ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΣΕ 40 ΔΩΜΑΤΙΑ

Δημοσιεύθηκε 21.02.2025 08:06

Έκθεση της Ρέας Αφαντίτου στην Γκαλερί Γκλόρια

Η Γκαλερί Γκλόρια με ιδιαίτερη χαρά παρουσιάζει την ατομική έκθεση της εικαστικού Ρέας Αφαντίτου. Τα εγκαίνια της έκθεσης ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΣΕ 40 ΔΩΜΑΤΙΑ θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη 5 Μαρτίου2025 στις 7:30 μ.μ.

Η Ρέα Αφαντίτου γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1960. Σπούδασε Πλαστικές Τέχνες στη Γαλλία – Universite de Provence Aix-Marseille. Ζει και εργάζεται στη Λευκωσία. Η εικαστική της πορεία είναι βασισμένη στη μελέτη και έρευνα εννοιών όπως το χνάρι ως φορέας μνήμης, η λήθη, η ταυτότητα, η ετερότητα. Το έργο της φορτίζεται εννοιολογικά μέσα από την σημασιολογική αξία της ύλης -ζωγραφική ματιέρα, μέταλλο, ύφασμα, βαμβάκι, διαφάνεια, objet trouve κ.λ.π.-

Έχει παρουσιάσει τα έργα της σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Κύπρο και το εξωτερικό. Έχει λάβει μέρος στην XVII Biennale Αλεξάνδρειας με ομάδα καλλιτεχνών από την Κύπρο το 1991 και το 1999 στην Biennale της Sharjah –Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα με την ομάδα καλλιτεχνών από την Ελλάδα.

Με το έργο της έχει προσκληθεί να συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Κύπρο, Ελλάδα, Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία, Μάλτα και Βέλγιο.

Παράλληλη ενασχόληση της Ρέας Αφαντίτου με την επιστροφή της στην Κύπρο μέχρι και σήμερα είναι η διδασκαλία της Τέχνης. Το 1985 δημιούργησε το Εργαστήρι Τέχνης ΗΛΙΟΣ με στόχο την Εικαστική Παιδεία διοργανώνοντας εκπαιδευτικά προγράμματα, εκθέσεις, εκθέσεις, διαλέξεις και σεμινάρια.

Σκεπτικό

Φωτογραφία καρφιτσωμένη σε μια γωνιά στον τοίχο εργαστήρι μου εδώ και πολλά χρόνια. Σαράντα άνθρωποι, γυναίκες, άνδρες και παιδιά, μέλη μιας μικρής κοινότητας στην Κύπρο (Λάνια) παραθέτουν τον εαυτό τους, χωρίς να τον επινοούν, με μια απροκάλυπτη αθωότητα. Η μετωπική στάση του σώματος και τα βλέμματα στη φωτογραφία του J.P. Foscolo της δεκαετίας 1890 αντανακλούν σαν σε καθρέφτη μια συλλογικότητα και προκαλούν την απορία της δικής μου διερεύνησης σε ένα πολύπλοκο δίκτυο ανθρώπινων συνδέσεων.

Ανάμεσα στην ύλη που με περιβάλλει και τα θραύσματα μνημονικών αποθεμάτων εκκρεμεί συνεχώς η αναγκαιότητα για επικαιροποίηση του ανοίκειου στον κάθε παρόντα χρόνο.

Ξανά και ξανά η εμμονή του βλέμματος προκαλεί τη σκέψη και το συναίσθημα. Γεννιέται μια ανάγκη προσωπικού επαναπατρισμού ανοίγοντας το πεδίο της φωτογραφίας, αποδομώντας και αναδομώντας νέες συνθέσεις νοήματος με υλικό από το δικό μου βιωματικό απόθεμα. Ήχοι, λέξεις, μυρωδιές, εικόνες, σύμβολα, άνθρωποι και τοπία.

Το ευάλωτο, το εύθραυστο, το αμετάκλητο, το προσδοκώμενο. Το πώς τελικά προσδιορίζουμε την ουσία μας ως άτομα αλλά και ως συλλογικότητες.