Ο Άλεξ Μαλαός συγκρίνει την Κύπρο με την Νέα Υόρκη με μια σειρά φωτογραφίες που ανεβάζει στο λογαριασμό του στο ίνσταγκραμ. 

Πες μας λίγο για σένα, τι κάνεις; Πώς βρέθηκες στη Νέα Υόρκη;

Μεγάλωσα στην Λευκωσία και είχα έρθει στην Νέα Υόρκη για σπουδές. Αφού αποφοίτησα με πτυχία στην υποκριτική και στο business administration, παρέμεινα για να πειραματιστώ λίγο με τις επιλογές μου όπως συνηθίζεται με τους ξένους φοιτητές της Αμερικής, και ας πούμε ότι οι αλυσιδωτές αντιδράσεις των εξελίξεων με έχουν καταστήσει πλέον κάτοικο Νέας Υόρκης.

Στην Νέα Υόρκη τώρα ασχολούμαι με την υποκριτική τηλεοπτικά, καθώς επίσης και σαν εκπαιδευτικός σε σχολή.

Πώς προέκυψε η ιδέα για το πρότζεκτ;

Η ιδέα βασικά προέκυψε, όπως προκύπτουν οι πλείστες δημιουργίες, από εμπειρία. Είναι αναπόφευκτο στον κάθε μετανάστη να κουβαλάει κομμάτια εντυπώσεων κι από τις δυο του πατρίδες. Για μένα η σύγκριση ή ο συσχετισμός με κάποια στοιχεία της κουλτούρας είναι σχεδόν αυτόματος. Ίσως να ‘ναι και η τάση που έχω να είμαι πιο άνετος σαν παρατηρητής/ακροατής στην καθημερινή μου ζωή. Έτσι παρακολουθώντας τον κόσμο σε συνεστιάσεις, ή απλά βλέποντας ένα τοπίο, μια γειτονιά, ασυνείδητα θα φέρω στο μυαλό μου ένα φλας-στιγμιότυπο του αντίστοιχου της «άλλης πατρίδας».

Επειδή μου αρέσουν οι λεπτομέρειες, τα μικρά-μικρά που δεν βρίσκεις εύκολα στο διαδίκτυο, νομίζω ξεκίνησε από κάτι τέτοια: το εισιτήριο του κινηματογράφου, το μενού ενός εστιατορίου, οι διάφορες πινακίδες στο δρόμο... Τα φωτογράφιζα για προσωπικές αναμνήσεις. Και καθώς άρχισα να τα «ζευγαρώνω» με τα αντίστοιχα τους, σιγά σιγά η συλλογή επεκτάθηκε στα πιο μεγάλα, στα κτίρια και τις πλατείες.

Ίσως κι ένας υποσυνείδητος λόγος που προέκυψε το πρότζεκτ να είναι η αντίδραση φίλων Κύπριων όταν έρχονται στη Νέα Υόρκη, ειδικά για πρώτη φορά. Πάντα θα συγκρίνουν κάτι με την Κύπρο, με μια δόση θαυμασμού, σαρκασμού, κριτικής, ανάλογα. Παρατήρησα ότι η σύγκριση αυτή πάντα προκαλεί μια έντονη αντίδραση, θετική ή αρνητική, γέλιο, αγανάκτηση, προβληματισμό. Αυτό σημαίνει ότι μας άγγιξε σε ένα επίπεδο, ή μας έκανε να εκτιμήσουμε κάποια στοιχεία της ζωής μας με άλλο μάτι. Επομένως μυρίστηκα μια ευκαιρία να δημιουργήσω κάτι που θα έδινε μια άλλη άποψη στο καθημερινό μας περιβάλλον.

 

 

[gallery type="slideshow" link="none" size="full" ids="101736,101737,101738,101739,101740,101741,101742,101743,101744,101745,101746,101747,101748,101749,101750,101751,101752,101753,101754,101755,101756,101757,101758,101759,101760,101761,101762,101763,101764,101765,101766,101767,101768,101769,101770,101771,101772,101773,101774,101775,101776,101777,101778,101779,101780,101781,101782,101783,101784,101785,101786,101787,101788,101789,101790,101791,101792,101793,101794,101795,101796,101797,101798,101799"]

 

 

Ποιες διαφορές και ομοιότητες παρατηρείς στην Νέα Υόρκη και Κύπρο στο αστικό τοπίο αλλά και στους ανθρώπους;

Στο αστικό τοπίο είναι περισσότερο διαφορές παρά ομοιότητες. Μέγεθος και οργάνωση. Τα κτίρια και οι ουρανοξύστες, πολυόροφα καταστήματα, μικρά και μεγάλα γραφικά πάρκα, επιβλητικές γέφυρες... Η πόλη σχεδιασμένη σε τετραγωνικά πλέγματα (μπλοκ), δρόμοι και λεωφόροι αριθμημένοι κατά σειρά, εύκολη διακίνηση. Και πάντα ζωντανή. Δηλαδή έχεις την Νέα Υόρκη της ημέρας και την Νέα Υόρκη της νύχτας. Οι επιλογές έρχονται κύματα, και η κάθε γειτονιά έχει τον χαρακτήρα της.

Στους ανθρώπους τώρα, ο ορισμός του Νεοϋορκέζου είναι κάπως γκρίζος. Δηλαδή είναι ένα τόσο μεγάλο μωσαϊκό εθνικοτήτων, που η σύγκριση με Κύπρο καταντά λίγο μάταιη. Ένας φίλος μου είχε πει «Η Κύπρος εν Κύπρος, τζιαμέ που εμεγάλωσες». Η Νέα Υόρκη, παρά τα 12 εκατομμύριά της, είναι η πόλη της απομόνωσης. Ποτέ μου δεν ένοιωσα εκείνο το “Μάντεψε ποιον είδα στη ψησταριά” ή το “Κόπιασε να κάτσουμε στη βεράντα”. Να σημειωθεί όμως ότι υπάρχουν προσωπικότητες που έχουν ανάγκη την απομόνωση, και είμαι κι εγώ «ένοχος» για αυτό. Η Νέα Υόρκη είναι ό,τι πρέπει να περπατάς για ώρες σε ποικιλόχρωμες συνοικίες, να απολαύσεις οπτική διέγερση σε κάθε τετράγωνο, και ανάμεσα στις κυριολεκτικά χιλιάδες κόσμο που θα δεις στο δρόμο σου, να μην χρειάζεται να συναναστραφείς με κανένα. Δηλαδή δεν χρειάζεται να «πάρεις τα βουνά» για να ξεφύγεις. Η πόλη από μόνη της προσφέρει πολλή απόδραση. Από τις αγαπημένες δραστηριότητες, είναι να καθήσω κάπου όπουδήποτε έξω, κι απλώς να απολαύσω την παρέλαση χαρακτήρων, εθνικοτήτων, μόδας, κόμμωσης, αξεσουάρ, ύφους, όλων των ηλικιών που θα περνά.

Όταν παραμείνεις στην Νέα Υόρκη για αρκετά χρόνια, έρχεσαι σε ένα σημείο που νιώθεις ότι τα έχεις δει όλα (από πλευράς ανθρώπων), κι έτσι κατά κάποιον τρόπο κάποια πράγματα παύουν να σου φαίνονται ασυνήθιστα. Αν δούνε κάτι έξαλλο, δεν θα κοιτάξουν επίμονα. Τα ‘χουν ξαναδεί, είναι πολύ απορροφημένοι στις δικές τους σκέψεις, στο δικό τους πρόγραμμα. Αλλά πάντα και με το δικό τους στυλ.

Παρόλο που οι Νεοϋορκέζοι είναι πολύ ευχάριστοι, φιλικοί, προσιτοί, κάποιες φορές μου φαίνονται ότι είναι περισσότερο «υπάρξεις» παρά άνθρωποι. Δηλαδή δεν υπάρχουν Νεοϋορκέζοι, υπάρχουν κάτοικοι Νέας Υόρκης, με ρίζες από παντού. Ο κόσμος κινείται με πρόγραμμα, και με αυτή την έννοια μοιάζει κάπως «προγραμματισμένος». Στην Κύπρο είμαστε πιο χαλαροί επειδή μας το επιτρέπει ο τρόπος ζωής, η αμεσότητα, οι κοντινές αποστάσεις. Αν και οι εποχές εξελίσσονται και οι γενιές αλλάζουν, η Κύπρος για μένα θα έχει πάντα κάτι το παραδοσιακό, το νοσταλγικό, που δεν το έχει η Νέα Υόρκη. Αυτό το «τζιαμέ που εμεγάλωσες».

Είναι ένα ongoing πρότζεκτ; Σκοπεύεις να το αναδείξεις με άλλο τρόπο για παράδειγμα σε έκδοση ή έκθεση;

Όσο πάω κι έρχομαι, κι όσο υπάρχει έμπνευση, θα το συνεχίσω. Είναι από αυτά που όλο και κάτι βρίσκω να συγκρίνω, είτε σε μορφή μικρής λεπτομέρειας, είτε σε μορφή προφανούς διαφοράς, άρα η συλλογή θα συνεχίσει να μεγαλώνει. Όσο για έκθεση, το σκεφτόμουνα, ίσως να έχει πιο μεγάλη απήχηση σε Κυπριακό κοινό και να είναι και πιο εφικτό στην Κύπρο παρά στην Νέα Υόρκη.

Ποιες ήταν οι αντιδράσεις/σχόλια του κοινού;

Είναι ωραία και ευτράπελα τα σχόλια καθώς ανέβαζα λίγες λίγες τις φωτογραφίες στο Instagram. Είναι αυτό που λέγαμε, ότι εκτιμάς αλλιώς κάποια στοιχεία της καθημερινότητας σου, το λεγόμενο perspective. Ο Κύπριος σχολιάζει για τα μεγάλα, την Times Square με την Πλατεία Ελευθερίας, το NBC με το ΡΙΚ... Ο Αμερικανός σχολιάζει λεπτομέρειες, “So in Europe they’re called Frosties???”

Αποτελεί έτσι ένα ευχάριστο μιξ ψυχαγωγίας και εκπαίδευσης (ή διεύρυνσης), που κάνει ακόμη πιο ευχάριστη την πρόκληση ετοιμασίας της επόμενης φουρνιάς.