Της Μαρίας Αβρααμίδου

Εκδόσεις Αρμίδα

Το βιβλίο της Μαρίας Αβρααμίδου απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος/Νουβέλας για εκδόσεις του έτους 2018, μετά από κατά πλειοψηφία απόφαση της Κριτικής Επιτροπής, με το σκεπτικό βράβευσης: «(...) Στα διηγήματα, το 'παρ’ ολίγον' ως έννοια θα μετουσιωνόταν σε εκπλήρωση αν οι άνθρωποι αναγνώριζαν τον πόθο, τον έρωτα και την αγάπη ως ζωοδότρες δυνάμεις. Η συλλογή αυτή μας υπενθυμίζει ότι στη λογοτεχνική σύνθεση ιδιαίτερη θέση κατέχουν η ευαισθησία, η τόλμη, η διακριτικότητα, η ευρηματικότητα στην αφήγηση και η δημιουργική πρόκληση (...)»

Δεν πρόλαβα να τη συγχαρώ... Ήρθε η ίδια. Ένα άνθρωπος απλός, με αυτοσαρκασμό και χιούμορ, κρατάει παιδικές φιλίες μέχρι σήμερα, της αρέσει η ποίηση και συχνά-πυκνά «κολλάει» σ’ ένα ποίημα μέχρι να το μάθει απ’ έξω.

Την αγάπη της για τα βιβλία την κληρονόμησε από τον πατέρα της: «Στα 12 μου χρόνια, με συνεπήρε ο Ντοστογιέφσκι με εκείνους τους σκοτεινούς Δαιμονισμένους του, ο Τολστόι, ο Τουργκένιεφ, ο Ντίκενς – αχ, αυτός ο Ντίκενς, οι Αμερικανοί, ο Φόκνερ και ο Στάινμπεκ, αλλά και οι Έλληνες, ο Τερζάκης, ο Μυριβήλης, ο Βενέζης, αργότερα ο Τσίρκας αλλά πάνω από όλους και απ’ όλα ο μέγιστος των μεγίστων για μένα, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης», μου εκμυστηρεύεται.

Το κρατικό βραβείο ήρθε σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής της: «Δεν το περίμενα, είχα ξεχάσει ότι το κατάθεσα... ήταν από τις στιγμές που ο Θεός με σκέφτηκε» μου είπε.

Τη γνώρισα λογοτεχνικά μέσα από το παιδικό της βιβλίο «Γράμμα στον Μοναχικό Αδελφό» και λίγο αργότερα μέσα από τα τηλεοπτικά κυπριακά σίριαλ. Οι δρόμοι μας συναντήθηκαν πριν μερικά χρόνια και μας έδεσε μια φιλία... η χαρά μου μεγάλη όταν την πρωτοσυνάντησα μαζί με την παλιά της συμμαθήτρια Κίκα Ολυμπίου, στην οποία αφιερώνει ένα από τα διηγήματα του βιβλίου της.

Τέσσερα από τα έξι διηγήματα είναι αληθινές ιστορίες, μου αναφέρει, ξεχωρίζοντας αυτή που χάρισε στην αγαπημένη της φίλη Κίκα Ολυμπίου (Ευδαιμονία), αλλά και αυτή που διαδραματίστηκε στο χωριό Τέμπλος –αμιγώς τουρκοκυπριακό χωριό– κάτω από τον Άγιο Ιλαρίωνα: «(…) από παιδί μου έκανε εντύπωση η ιστορία αυτή την οποία θυμάμαι πολύ καλά, μια Ελληνοκύπρια ερωτεύτηκε έναν Τουρκοκύπριο αλλά δυστυχώς ο έρωτάς τους είχε άδοξο τέλος. Στο διήγημα γράφω συγκαλυμμένα για ευνόητους λόγους (...)».

Αν και η ίδια θεωρεί τον εαυτό της περισσότερο θεατρική συγγραφέα, τα διηγήματά της μέσα από απλές καθημερινές ιστορίες του τόπου μας επάξια την οδήγησαν στο Κρατικό Βραβείο.

Αγαπημένη μου «Μαρούλα», σας θαυμάζω εσάς και την Κίκα Ολυμπίου κι ας μην σας το έχω πει ποτέ, και εύχομαι να μπορώ να διαβάσω τόσα βιβλία όσα και εσείς!