Μικρή έδινε παραστάσεις στη γειτονιά, παίρνοντας παλιά ρούχα και αντικείμενα και φτιάχνοντας σκηνικά.

Στα 17 της χρόνια έδωσε εξετάσεις και μπήκε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στην ακρόαση είπε ένα απόσπασμα από την Αντιγόνη ενθουσιάζοντας τους καθηγητές για την επιλογή. Η ίδια θεωρούσε την εισαγωγή της στο Εθνικό Θέατρο τη σπουδαιότερη στιγμή στην καριέρα της.

Άρχισε να συνεργάζεται στενά με τη Μαρίκα Κοτοπούλη η οποία την πήρε στον θίασό της. Ο Θάνος Κωτσόπουλος έγινε μέντοράς της, ενώ δάσκαλοί της ήταν ο Ροντήρης, ο Τερζάκης, ο Μυράτ.

Το 1955 άρχισε να συνεργάζεται με το Θέατρο του Βασιλικού Κήπου, όπου έπαιξε την Αντιγόνη. Η ίδια επέμενε πως δεν συνάντησε τότε κλίκες, ούτε αθέμιτο ανταγωνισμό. «Ο τρόπος που με προσέγγισαν ήταν εντιμότατος», έλεγε. Στην καριέρα της ερμήνευσε 17 ηρωίδες του κλασικού και σύγχρονου δραματολογίου, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια δήλωνε πως είχε αποφασίσει να ερμηνεύει μόνο ρόλους Ελληνίδων ηρωίδων.

Η ίδια δημιούργησε το πρώτο ανοιχτό θέατρο, το Θέατρο του Λυκαβηττού, το οποίο έκλεισε στην περίοδο της χούντας. Τότε διέκοψε διαμαρτυρόμενη κάθε θεατρική της δράση. Κατασχέθηκαν τόσο το θέατρο όσο και το διαβατήριό της, με αποτέλεσμα να ματαιώσει τις προγραμματισμένες εμφανίσεις της στο εξωτερικό. Εκείνη την εποχή, εργάστηκε ως δακτυλογράφος στην εταιρεία εισαγωγών-εξαγωγών του συζύγου της Γιώργου Μαρινάκη.

Μετά την πτώση της χούντας, το 1975, εκλέχτηκε βουλευτής Αθηνών και το 1977 έγινε υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών. Η προστασία των γυναικών, των γερόντων και της μητρότητας ήταν προτεραιότητές της, ενώ εισήγαγε το μάθημα της καλλιτεχνικής παιδείας στη Μέση Εκπαίδευση. Προστάτευσε τους συναδέλφους της, συμβάλλοντας για την ασφαλιστική τους ένταξη στο ΙΚΑ, αλλά και για την ίδρυση της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης, ενός ονείρου πολλών ετών.