Γράφει ο Νίνο Φένεκ Μικελλίδης

Η εποποιία του «Πολέμου των άστρων» φαίνεται να μην τελειώνει ενόσω υπάρχει ένα νεανικό κοινό που την περιμένει. Αυτό έχει αποδείξει το franchise μιας από τις πιο εμπορικές ταινίες στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου, με αποτέλεσμα τώρα, να έχουμε ένα «πρίκουελ» στην αρχική, Αξεπέραστη τριλογία του Τζορτζ Λούκας, το πολυδιαφημιζόμενο «Solo: a Star Wars Story», που σκηνοθέτησε ο Ρον Χάουορντ, ο πρώην ηθοποιός και νυν σκηνοθέτης (ανάμεσά τους και των περιπετειών «Κώδικα ΝταΒίντσι» και «Απόλλων 13») και που προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στο φετινό 71ο φεστιβάλ των Κανών.

Στο πρίκουελ του Χάουορντ, με το ρόλο του νεαρού Χαν Σόλο (που στην τριλογία ερμήνευε ο Χάρισον Φορντ) να ερμηνεύει, αρκετά ικανοποιητικά, πρέπει να πω, ο Άλντεν Έρενριτς, ξεκινάμε όταν ο κατοπινός ήρωας ήταν ακόμη νεοσύλλεκτος, για να μάθουμε πώς πήρε το  όνομά του ο νεαρός, αδιόρθωτος Χαν Σόλο και πώς συνάντησε τον Τσιουμπάκα, πριν ακόμη γίνει μέλος της Αντίστασης, για να πολεμήσει, στο πλάι μιας θαρραλέας Κίρα (μια πολύ καλή Εμίλια Κλαρκ), κι έναν συμπαθητικό κλέφτη (εξαίρετος στο ρόλο ο Γούντι Χάρελσον) και την παρέα του, την πάντα κακή και άπληστη Αυτοκρατορία και την ακόμη πιο επικίνδυνη Πορφυρή Αυγή (λέτε να είχαν στο νου τους τη Χρυσή Αυγή οι σεναριογράφοι της ταινίας Τζόναθαν και Λόρενς Κάσνταν;).

Το σενάριο δυστυχώς δεν προσφέρει τίποτα το καινούριο. Απλά περιορίζεται στο να προσφέρει μπόλικη δράση μέσα από μια σειρά, ατέλειωτα, στα γνωστά κλισέ, επεισόδια, που, από τα πρώτα κιόλας πλάνα, χωρίς να φτάνουν στο επίπεδο των επεισοδίων της τριλογίας, δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα. Το συμπέρασμα:  χάρτινοι χαρακτήρες, πολλά ωραία εφέ, αρκετό σασπένς, με λίγο χιούμορ και γρήγορο ρυθμό, που θα ικανοποιήσει τους φαν κι ένα πιο νεανικό κοινό. Το τελικό όμως ερώτημα είναι, πού είσαι Τζορτζ Λούκας;

Στον Χίτσκοκ, ιδιαίτερα εκείνον του «Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων» και της «Ψυχώ» (ακόμη και στη χρήση της μουσικής που συχνά θυμίζει εκείνη του Μπέρναρντ Χέρμαν), αλλά και στον υπόλοιπο κινηματογράφο, από την εποχή των δεκαετιών του ’20 και ’30 (συνεχής αναφορά γίνεται στην Τζάνετ Γκέινορ της βουβής ταινίας «Έβδομος ουρανός») μέχρι των πιο πρόσφατων του Τόνι Ρίτσαρντσον και του Πολάνσκι, στρέφεται ο Σκοτσέζος σκηνοθέτης Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ, που προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ.

Ο Σαμ (Άντριου Γκάρφιλντ), ο 32χρονος, χωρίς δουλειά, ήρωας, παρακολουθεί από το μπαλκόνι του διαμερίσματός του σε μια φτωχική περιοχή του Λος Αντζελες, τις διάφορες ελκυστικές νεαρές που κάνουν μπάνιο στην πισίνα, μέχρι που η ξαφνική εξαφάνιση της ξανθιάς, μυστηριώδους Σάρα, που μόλις καταφέρνει να γνωρίσει, ανατρέπει τη ζωή του. Η έρευνά του για να την ανακαλύψει θα τον οδηγήσει σε παράξενες, συχνά σουρεαλιστικές περιπέτειες, με σίριαλ κίλερς σκύλων και γυναίκες που βγαίνουν από την Ασημένια Λίμνη (με τις φρικιαστικές ιστορίες της), αναζητώντας ανθρώπινη τροφή, αναζητώντας την εξήγησή τους μέσα από διάφορα περίεργα «σημάδια» σε μοντέρνα τραγούδια και περιοδικά κόμικς, χωρίς όμως ποτέ να ανακαλύπτει τα πραγματικά αίτια (αν και «Μπορώ να δω ξεκάθαρα τώρα» διαβάζει κάθε τόσο σε μια τεράστια διαφημιστική ταμπέλα). Παρά το ελκυστικό σασπένς και το αρκετά συναρπαστικό ενδιαφέρον που η ταινία δημιουργεί στο πρώτο μέρος της, στη συνέχεια, δυστυχώς, αρχίζει να πλατειάζει και να στρέφεται σε μεταφυσικές και όχι τόσο πετυχημένες ονειρικές λύσεις, στις οποίες οι δυο ώρες και 20 λεπτά που διαρκεί η ταινία, δεν βοηθούν ιδιαίτερα.

(ΚΥΠΕ/ΝΦΜ/ΓΒΑ)