Φωτιά στα Σαββατόπαχα

Του Αύγουστου Κορτώ
Εκδόσεις Πατάκη

«Φίλες και φίλοι αγαπημένοι, τον τελευταίο καιρό, όπως ξέρουν οι δικοί μου άνθρωποι, κι όπως ίσως έχετε συμπεράνει απ' τις αναρτήσεις μου, πάσχω, για τέταρτη φορά στη ζωή μου [γαμώ το κεφάλι μου δηλαδή], από κλινική κατάθλιψη. Τα πράγματα έχουν φτάσει στο σημείο όπου ζορίζομαι ακόμα και να βγω να πιω έναν καφέ - όλα τα εύκολα ξάφνου γίναν δύσκολα.

Σήμερα, κρατώντας το τελευταίο βιβλιαράκι μου στα χέρια μου, για πρώτη φορά δεν ένιωσα τη σπίθα εκείνη της χαράς που πάντα νιώθω με κάθε καινούργιο χάρτινο μωρό. Ωστόσο, αυτό δεν είναι ένα μήνυμα απελπισίας, αλλά ένα μήνυμα ελπίδας. Λαμβάνω βοήθεια, λαμβάνω απέραντη αγάπη κι ελπίζω σύντομα να είμαι καλύτερα. Και θέλω να θυμάστε, εν ασθενεία συνοδοιπόροι μου, ότι με την κατάλληλη θεραπεία -σε συνδυασμό πολλές φορές με φάρμακα- η κατάθλιψη αντιμετωπίζεται και νικιέται.

Ακόμα κι αν βρίσκεστε στα βαθιά ακόμα, όπως εγώ, θέλω κάθε μέρα να επαναλαμβάνετε στον εαυτό σας -κι ας μην το πιστεύετε, δεν έχει σημασία- τη φράση ‘Μπορώ να γίνω καλά, και ΘΑ γίνω καλά’.

[Και μην διανοηθείτε ποτέ να νιώσετε ντροπή για την αρρώστια. Πολεμάμε το στίγμα, γυρίζουμε την πλάτη στη σιωπή του παρελθόντος και μιλάμε ανοιχτά για την κατάθλιψη]»

- Αύγουστος Κορτώ

Κάπως έτσι ο Αύγουστος Κορτώ ή Πέτρος Χατζόπουλος, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, υποδέχθηκε την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου «Φωτιά στα Σαββατόπαχα», με μια ανάρτηση στο facebook που ήταν αρκετή για να εκτινάξει τα Likes στις 15.000, με πάνω από 190 κοινοποιήσεις!

Αδιαμφισβήτητα, είναι ένα από τα μεγαλύτερα και πολυδιαβασμένα ονόματα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, και έχει καταφέρει να γίνει αγαπητός όχι μόνο για τα γραπτά του, αλλά και για την προσωπικότητά του.

Δεν φοβάται να τσαλακωθεί μπροστά στον αναγνώστη και να δώσει μέσα από τα δικά του προσωπικά βιώματα ελπίδα στον συνάνθρωπό του, δεν διστάζει να μοιράζεται συχνά με τους διαδικτυακούς του φίλους σκέψεις, προβληματισμούς, βιώματα, αλλά και στιγμές από την καθημερινότητά του.

Πάει αρκετός χρόνος από την τελευταία φορά που μιλήσαμε, προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του για να μας δώσει μια συνέντευξη, έχοντας όμως κατά νου την περιπέτεια της υγείας του, δεν ήξερα αν θα μου απαντούσε... Μερικά λεπτά αργότερα άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο μηνύματος:
«[...] Χίλια συγγνώμη, αλλά δυστυχώς λόγω της κατάθλιψης αδυνατώ να ανταποκριθώ. Απολογούμαι ειλικρινά και ολόψυχα, και σας ευχαριστώ προκαταβολικά για την κατανόησή σας [...]».

Κάθε καινούργιο του βιβλίο είναι πραγματικά μια έκπληξη για τον αναγνώστη... ποτέ και τίποτα δεν σου θυμίζει το προηγούμενο. Διαφορετικές γραφές, εικόνες και σκηνικά όπου τοποθετεί τους ήρωές του περίτεχνα, τους δίνει υπόσταση και αυθεντικότητα, έστω και αν πρόκειται για μυθοπλασία, ενώ χειρίζεται τις λέξεις με μαεστρία: «Αυτό που με κάνει να θέλω να συνεχίσω να γράφω τόσο απελπισμένα και αχόρταγα είναι ότι ποτέ δεν είμαι απόλυτα ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα», εξομολογείται ο Κορτώ και συνεχίζει: «Αν έχω μια ενδιαφέρουσα ιστορία που με ιντριγκάρει, ένα στόρι που θα ήθελα να εξερευνήσω, δε χρειάζεται να το βασανίσω πολύ, δεν χρειάζεται να κρατήσω σημειώσεις. Πέφτω με τα μούτρα και το γράφω [...]».

Κάπως έτσι, φαντάζομαι, προέκυψε και το καινούργιο του βιβλίο «Φωτιά στα Σαββατόπαχα», με εξώφυλλο, όπως μας έχει συνηθίσει στα τελευταία του βιβλία, από τον ΑΡΚΑ [Τετράδιο Αρκάς Γαμώ Την Τύχη μου, Εκδόσεις Γράμματα]:

«Ο Αρκάς ήταν από τις βασικότερες αναγνωστικές απολαύσεις κι επιρροές μου. Όλα, μα όλα του τα έργα, χιλιοδιαβασμένα από μένα όπως και από αναρίθμητους αναγνώστες, είναι αξεδιάλυτα συνδεδεμένα με την εποχή που τα πρωτοδιάβασα, και τον ζόφο που είχαν φωτίσει με την κωμική τους μεγαλοφυΐα. Ήταν όνειρο ζωής μια συνάντηση με τον Αρκά», αναφέρει ο Κορτώ.

Με τίτλο που θυμίζει το λαϊκό άσμα της Λαίδης Άντζελας Δημητρίου και με “υπότιτλο” που θυμίζει πόσο δύσκολο πράγμα είναι η ζωή, «Γαμώ Την Τύχη μου Γαμώ», μέσα από μια συλλογή ευθυμογραφημάτων ο συγγραφέας κινείται με άνεση και χιούμορ -χωρίς βέβαια να παραλείψει να αφιερώσει το βιβλίο στον σύζυγό του Τάσο: «Στο Κουτάβι για την αγάπη και την υπομονή του»- και κατορθώνει να μας δώσει απαντήσεις σε πολλά φλέγοντα ερωτήματα της καθημερινότητας, θυμίζοντάς μας για μια ακόμα φορά ότι το γέλιο είναι το μόνο αντίδοτο στο σκοτάδι που μας περιβάλλει:

Μπορεί μια απλή σοκολάτα να κάνει θαύματα; Πόσο μαμμόθρεφτος μπορεί να είναι ένας ενήλικας; Μπορούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να προκαλέσουν διαταραχές και πώς αντιμετωπίζονται αυτές; Τι συμβαίνει όταν ένας αλλοπρόσαλλος συγγραφέας αρχίζει να ξεχνάει; Πόση οργή μπορούν να πυροδοτήσουν αριστουργήματα της παγκόσμιας τέχνης όταν τίθενται υπό την κρίση ανώνυμων σχολιαστών; Είναι η υψηλή μαγειρική το πρώτο βήμα για τον νευρικό κλονισμό; Κι είναι δυνατόν μια μακαρονάδα να σώσει μια σχέση;

Τις απαντήσεις θα τις βρείτε μέσα στις 220 σελίδες και στα 27 μικρά κεφάλαια που το αποτελούν.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

«Καλοκαίρι του 2001 και είμαστε πλέον και επισήμως οικογένεια χοντρών: κι οι τρεις μας έχουμε πιάσει σοβαρά τριψήφια νούμερα στη ζυγαριά, η μπουγάδα μας απλωμένη είναι σαν ανοικτά πανιά τρικάταρτου, ενώ εδώ και μήνες τα ψώνια μας τα κάνουμε χοντρική από το Makro -διότι τι θα πει ‘δέκα φέτες καπνιστή γαλοπούλα’, ‘250 γραμμάρια τριμμένο τυρί’[...] Πιάσε εκεί τον διάνο όπως είναι ολόκληρος απ’ τον καταψύκτη, φέρε κι εκείνο το κεφάλι το κασέρι και φεύγοντας τσάκω και δύο κούτες των δώδεκα κρουασάν 7 Days με σοκολάτα μέσα-έξω για τη λιγούρα. Οι ταμίες πλέον ήταν όλοι πεπεισμένοι ότι διατηρούμε μπακάλικο».

Θέλω να κλείσω με την τελευταία φράση του από τη συνέντευξη που μου έδωσε το 2016 και να του θυμίσω, γιατί είμαι σίγουρη ότι θα το δει, και να του ευχηθώ ό,τι καλύτερο για εκείνον και ότι περιμένουμε καινούργιο βιβλίο για να μας καταπλήξει για άλλη μία φορά: «Είμαι πάντα αφελώς αισιόδοξος και οι προσδοκίες μου περιστρέφονται γύρω από νέες ελπίδες και νέα όνειρα» [2016, εφημερίδα «Πολίτης»].