Γράφει ο Ιωάννης Παπαλοϊζου/Σκηνοθέτης

“The enemy of art is the absence of limitations” - Orson Wells

Νέα Υόρκη: «η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ» και που συνεχώς θυμίζει μια ξέφρενη πορεία, έβαλε κι αυτή φρένο λόγω της ανεξέλεγκτης πανδημίας του COVID-19. Εδώ στην πολιτεία της Νέας Υόρκης έχασαν την ζωή τους χιλιάδες πολίτες. Όλοι οι άνθρωποι έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα από τις συνέπειες του κορωνοϊού. Παράλληλα όμως, αν και μέσα από αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες εγκλεισμού, δημιουργοί ανά το παγκόσμιο πειραματίστηκαν με πρωτότυπους τρόπους, ανακαλύπτοντας νέες δυνατότητες έκφρασης μέσα από το καλλιτεχνικό τους έργο. Αδιαμφισβήτητα, η τέχνη είναι ένα ξεχωριστό και μοναδικό πανανθρώπινο στοιχείο έκφρασης που βοηθά τον άνθρωπο να φτάσει σε ψηλό επίπεδο διανόησης.

Αρχικά ξεκίνησα να δημιουργώ μια καινούργια οπτικοακουστική δουλειά ως μια πειραματική και τεχνική εξάσκηση που τελικά κατέληξε ολοένα και παραπάνω να εκφράζει τα συναισθήματα μου αυτής της εποχής. Κατά την διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού τον Απρίλιο του 2020, χρησιμοποιώντας τόσο πρωτότυπο όσο και ψηφιακό αρχειακό υλικό ξεκινησα την δημιουργία της ταινίας μικρού μήκους “A Picture Primitive!––COVID-19 In Three Movements”. Με την ταινία αυτή, άρχισα να συλλογίζομαι πώς προσωπικά επηρεάστηκα από τον αυτοπεριορισμό. Κατ’ επέκταση, βρέθηκα να εξετάζω την καθημερινή αβεβαιότητα (κοινωνική, οικονομική, πολιτική), την τάση για επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων μας, και πάνω απ’ όλα την επινοητικότητα του μυαλού ενώ παραμένουμε σε πλαίσια καραντίνας. 

Νιώθω πως όλοι είμαστε δέσμιοι του εαυτού μας και των σκέψεων μας, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο. Ξαφνικά βρίσκω τον εαυτό μου αποκομμένο από την οικογένεια μου στην Κύπρο, και ολοένα δεσμευμένο μέσα στους τέσσερεις τοίχους του διαμερίσματος μου στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Αυτοί λοιπόν οι τέσσερεις τοίχοι καθόρισαν τις μέρες μου, ενώ το μυαλό μου συνεχίζει να αναπολεί και περισσότερο να αναζητά την πρακτικότητα, την εργατικότητα, και την δημιουργικότητα. Μπορεί η κακοφωνία εξωτερικών ερεθισμάτων να εξακολουθεί να εισβάλλει στον χώρο μου, αλλά τουλάχιστον δεν την νιώθω να με κατακλύζει. Αυτή είναι η περίοδος όπου μαθαίνει κανείς να ζει με τον εαυτό του και με αυτά που τον περιτριγυρίζουν, με τα καθημερινά, τα απλά, τα μικρά, τα μεγάλα, και αστεία πράγματα που ως συνήθως θεωρούμε «δεδομένα».