Γράφει η Ραχμέ Βεζίρογλου /Κοινωνιολόγος

Πού ανήκει ένας ξένος; Παντού; Ή πουθενά; Είναι αυτή η σωστή ερώτηση που πρέπει να τεθεί σε αυτήν την περίοδο κρίσης; Με την πρώτη ματιά μπορεί να μην φαίνεται έτσι. Αλλά ας υπομείνουμε. Κατ 'αρχάς, δεν μπορώ να συσχετιστώ με εκείνους που έχουν αυστηρά και συνεχώμενα μια κοινωνική αίσθηση ότι ανήκουν κάπου. Δίνει την εντύπωση μιας τεράστιας αναγνώρισης πολλών κόσμων όλων των μορφών ζωής, των γεωγραφιών, των συνδέσεων και των ενεργειών και μια ξεκάθαρη επιλογή που προέρχεται από αυτήν τη γνώση. Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό; Είναι πέρα από την αντίληψή μου.

Για μένα η κοινωνική ένταξη είναι ένας μηχανισμός αντιμετώπισης, μια συνεχής σύσπαση στη συνείδησή μας για να κατανοήσουμε την ανεξήγητη ύπαρξή μας σε έναν συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Όσον αφορά το ζήτημα της ύπαρξης, μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε σε δύο γεγονότα και μόνο: Είμαστε ζωντανοί και θα πεθάνουμε. Ωστόσο, το ένα από αυτά, είναι εγγενώς το μεγαλύτερο μυστήριο και ποτέ δεν θα αποκαλυφθεί σε εμάς πραγματικά. Θάνατος, πεπεραστικότητα, τίποτα… Δεν θα μάθουμε ποτέ. Αυτή η περίπλοκη κατάσταση ύπαρξης βρίσκεται στον πυρήνα της ευαισθησίας μας ως συνειδητά όντα. Θα ισχυριστώ ότι αυτή η ευθραυστότητα καθορίζει όλες τις κοινωνικές μας κατασκευές, συμπεριλαμβανομένης της αίσθησης του ανήκειν. Το πεπρωμένο μας είναι να μην κατανοήσουμε το δικό μας ταξίδι εδώ, έτσι προσποιούμαστε ότι έχει νόημα και καλλιεργούμε ρίζες. Είμαστε Τουρκοκύπριοι, είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί, είμαστε γυναίκες, είμαστε Αμμοχωστιανοί, είμαστε αυτό ή το άλλο...

Ωστόσο, είναι όλα στιγμιαία, συλλαμβάνουμε το νόημα των στιγμών σαν να είναι το μόνο που έχουμε και προσπαθούμε να επεκτείνουμε αυτές τις στιγμές σε μεγάλες καταθέσεις.

Δεν καταλαβαίνουμε τον χρόνο, δεν καταλαβαίνουμε το άπειρο και περιφρονούμε την πεπεραστικότητα. Μέσα σε όλη αυτή την ασάφεια, αναζητούμε αναγνώριση. Είναι ο μόνος τρόπος που μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την αιώνια μοναξιά μας. Νομίζω ότι μπορούμε να το χειριστούμε καλύτερα. Ως εκ τούτου, μία ξένη…

Λοιπόν, αυτό έπρεπε να είναι το ημερολόγιο καραντίνας μου από τη Βαρκελώνη. Επιτρέψτε μου να το πάρω από την αρχή ξανά. Υπήρχε έντονη ομίχλη την ημέρα που έφυγα από την Κύπρο. Καθώς τείνω να κάνω με τις καιρικές συνθήκες, το πήρα προσωπικά. Τώρα αναδρομικά, το επιβεβαιώνω. Δεν διαβάζω πολύ ποίηση, ούτε γράφω, αλλά συχνά χρησιμοποιώ τη λέξη «ποιητική» ως μια ποιότητα ομορφιάς. Η ομίχλη την ημέρα αναχώρησής μου ήταν ποιητική.

Όταν τα κρούσματα κορωνοϊού στην Ισπανία άρχισαν να αυξάνονται δραματικά και εμφανίστηκαν κατά συνέπεια στην Κύπρο, η ομίχλη βρήκε το δρόμο της μέσα στο μυαλό μου, ένα βαρύ, πυκνό, σκυθρωπό κύμα αέρα προσκολλήθηκε στις σκέψεις μου, εμποδίζοντας με να δώ καθαρά. Συμπτωματικά, οι στιγμές άρχισαν να ζυγίζουν περισσότερο, προέκυψε μια αίσθηση επείγοντος, βιασύνης. Θυμήθηκα τις προηγούμενες λοιμώξεις με αυτό το συμβιωτή. Εάν αντιδράτε στα συμπτώματα, έχει τη δυνατότητα να κορυφωθεί στο κέντρο του εγκεφάλου, όπου συλλέγεται όλη η καλλιεργημένη κατανόηση του "μεγάλου σχέδιου πραγμάτων", η μέτα μόχθου κερδισμένη συμφιλίωση με την αιώνια μοναξιά. Ευτυχώς, εάν καταφέρετε να αποκτήσετε πρόσβαση σε αυτό το κέντρο μία φορά, προτού καταληφθεί, έχετε την ευκαιρία να αναπτύξετε ανοσία σε αυτό τον συμβιωτή.

Η μεγαλύτερη απειλή του συμβιωτή σε αυτή την περίπτωση ήταν να μην μπορέσω να σταθώ στο πλευρό της οικογένειάς μου σε περίπτωση που ... πεθάνουν. Αυτή η σκέψη πολλαπλασιάστηκε σε εκατοντάδες λόγω της θεσμικής ανικανότητας στο βόρειο τμήμα του νησιού. Παρόλο που δεν είχα ξαναδεί μια παγκόσμια πανδημία, υπήρξε μια υποκείμενη αίσθηση οικειότητας για μένα, από την αρχή αυτής της κατάστασης. Προκειμένου να ενεργοποιήσω εκ νέου το «κέντρο του μεγάλου σχεδίου πραγμάτων» παρατήρησα αυτήν την εξοικείωση.

Ποιες είναι οι πηγές αυτής της κρίσης; Οικολογικά, είναι η εκμετάλλευση. Πολιτικά, είναι η εκμετάλλευση. Οικονομικά, είναι η εκμετάλλευση, όλα με κίνητρο να ασκηθεί και να αποκτηθεί δύναμη πάνω στη φύση, πάνω από τους μειονεκτούντες, πάνω από τους ευάλωτους. Όλα χωρίς να δώσουμε την παραμικρή προσοχή στην ευθραυστότητα της ζωής και σίγουρα χωρίς να παρακολουθήσουμε τη χαοτική πολυπλοκότητα της φύσης. Δεν πρόκειται για νέα κρίση. Είναι ένα ακόμη σύμπτωμα. Επομένως, η δράση μας δεν πρέπει να κατευθύνεται στο σύμπτωμα αλλά στη ρίζα του. Καθώς κατάφερα να αντιμετωπίσω την ήδη γνωστή δυναμική στο παιχνίδι, τότε η αίσθηση του επείγοντος μου μεταφράστηκε γρήγορα μέσα στα όρια του μεγάλου σχεδίου. «Εμείς» πρέπει να προσπαθήσουμε πιο σκληρά για να αλλάξουμε αυτό το σύστημα εκμετάλλευσης. Η αίσθηση του ανήκειν επεκτάθηκε για άλλη μια φορά στην απεραντοσύνη, η ομίχλη έγινε ποιητική εκ νέου.

Εμείς, τα συνειδητά όντα, δεν είμαστε μόνοι στην αιώνια μοναξιά μας. Απεικονιζόμενος ως εχθρός, ακόμη και αυτός ο ιός ανήκει εδώ όσο και εμείς, ακόμα κι αν γεννήθηκε από τα λάθη μας. Υπάρχουν περίπου εκατόν τρισεκατομμύρια μικροοργανισμοί που ζουν στο σώμα μας, ένα απίστευτα δυναμικό και εύθραυστο οικοσύστημα μέσα στον καθένα από εμάς διατηρεί τα πάντα ανέπαφα. Φοτόνια, κουάρκ, βαρύτητα, ηλεκτρομαγνητικές δυνάμεις ... αυτή τη στιγμή που γράφω και όταν το διαβάζετε, οφείλουμε αυτή τη στιγμή στους μικροοργανισμούς, στις δυνάμεις της φύσης, αν βγάζαμε ένα από την εξίσωση όλα θα κατέρρεαν. Αυτό που συμβαίνει τώρα δεν είναι ακριβώς αυτό. Είναι μια υπενθύμιση ότι η φύση δεν είναι ίση με την ηρεμία, δεν αποτελεί θεραπευτική επιλογή στο πολυάσχολο πρόγραμμα μας. Βρυχάται με αλλαγή κάθε δευτερόλεπτο, είναι ένα όμορφο χάος. Είναι ένα θαύμα η παρουσία μας εδώ, όμως δεν είμαστε το κέντρο του σύμπαντος. Τώρα ας σκεφτούμε για άλλη μια φορά, εμείς, τα πολιτικά ζώα, που αιωρούνται στο άπειρο, πού ανήκουμε;