Γράφει ο Γιώργος Κασκάνης /ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ /ΠΟΛΙΤΗΣ 16.12.2014

Γεια σας ρε παιδιά!

Εκεί έξω γίνονται πράγματα. Υπάρχει μια κίνηση που συχνά δεν την αντιλαμβανόμαστε. Κλεισμένοι στα γραφεία και ανακυκλώνοντας τη μιζέρια μιας ολοένα και πιο άθλιας κατάστασης, αδυνατούμε να συλλάβουμε τα μικρά μηνύματα που εκπέμπονται. Νομίζουμε πως ασχολούμαστε με τα «μεγάλα». Μόνο που η ζωή φαίνεται πως ζωγραφίζεται σε άλλα επίπεδα.

Ομολογώ πως δεν είχα πάρει χαμπάρι. Μέχρι το απόγευμα του Σαββάτου που πήγα στη «Γιορτή του Πάρκινγκ» η οποία, ελέω καιρικών συνθηκών, έγινε εντός. Κι εκεί ανακάλυψα μιαν άλλη γενιά ανθρώπων. Νέοι των 25, 30, 35 χρόνων. Η γενιά της κρίσης. Η οποία, όμως, δεν μιζεριάζει. Ψάχνεται, προβληματίζεται, πειραματίζεται. Αναζητεί νέους δρόμους, αντιλαμβανόμενη πως αυτοί που ήξερε ξέφτισαν. Είναι παρέες που φτιάχνουν μικρές επιχειρήσεις. Ξεθάβουν τις παλιές συνταγές του τόπου, προσθέτουν τις δικές τους πινελιές και μαγειρεύουν. Φτιάχνουν παραδοσιακά γλυκά, μαρμελάδες, λικέρ. Φτιάχνουν κοσμήματα με γούστο αλλά και σαπούνια με αγνό ελαιόλαδο και μυρωδιές της Κύπρου. Και το χαίρονται! Επιλέγουν τη μικρή κλίμακα της εργασίας, τον συνετό προγραμματισμό και τα ελάχιστα έξοδα. Και προσφέρουν προϊόντα που ξεχειλίζουν αγάπη και ζεστασιά. Προσβλέποντας σε κείνα τα έσοδα που θα τους δώσουν την ευκαιρία να πάνε ένα βήμα παρακάτω.

Περιθωριακοί; Δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι πως αυτή η εικόνα ήταν πανέμορφη. Και πως, εδώ που φτάσαμε, αυτό που πρώτα και πάνω απ΄ όλα χρειάζεται είναι αυτό το ψάξιμο που στηρίζεται στο μέτρο, τη σεμνότητα και την προοπτική. Δεν θα γίνουμε όλοι κυβερνητικοί ή τραπεζικοί υπάλληλοι. Έχουν τόσο πολύ φθαρεί πλέον αυτές οι λογικές. Θα χρησιμοποιήσουμε όμως τη φαντασία, την όρεξη και το μεράκι μας για να κάνουμε κάτι καινούργιο, έστω και μικρό στην αρχή. Ή, για να επιστρέψουμε σε ορισμένα πράγματα που ξεχάσαμε και τα οποία μας κράτησαν σε άλλες εποχές. Κι είναι συγκινητικό να διαπιστώνεις πως το νήμα της συνέχειας το παίρνουν στα χέρια τους νέα παιδιά.

Αυτά που εισέπραξαν με τον πιο βίαιο τρόπο τη συλλογική μας αποτυχία, αλλά που δεν παραδόθηκαν και προσπαθούν μέσα από τη ζεστασιά της μεταξύ τους συνεργασίας να κτίσουν τον δικό τους κόσμο. Ο οποίος δεν μπορεί παρά να είναι πολύ καλύτερος από τον επίπλαστο που φτιάξαμε εμείς και ο οποίος κατέρρευσε εν μια νυκτί.

Έφυγα από τη γιορτή αισιόδοξος. Το γεγονός και μόνο ότι οι παρέες άρχισαν και πάλι να γράφουν ιστορία ήταν αρκετό για να γεννήσει ελπίδες. Γεια σας ρε παιδιά! Είστε ό,τι πιο όμορφο έχει να παρουσιάσει σήμερα αυτός ο τόπος...