Σε ένα τοπίο μέσων ενημέρωσης των tweets, Snaps και Facebook Lives, η Molly Crabapple χρησιμοποιεί πένα, μελάνι, μαρκαδόρους, μπογιές και τετράδια. Η Crabapple, 33 χρόνων, είναι καλλιτέχνης-δημοσιογράφος που σχεδιάζει από τις γραμμές του μετώπου των συγκρούσεων στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο για έντυπα όπως το Vice, Vanity Fair και New York Times.

Η πρώτη φορά που το sketchbook της χρησιμοποιήθηκε δημοσιογραφικά ήταν στον Κόλπο του Γκουαντάναμο το 2013 για το περιοδικό Vice . "Οι φωτογραφίες λογοκρίνονται σε μεγάλο βαθμό εκεί, αλλά οι φρουροί δεν έδιναν μεγάλη προσοχή στα σχέδια. Αυτό το τετράδιο είναι σαν ένα εργαλείο που σπάζει κλειδαριές", λέει. "Μπορεί να αποκαλύψει τόσα πολλά πράγματα που δεν μπορούν να αποκαλυφθούν με άλλο τρόπο."

Η Molly στο στούντιο της στην Νέα Υόρκη

Από τότε, έχει "σχεδιάσει" μία πορεία μέσα από το σύστημα των φυλακών των ΗΠΑ, στα Συριακά σύνορα, διαμέσου της Τουρκίας και σε στρατόπεδα προσφύγων στο βόρειο Ιράκ και το Λίβανο. Όταν φρουροί δεν την άφησαν να φέρει ένα στυλό στη φυλακή "Rikers Island" στη Νέα Υόρκη, σχεδίασε με την άκρη του νυχιού της. Έχει καταγράψει το δικό της ταξίδι, από την παιδική της ηλικία, μεγαλώνοντας σαν ένα goth κορίτσι στο Long Island , στο να ποζάρει γυμνή για φωτογράφους μέχρι τις ανταποκρίσεις της απο την Συρία και το Ιράκ στο βιβλίο της Drawing Blood, που κυκλοφόρησε πέρυσι.

Για το επόμενο έργο της, η Crabapple συνεργάζεται με ένα νεαρό Σύριο δημοσιογράφο που γράφει με το ψευδώνυμο του Marwan Hisham σε ένα βιβλίο για την ζωή του κάτω από το ISIS.

"Αν η τέχνη μπορεί να δώσει στη δημοσιογραφία αμεσότητα" λέει, "τότε η δημοσιογραφία μπορεί να δώσει στην τέχνη σχετικότητα . "Η δημοσιογραφία αρπάζει την τέχνη από τον γυάλινο πύργο της και την μεταφέρει πίσω στη λάσπη και το αίμα και στους δρόμους του κόσμου", λέει, σημειώνοντας ότι μεγάλοι καλλιτέχνες από τον Goya στον Πικάσο βοήθησαν στην καταγραφή των γεγονότων της εποχής τους.

Η δουλειά της είναι ένα τέλειο σχόλιο "αργής" δημοσιογραφίας στο σημερινό γρήγορο κλίμα ενημέρωσης." Σε μια εποχή που μπορεί να λαμβάνονται κάθε χρόνο περισσότερες φωτογραφίες από ό, τι λήφθηκαν σε ολόκληρη την προηγούμενη ιστορία της φωτογραφίας, το σχέδιο αγγίζει τον κόσμο με ένα διαφορετκό τρόπο" λέει.

Η καθημερινότητα στη Μοσούλη του ISIS

Ενώ το Ισλαμικό Κράτος συνέχιζε και συνεχίζει να καταστρέφει μεγάλα τμήματα της Συρίας και του Ιράκ, είναι όλο και πιο δύσκολο για αφιλτράριστες είδησεις να φτάσουν σε δυτικά ακροατήρια. Τον Φεβρουάριο του 2015 το Vanityfair.com έλαβε αυτή την αποστολή από ένα Σύριο ο οποίος ταξίδεψε στη Μοσούλη για να καταγράψει αυτές τις εικόνες με την κάμερα του κινητού του. Η Crabapple δημιούργησε αυτές τις εικονογραφήσεις βασισμένη στις φωτογραφίες που έστειλε η ανώνυμη πηγή.

ΤΟ ΤΖΑΜΙ ΤΟΥ ΤΖΙΡΤΖΙΣ

Στην καρδιά της παλιάς μητρόπολης βρίσκεται το τζαμί και ο τάφος του Προφήτη Jirjis ("Γιώργος") . Βρίσκεται στην γειτονιά κοντά στο παζάρι/αγορά Sha'arin, το τζαμί είναι τώρα ένα σωρό από σκυρόδεμα και χαλίκι. Χτίστηκε τον 12ο αιώνα, καθιστώντας το ένα από τα παλαιότερα ιστορικά κτίρια της Μοσούλης.

Στις 25 Ιουνίου 2014, το Ισλαμικό Κράτος ανατίναξε το τζαμί, μετατρέποντας το σε ερείπια. Είχε κάνει το ίδιο και με άλλα τζαμιά που περιείχαν τάφους, μεταξύ των οποίων και το ιερό του Προφήτη Ιωνά. Αιρέσεις Σαλαφιστών (εκ των οποίων το Ισλαμικό Κράτος είναι το πιο ριζοσπαστικό) βλέπουν τα τζαμιά με τάφους στο εσωτερικό τους ως μέρη που καθάγιάζουν τις ψυχές εκείνων που είναι θαμένοι μέσα. Για το ISIS, αυτό είναι μια μορφή πολυθεϊσμού. Ακόμα κι αν το τζαμί είναι τώρα έρημο, ο μιναρές του παραμένει όρθιος, αγκαλιάζοντας τον ορίζοντα.

Η ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Η αρχαία Λατινική Εκκλησία βρίσκεται λίγα μέτρα ανατολικά του Μεγάλου Τζαμιού της Μοσούλης.Η παρουσία του Χριστιανισμού στη Μοσούλη είναι τόσο παλιά όσο και τα τείχη της πόλης. Η Λατινική Εκκλησία χτίστηκε για πρώτη φορά το 1866.Ο πύργος του ρολογιού του κατασκευάστηκε λιγότερο από 20 χρόνια αργότερα, από τους Δομινικανούς μοναχούς όταν εγκαταστάθηκαν.

Είναι μια ένδειξη της ποτ-πουρί φύσης της κοινότητας της Μοσούλης, όπου διάφορες θρησκευτικές ομάδες έζησαν μαζί για εκατοντάδες χρόνια. Αυτή η συνύπαρξη γκρεμίστηκε τον Ιούλιο του 2014. Χριστιανοί εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πόλη που κατοικούσαν για αιώνες , οι εκκλησίες έμειναν έρημες, με τις πόρτες τους κλειδωμένες, και τις ταυτότητές τους διαγραμμένες.

ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ

Αδιαφανώς, και σε αντίθεση με την πόλη Ράκα, οι κάτοικοι της Μοσούλης εξακολουθούν να απολαμβάνουν ένα αξιόλογο περιθώριο ελευθερίας. Η Μοσούλη είναι κοντά στην πρώτη γραμμή. Λίγα χιλιόμετρα μακριά από την πόλη, οι αγωνιστές του Ισλαμικoύ Κράτους είναι απασχολημένοι να υπερασπίζονται τα κέρδη τους κατά των Κούρδων μαχητών Περσμέγκα.Ειρωνικά, αυτό δίνει στους κατοίκους την ευκαιρία να συνεχίζουν μια φυσιολογική ζωή μακριά από την παρέμβαση των αγωνιστών . Επιπλέον, η Μοσούλη είναι ευάλωτη και έτσι το ISIS πρέπει να παραμείνει δημοφιλής με τη σουνιτική κοινότητα στην οποία βασίζεται.

Τα παραδοσιακά καφενεία είναι γεμάτα με κόσμο, ειδικά υπερήλικες. Συναντιούνται εκεί, πίνουν τσάι, καπνίζουν, και συζητούν για τον εν εξελίξει πόλεμο.

Η ΑΓΟΡΑ

Η οδός Αλ-Νατζάφι είναι ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα στη Μοσούλη. Σφύζει από γυναίκες, άνδρες και παιδιά, είχε μια λογοτεχνική φήμη κατά το παρελθόν. Οι παλιές βιβλιοθήκες του ήταν ένας αγαπημένος προορισμός για τους συγγραφείς να δημοσιεύσουν τα βιβλία τους, και για τους αναγνώστες να απολαύσουν μια ποικιλία θεμάτων και ιστοριών.

Ανάμεσα στα διαθέσιμα βιβλία ήταν θρησκευτικά συγγράμματα, λογοτεχνικά μυθιστορήματα και διηγήματα, άτλαντες και λεξικά. Αυτή η κληρονομιά είναι τώρα στα πρόθυρα εξαφάνισης. Η τοποθεσία έχει μετατραπεί σε ένα δημοφιλές παζάρι που προσφέρει, εκτός από χειρόγραφα, παιχνίδια για παιδιά και κοκτέιλ φρούτων. Το ένδοξο παρελθόν, αναμιγνύεται με το κουρελιασμένο παρόν.

ΣΕΣΗΜΑΣΜΕΝΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ

Χριστιανοί κάποτε αποτελούσαν τη μεγαλύτερη θρησκευτική μειονότητα στην Νινευή, την επαρχία της οποίας η Μοσούλη είναι η πρωτεύουσα.Λίγο μετά τη λήψη της επαρχίας Νινευή, το Ισλαμικό Κράτος έδωσε στους μη σουνίτες ένα τελεσίγραφο: να προσυλιτιστούν, να πληρώνουν επιπλέον φόρους, ή "να έρθουν αντιμέτωποι με το σπαθί".Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η μόνη εναλλακτική λύση για τους Χριστιανούς ήταν να αναχωρήσουν, αφήνοντας τις περιουσίες τους πίσω. Η τζιχάντιστές διεκδίκησαν αυτές τις περιουσίες. Τα σημάδεψαν με τον αραβικό χαρακτήρα "ن," το ισοδύναμο του γράμματος «Ν» [σύντομη για Nasrani, ή "χριστιανική"].Αυτό το κατάστημα είναι ένα από τα πολλά που επιτάχθηκε απλώς και μόνον επειδή ο ιδιοκτήτης του είναι Χριστιανός. Χιλιάδες χριστιανοί ζούσαν στην Μοσούλη. Μερικοί ήταν πλούσιοι. Πολλοί ήταν φτωχοί. Όλοι ξεριζώθηκαν από ένα παρελθόν που χρονολογείται χιλιάδες χρόνια πριν.

ΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΜΕ ΤΑ ΜΠΕΖ

Όπως είναι ο κανόνας σε περιόδους πολέμου, ο στρατός είναι η επικρατέστερη άποψη της Μοσούλης. Αυτό συμβαίνει συγκεκριμένα όταν μια τζιχάντ ομάδα αλλάζει την εμφάνιση ενός πυκνοκατοικημένου δήμου. Αφού έκανε αρκετές διαρθρωτικές προσαρμογές, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας νέων υποδιαιρέσεων, το Ισλαμικό Κράτος σχημάτισε μια στρατιωτική αστυνομία.Ένοπλοι άνδρες, ακόμη και αγόρια με μπεζ στολές συχνά εμφανίζονται σε κεντρικούς δρόμους της Μοσούλης. Σαν μια στρατιωτική αστυνομία σε ένα συνιθισμένο στρατό, η αποστολή τους είναι να ανακαλύπτουν τεμπέληδες μαχητές που τρέχουν μακριά από το "καθήκον". Η εικόνα δείχνει τρεις μαχητές, συμπεριλαμβανομένου ενός Ασιατικής καταγωγής, και δύο ντόπιους, να περπατούν στο Al-Dawasah, μια γειτονιά δίπλα στο το κέντρο της πόλης.