Γράφουν οι Χρίστος και Βασίλκα Χατζήπαπα /Λογοτέχνες

Κόβιτ, φίλε μου…

Η ζωή μου απρόσμενα ξεναγείται

από τον κόβιτ 19 σε πόλη

αίφνης άγνωστη όπου γεννήθηκα

έδρασα

γέρασα.

Τις εστίν ούτος

με τα κερατάκια στο κρανίο του;

Πρέπει να ανασκάψω

τόνους λάσπης κι απορίες από πάνω μου

πώς θ’ αναπνέω;

Με καλαμάκι μήπως

πλαστικό; Ενόσω θα σκέφτομαι

πόσο μάταιος είμαι

λυσιτελής σε επιτεύγματα χλιδής

με συρόμενη βούληση

σε παράνοια

προσωρινή σοφία -

πλουταλαζών, αλήθεια!

Χάινριχ  Χάινε- εξόριστοι θεοί

πότε αλήθεια επιστρέφετε;

Κι εσύ να το παίζεις

κερατά

πως ξεπήδησες από το πουθενά

από το απρόβλεπτο του εντέρου

μιας νυχτερίδας

ενός τέρατος

φιδιού αγάπης, ναι, ψάξ’ το λίγο αυτό -

με τη γυναίκα αγκαλιασμένος  για καιρό

και τώρα, δήθεν, σε ανορεξία

κοτζάμ πύθωνας  -

ανήσυχη τον πήρε σε γιατρό  –

ετοιμαζόταν, λέει, να σε καταβροχθίσει

ευεργετικά

το μπόι σου μετρούσε απλώς

το μακροσκελές στομάχι του -

ο βασιλιάς του καπιταλισμού

είναι γυμνός!

Με δέρμα φολιδωτό και λείο

ω, αντίφαση

του κόσμου.

- Χρίστος Χατζήπαπας

***

Υποτίμηση

Στην παγκόσμια σκηνή

με χιλιάδες θύματα,

με τάφους νέων

και παιδικές κηδείες

όπου και να κοιτάξεις

στην αυλή των μέσων ενημέρωσης,

βλέπω

πως η ζωή μου

όλο και συρρικνώνεται

χάνει το σχήμα,

μετατρέπεται σε κόκκο σκόνης.

Κόκκο σκόνης

χωρίς βάρος

στην άκρη

της μαύρης τρύπας

του χρόνου.

- Βασίλκα Χατζήπαπα