Το Δημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας απευθύνει ανοιχτή πρόσκληση σε καλλιτέχνες, ακαδημαϊκούς, συγγραφείς, ακτιβιστές και άλλους ενδιαφερόμενους, για την νέα έκθεση στο Κέντρο Τεχνών με τίτλο Treasure Island / Tο νησί των θησαυρών.
Η έκθεση θα διαρκέσει από τις 19 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 8 Νοεμβρίου 2014 και θα παρουσιάζει εικαστικά έργα, κριτικές συζητήσεις/παρεμβάσεις και άλλες εκδηλώσεις που θα επιλεγούν από Επιτροπή.
Προθεσμία υποβολής προτάσεων μέχρι τις 27 Ιουνίου 2014.
«Το Νησί των Θησαυρών» επιδιώκει να διευρύνει τις συζητήσεις γύρω από το παρελθόν στην Κύπρο.
Επιδιώκει να προσεγγίσει κριτικά τις ηγεμονικές ιστορικές αναπαραστάσεις και αφηγήματα και να αναδείξει όλες εκείνες τις ιστορίες που έχουν υποταχθεί, χειραγωγηθεί ή αποσιωπηθεί μέσα από τον κυρίαρχο ιστορικό λόγο και τις συνήθεις καλλιτεχνικές, λογοτεχνικές ή θεωρητικές πρακτικές.
Επιπλέον, η έκθεση στοχεύει στην ανάδειξη της διευρυμένης έννοιας του πολιτικού στην τέχνη, σε τοπικό πλαίσιο:
Αφενός, ως μια ώθηση για κριτική επανεξέταση των τραυματικών, συγκρουσιακών ή βίαιων γεγονότων της νεότερης ιστορίας του νησιού, αλλά και των οποιωνδήποτε μονοδιάστατων ιδεολογιών προσέγγισης του παρελθόντος, ιδιαίτερα σε σχέση με το αίσθημα εθνικής και πολιτισμικής ταυτότητας.
Αφετέρου, σε σχέση με ένα ευρύ φάσμα κρίσιμων ζητημάτων που επηρεάζουν τη σύγχρονη κυπριακή κοινωνία, πέρα από το Κυπριακό Πρόβλημα.
Τελικά, η έκθεση προσπαθεί να φέρει στο προσκήνιο το πολιτισμικά δυσδιάκριτο, καθώς και τα λανθάνοντα πρότυπα της κυπριακής αποικιοκρατικής και μετα-αποικιοκρατικής εμπειρίας.
Πιο συγκεκριμένα, το πρόγραμμα της έκθεσης επιδιώκει να συμπεριλάβει έργα τα οποία:
Εξερευνούν το αίσθημα του «ανήκειν», τη θρησκεία, την εθνότητα , το φύλο ή την ισχύ.
Εκθέτουν την προβληματική σχέση μεταξύ «ιστορίας» και «μνήμης».
Επανεξετάζουν κριτικά το τραύμα, τις συγκρούσεις και τη βία που έχουν σημαδέψει τη νεότερη κυπριακή ιστορία και ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες.
Διερευνούν τη σχέση μεταξύ πρακτικής, ιστοριογραφίας και θεωρίας της τέχνης και μεταξύ «πραγματικού» και «φανταστικού» ή «προσωπικού» και «συλλογικού».
Επαναδιαπραγματεύονται στερεότυπα σχετικά με τη νεωτερικότητα και τον εκμοντερνισμό, τα οποία έχουν πλαισιώσει τις κυπριακές εθνικές ταυτότητες και ιστορίες.
Προσεγγίζουν την ιστορία, τον πολιτισμό και την ταυτότητα, όχι ως συστατικά ενός ενιαίου ή γραμμικού κυρίαρχου αφηγήματος, αλλά ως οικοδομήματα που διαμορφώνονται μέσα από πολλαπλές χρονικότητες και συλλογικές αναπαραστάσεις.
Επεξεργάζονται την ιδέα της πρόσληψης της Κύπρου ως «θησαυρού», «θησαυροφυλακίου» ή «αποθετηρίου».
