Του Erik Larson Εκδόσεις Ίκαρος
Ο Erik Larson στο Βουβό Κύμα εξετάζει, με τρόπο συναρπαστικό για τον αναγνώστη, τη βύθιση του βρετανικού υπερωκεάνιου "Λουζιτάνια" από το U-20 και τα γεγονότα που σχετίζονται με το ναυάγιο. Φέρνοντας στο προσκήνιο τις ζωές των επιβλητικών χαρακτήρων και τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους, ζωγραφίζει ένα μεγάλο πορτρέτο της Αμερικής κατά την Προοδευτική Περίοδο.
Το βιβλίο, μια κοπιώδης έρευνα του συγγραφέα, πραγματεύεται με λογοτεχνικές αξιώσεις τις τελευταίες ώρες του "Λουζιτάνια", το οποίο τορπιλίστηκε αύτανδρο την τελευταία ημέρα της επιστροφής του από το λιμάνι της Νέας Υόρκης και λίγο πριν ελλιμενισθεί στο Λίβερπουλ.
Πρόκειται για μια αφήγηση που μπορεί να χαρακτηριστεί από εμμονική έως μακάβρια, γι' αυτό άλλωστε είναι και συναρπαστική, με εξαιρετική αφηγηματική ροή, καθώς ο συγγραφέας προσφέρει μια καθηλωτική καταγραφή ενός από τα πιο τραγικά γεγονότα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο τορπιλισμός του "Λουζιτάνια" στάθηκε καθοριστικός για τη μεταστροφή της αμερικανικής κοινής γνώμης κατά της Γερμανίας και την εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, στο πλευρό της Αντάντ.
Η -παράλληλη με το δράμα του "Λουζιτάνια"- παρουσίαση των "μίνι" ιστοριών των πρωταγωνιστών προσδίδει στο βιβλίο έναν ενδιαφέροντα χαρακτήρα "ντοκιμαντέρ" και δραματοποιεί τις στιγμές καθυστερώντας σκόπιμα την κλιμάκωση της τραγωδίας.
Την 1η Μαΐου 1915, κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, το πολυτελές "Λουζιτάνια" απέπλευσε από τη Νέα Υόρκη με προορισμό το Λίβερπουλ, μεταφέροντας μεγάλο αριθμό επιβατών, μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά και βρέφη. Παρότι η Γερμανία είχε ανακηρύξει τις θάλασσες γύρω από τη Βρετανία εμπόλεμη ζώνη, οι επιβάτες του υπερωκεανίου δεν πίστευαν ότι διέτρεχαν κάποιο κίνδυνο, καθώς επί έναν αιώνα τα πλοία που δεν ήταν πολεμικά παρέμεναν ασφαλή από επιθέσεις. Για μήνες τα γερμανικά υποβρύχια έσπερναν τον τρόμο στον Βόρειο Ατλαντικό, αλλά το "Λουζιτάνια" ήταν ένα από τα σπουδαιότερα και ταχύτερα πλοία της εποχής, γνωστό και ως "υπερατλαντικό λαγωνικό". Η Γερμανία είχε αποφασίσει να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού και ο καπετάνιος του υποβρυχίου U-20 Βάλτερ Σβίγκερ ήταν έτοιμος να ανταποκριθεί σε αυτό.
"[...] Το ήρεμο απόγευμα εκείνης της ηλιόλουστης ημέρας το προσωπικό του 'Λουζιτάνια' και οι επιβάτες εντόπισαν με τρόμο το 'βουβό κύμα' που διέγραφε η τορπίλη καθώς διέσχιζε την ήρεμη θάλασσα και κατευθυνόταν καταπάνω τους, σαν γραμμή που διαγράφεται από την κιμωλία πάνω στον μαυροπίνακα [...]" Η τραγική συνέχεια στις σελίδες του βιβλίου...
Από τους επιβαίνοντες του "Λουζιτάνια" πνίγηκαν οι 1.197 και σώθηκαν οι 763, κάποιοι εκ των οποίων αποτέλεσαν ζωντανές μαρτυρίες για την κάλυψη του γεγονότος. Το κοινό πείσθηκε αρχικά από τη δημοσιογραφική/πολιτική προβολή του πως το υπέροχο και άτυχο υπερωκεάνιο είχε τορπιλισθεί μόνο μία φορά. Ωστόσο, σήμερα ο διπλός τορπιλισμός του καταγράφεται στα πρώτα περιστατικά "ολοκληρωτικού πολέμου" του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, διότι τα θύματά του ήταν άμαχος πληθυσμός και πολλά μικρά παιδιά και βρέφη.
Κατόπιν η Γερμανία ισχυρίσθηκε ότι το "Λουζιτάνια" μετέφερε όπλα που προορίζονταν για τη Βρετανία, γεγονός που η αγγλική κυβέρνηση αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι ίσχυε. Χρόνια αργότερα αποκαλύφθηκε πως όντως μετέφερε φορτίο φυσιγγίων και οβίδων [συνολικά περί τους 173 τόνους], εν αγνοία των επιβαινόντων.
Το βιβλίο ανήκει στην κατηγορία των New York Times Best Seller, ενώ απέσπασε τα βραβεία Goodreads Choice Award και World Magazine Book of the Year.
