H γαλλοαμερικανίδα καλλιτέχνης Λουίζ Μπουρζουά πέρασε τη ζωή της δημιουργώντας έργα τέχνης - κυρίως μόνη - στο στούντιο της στη Νέα Υόρκη. Τώρα, με μια πανδημία και ένα lockdown σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι αδιαμφισβήτητα η ιδανική στιγμή να ξανα κοιτάξει κανείς μερικά από τα σχέδια της, τα οποία καταγράφουν την ποίηση της μοναξιάς.

Για να γιορτάσει το έργο της, η γκαλερί της Νέας Υόρκης Hauser & Wirth ξεκίνησε την πρώτη της διαδικτυακή έκθεση, Louise Bourgeois: Drawings, 1947 - 2007, παρουσιάζοντας 14 σχέδια από τη μακρά καριέρα της, η οποία διήρκεσε επτά δεκαετίες. Την αποκαλούν μια διαδικτυακή παρουσίαση όπου τα σχέδια παρουσιάζονται μαζί με ένα μικρό ντοκιμαντέρ της καλλιτέχνη στο στούντιό της.

"Είναι μια απάντηση στην τρέχουσα κατάσταση, με την έννοια ότι είμαστε όλοι κολλημένοι στις συσκευές μας", δήλωσε ο Marc Payot, πρόεδρος της Hauser & Wirth. "Προφανώς, δεν είμαστε σε θέση να βγούμε σε μουσεία και γκαλερί, αλλά εξακολουθούμε να ενδιαφερόμαστε για την τέχνη. Αυτή είναι μια δυνατότητα να μοιραστούμε αυτό. "

Τα σχέδια κυμαίνονται από αφηρημένα τοπία έως περίεργες μαύρες τρύπες και ένα ζευγάρι μάτια που κοιτάζουν πίσω τον θεατή. Υπάρχει μια ροζ πεταλούδα, τοπία που στρώνονται από γρασίδι και ένα που απλά λέει: Σ 'αγαπώ. «Το σχέδιο, ήταν ένας τρόπος να αντιμετωπίσει τις ανησυχίες της», είπε ο Payot. "Σε κάποιο βαθμό, είναι κάπως παράλληλο με αυτό που όλοι περνάμε, συλλογικά και ατομικά. Αυτή η επιλογή των σχεδίων είναι ένας εξαιρετικός καθρέφτης για την τρέχουσα καθημερινότητα μας. "Υπάρχει ένα κομμάτι από το 1986 που ονομάζεται Spit ή Star, το οποίο απεικονίζει δύο ζεύγη ψαλιδιών, μικρά και μεγάλα, αναφερόμενα στην οικογενειακή ιστορία της στη γαλλική επιχείρηση ταπισερίσματος. Συχνά, η αναφορά της στα εργαλεία του εμπορίου συνδέεται με τη συναισθηματική επισκευή, την ανοικοδόμηση και την αυτοθεραπεία."

"Τα ψαλίδια είναι ένα επιθετικό εργαλείο κοπής, αλλά ήταν επίσης ένα οικείο, ευχάριστο αντικείμενο του οικογενειακού της περιβάλλοντος", δήλωσε ο Payot. "Είναι και τα δύο."

Υπάρχει επίσης ένα κόκκινο και μπλε τοπίο, "Άτιτλο", από το 1970, που θυμίζει τις καμπύλες του σώματος μιας γυναίκας. "Αυτό επαναλαμβάνεται σε όλο το έργο της, μια ωδή στο σώμα", δήλωσε ο Payot. "Αυτό το έργο είναι 50 ετών, αλλά θα μπορούσε να είχε γίνει σε ένα στούντιο νεαρών καλλιτεχνών στο σημερινό Μπρούκλιν".

Η Μπουρζουά, που γεννήθηκε το 1911 στο Παρίσι, άρχισε να ζωγραφίζει από παιδί και βοηθούσε τους γονείς της με την επιχείρησής τους, σχεδιάζοντας πατρόν για σχισμένα υφάσματα που χρειάζονταν επισκευές. Αργότερα, αφού έγινε καλλιτέχνης, τα σχέδια της έγιναν το σημείο εκκίνησης για τα μεγαλύτερα έργα τέχνης της, όπως τα γλυπτά της από χάλυβα και χαλκὄ. Αλλά τα σχέδια της ήταν επίσης ένας καθημερινός διαλογισμός.

"Τα σχέδια είχαν πραγματικά μια θεραπευτική δράση, καθώς ήταν ένας τρόπος να ξεπεράσει τον πόνο και το άγχος μέσα από αυτά", δήλωσε ο Payot.

Αν και η πρώτη της ατομική έκθεση ήταν το 1945 στη γκαλερί Bertha Schaefer στη Νέα Υόρκη, το 1982, η ίδια έγινε γνωστή στην παγκόσμια καλλιτεχνική σκηνή στην ηλικία των 70 χρόνων όταν το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης αφιέρωσε σε αυτή μια αναδρομική έκθεση.

Τα σχέδια ήταν μια καθημερινή τελετουργία.Χρησιμοποίησε μελάνι, ακουαρέλα και μολύβι για να καταγράψει τις σκέψεις της μέσα από εικόνες και λόγια. "Πρέπει να κάνω πράγματα", είπε κάποτε. "Η φυσική αλληλεπίδραση με το μέσο έχει θεραπευτική δράση. Χρειάζομαι τη φυσική δράση. Πρέπει να έχω αυτά τα αντικείμενα σε σχέση με το σώμα μου."

Στο σύντομο βίντεο της γκαλερί (που θα μπορούσε να είναι η αρχή ενός ντοκιμαντέρ), ο Μπουρτζέι εξηγεί: "Η παιδική μου ηλικία δεν έχει χάσει ποτέ το μυστήριο της, δεν έχει χάσει ποτέ τη μαγεία της και ποτέ δεν έχει χάσει το δράμα της ".

ΠΗΓΗ: The Guardian