Το Γεντβάμπνε βρίσκεται σε μια κοιλάδα που σχηματίζεται από τη συμβολή δύο ποταμών. Τα ποτάμια την άνοιξη υπερχειλίζουν και η περιοχή είναι γνωστή για τους γραφικούς της βάλτους, τα αμύθητα είδη υδρόβιων πουλιών και την πλούσια βλάστηση.
Η ομορφιά της πόλης διαταράχτηκε στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου: υπό γερμανική κατοχή πια, οι Καθολικοί Πολωνοί κάτοικοι σκότωσαν τους Εβραίους Πολωνούς συντοπίτες τους.
Δέκα συμμαθητές σε αυτή την πόλη είναι οι πρωταγωνιστές της παραγωγής «Η τάξη μας», που παρουσιάζεται από τις 26 Φεβρουαρίου στη Νέα Σκηνή ΘΟΚ, στη Λευκωσία.
Η παραγωγή είναι βασισμένη στο έργο του Πολωνού συγγραφέα Ταντέους Σλομποτζιάνεκ, ο οποίος καταγράφει τις ζωές των δέκα αυτών μαθητών πριν και κυρίως μετά τα τρομερά γεγονότα που τους άλλαξαν για πάντα.
Οι συμμαθητές, συστήνονται στο «Π»
«Και ο όρκος που δώσαμε, να μην χωρίσουμε ποτέ;»
Ονομάζομαι Γιάκουμπ Κατς. Είμαι ο πρώτος μαθητής της τάξης. Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι συμμαθητές μου φρόντισαν να μην προλάβω και πολλά από τα γεγονότα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ουσιαστικά, είμαι ζωντανός μόνο κατά την είσοδο των Σοβιετικών. Παρόλα αυτά, η αλλαγή μου αν και σύντομη είναι αρκετά εμφανής κυρίως λόγω των νέων μου καθηκόντων με τα εγκαίνια του νέου κινηματόγραφου. [Κώστας Σιλβέστρος]
«Ένιωσα ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να ζω»
Ήταν τα λόγια που βγήκαν από το στόμα μου όταν συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί στην πόλη μας.
Με λένε Ραχέλκα. Είμαι Πολωνή Εβραία. Ήθελα όταν μεγαλώσω, να γίνω γιατρός. Σώθηκα επειδή με αγάπησε ο Βλάντεκ. Έχασα όλους τους δικούς μου ανθρώπους στο στάβλο. Μετά τα γεγονότα προσηλυτίστηκα στον Καθολικισμό. Βαφτίστηκα «Μαριάννα». Παντρεύτηκα τον Βλάντεκ. Κυνηγηθήκαμε. Γέννησα στο δάσος. Το μωρό πέθανε. Το θάψαμε εκεί. Εξακολούθησα να ζω στο φόβο, μέχρι που μαθεύτηκε η αλήθεια. Αν ήξερα πού θα καταντούσα, θα είχα πάει κι εγώ σ’ εκείνο το στάβλο με τους άλλους. Είμαι ο άνθρωπος που ένιωσε για πρώτη φορά πραγματική ελευθερία, στο γηροκομείο το «Χρυσό Φθινόπωρο», παρακολουθώντας ντοκιμαντέρ με πιγκουίνους. [Τζωρτζίνα Τάτση]
«Ότι έγινε, έγινε. Έχω σώσει τη Ραχέλκα»
Με λένε Βλάντεκ. Από το Βλαντίσλαβ. Κάποιοι με φωνάζουν και Βλάντζου. Γεννήθηκα στο Γιεντβάμπνε. Είμαι Καθολικός. Προέρχομαι από μια αγροτική οικογένεια. Μεγαλώνω με το όνειρο να γίνω αμαξάς. Φροντίζω το κτήμα και τη μάνα μου. Ερωτεύτηκα μια Εβραία συμμαθήτριά μου, τη Ραχέλκα.
Μετά τα γεγονότα στο στάβλο, στα οποία ήμουν παρών και παρακολουθούσα και συμμετείχα κατά κάποιον τρόπο, και τα πογκρόμ των ναζί στην πόλη μας, από έρωτα μετατρέπομαι από έναν απλοϊκό αγρότη σε έναν ήρωα της στιγμής.
Αποφασίζω ότι η ζωή πρέπει να συνεχιστεί, να πάει μπροστά και ρισκάρω τα πάντα για τη Ραχέλκα. Αυτή η μια και μοναδική ηρωική πράξη της ζωής μου και οι τύψεις για το ότι δεν έκανα κάτι για να σταματήσω αυτό που έγινε στο στάβλο με ακολουθούν και με στοιχειώνουν μέχρι τέλους. [Χάρης Χαραλάμπους]
«Τι να έκανα όμως;»
Με λένε Ρυσιεκ. Είμαι Πολωνός, πατριώτης και εθνικιστής. Μισώ τους Εβραίους γιατί ήταν ευνοημένοι από τους Ρώσους σε αντίθεση με τους Πολωνούς που υπέφεραν από αυτούς! Έχω βασανιστεί βάναυσα από τους Σοβιετικούς μετά από προδοσία κάποιου από τους συμμαθητές μου. Φυσικά δεν είμαι άνθρωπος που μένω από κάτω,παίρνω το αίμα μου πίσω και με το παραπάνω! Δεν μετανιώνω για τις πράξεις μου πέρα από κάποιες στιγμές. Δεν ξέρω αν θα λειτουργούσα αλλιώς κάτω απο διαφορετικές συνθήκες. Μένω πιστός στα ιδανικά μου μέχρι το τέλος! [Γιώργος Αναγιωτός]
«Παράξενες δεν ήταν οι ζωές μας;»
Με λένε Άμπραμ, θα φύγω για την Αμερική για να γίνω ραβίνος. Οι γονείς μου, οι παππούδες μου, τα έξι αδέρφια μου και όλοι μου οι συγγενείς θα παραμείνουν στην Πολωνία και θα καούν ζωντανοί μέσα σ’ εκείνον τον στάβλο.
Αυτοί οι άνθρωποι αφάνισαν ολόκληρη την οικογένειά μου. Άρπαξαν τις περιουσίες τους. Και τώρα από όλη μου την οικογένεια μόνο εγώ έχω απομείνει. Όσο ασύλληπτο και επώδυνο μου είναι αυτό, μου έδωσε δύναμη για δικαίωση, αλλά περισσότερο δύναμη για ζωή. Θα ζήσω να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν, να κάνουν δικά τους παιδιά και αυτά δικά τους παιδιά. Μέχρι και τα βαθιά γεράματα μου θα ζήσω ευτυχισμένος με την καινούρια μου οικογένεια, αυτήν που δημιούργησα εγώ, παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα. [Μάριος Μεττής]
«Αγάπη μου, γιατί δεν έχεις έρθει; Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου λείπεις»
Αυτά λέω περιμένοντας τον αγαπημένο μου στην Αμερική, ελπίζοντας πως θα 'ρθει. Με λένε Ζόχα. Στα πολωνικά σημαίνει σοφία.
Είχα πάντοτε αγάπη μέσα μου για τη ζωή και τους άλλους. Μετά τα γεγονότα, παρόλο που με κίνδυνο μεγάλο βοήθησα κι αγάπησα τους ανθρώπους, η ζωή έφερνε μικρές και μεγάλες προδοσίες. Ο καθένας μπορεί τα καλύτερα και τα χειρότερα. Εγώ αν ξαναζούσα πάλι με καλοσύνη κι αγάπη θα φερόμουν, με την ελπίδα ότι αυτά τα δύο μπορούν να γιατρέψουν κάθε σκληρότητα και ψυχική αναπηρία. Κάποτε, ίσως... Σ' εμένα δε συνέβη. [Δέσποινα Γιαννοπούλου]
+ Επίσημη πρώτη: Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου και κάθε Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο
Ελ. Άμμοχωστος, Δημοτικό Θέατρο Σωτήρας, Τρίτη 29 Μαρτίου
Δημοτικό Θέατρο Λάρνακας, Τετάρτη 30 Μαρτίου
Αίθουσα τελετών Λυκείου Α΄ Εθνάρχη Μακαρίου Γ', Πάφος, Τετάρτη 6 Απριλίου
Θέατρο Ριάλτο, Λεμεσός, Τρίτη 12 Απριλίου
Όλες οι παραστάσεις αρχίζουν στις 20:30
Δεν επιτρέπεται η είσοδος σε άτομα κάτω των 15 ετών
Οι παραστάσεις στις 26 Μαρτίου και 15 Απριλίου στη Λευκωσία και στις 12 Απριλίου στη Λεμεσό θα είναι με αγγλικούς και τουρκικούς υπέρτιτλους.
Πληροφορίες/Εσιτήρια
Λευκωσία, Ταμείο Θεάτρου ΘΟΚ , τηλ. 77772717
Τρίτη - Κυριακή 10.00π.μ. - 1.30μ.μ., 4.00μ.μ. - 6.00μ.μ.
Λεμεσός
Ταμείο Θεάτρου Ριάλτο, τηλ. 77777745 (Δευτέρα-Παρασκευή 10.00π.μ.-1.00μ.μ., 5.00μ.μ.-7.00μ.μ. και Σάββατο 10.00π.μ.-1.00μ.μ.) και ηλεκτρονικά στη σελίδα www.rialto.com.cy
Λάρνακα
Ταμείο Δημοτικού Θεάτρου, τηλ. 24665795 (Δευτέρα-Παρασκευή 10.00π.μ.-1.00μ.μ., 4.00μ.μ.-6.00μ.μ. και Σάββατο 10.00π.μ.-1.00μ.μ.)
Πάφος
Αίθουσα Τελετών Λυκείου Α’ Εθνάρχη Μακαρίου Γ’, από το ταμείο το βράδυ της παράστασης
Ελ. Αμμόχωστος
