Πολλοί είναι οι λόγοι για να είναι κανείς χαρούμενος την περίοδο των Χριστουγέννων: ψώνια, δώρα, φώτα, φαγοπότι, γλέντι. Εκείνο, όμως, που κάνει τη συγκεκριμένη περίοδο ξεχωριστή είναι το γεγονός ότι φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Συγγενείς και φίλοι έρχονται σε επαφή, χάρη στη γιορτινή και χαρούμενη ατμόσφαιρα, που ενισχύει το αίσθημα της αισιοδοξίας.

Ας προστεθούν σε αυτά η συγκίνηση και η απόλαυση που χαρίζει η ανάγνωση χριστουγεννιάτικων ποιημάτων, καθώς η μετουσίωση της γραφής σε ποίηση σε φέρνει σε κατάσταση μέθεξης, δηλαδή φέρνει σε επικοινωνία τον αισθητό κόσμο με τον κόσμο των ιδεών. Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και Ανδρέας Καρκαβίτσας, Κωστής Παλαμάς και Γεώργιος Δροσίνης είναι μόνο μερικοί από τους μεγάλους λογοτέχνες που επηρεάστηκαν από τη μαγεία των Χριστουγέννων. Όλοι, είτε αναφέρονται στο θαύμα της γέννησης είτε σε συναισθήματα που δημιουργεί η περίοδος, χαρίζουν μια νότα ελπίδας και αισιοδοξίας στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε. Ας διαβάσουμε, λοιπόν, ορισμένους χριστουγεννιάτικους στίχους.

Ο Δροσίνης στο ποίημά του με τίτλο «Νύχτα Χριστουγεννιάτικη» συνθέτει μια ταπεινή ατμόσφαιρα μεστή από ψαλμωδίες γλυκιές, όπου εκφράζεται η χριστιανική πίστη:

«Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη
λυγούν τα πόδια
και προσκυνούν γονατιστά στη φάτνη τους
τα άδολα βόδια.
Κι ο ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρώντας τα
σταυροκοπιέται
και λέει με πίστη απ' της ψυχής τ' απόβαθα
Χριστός γεννιέται! […]
Κι ακούοντας τα Ωσαννά απ’ αγγέλων στόματα
στον σκόρπιο αέρα
τα διαλαλούν σε χειμαδιά λιοφώτιστα
με την φλογέρα». […]

Η κατάληξη του ποιήματος αναφέρεται στο αστέρι των Χριστουγέννων, η λάμψη του οποίου εάν κατακλύσει τις καρδιές μας θα μας οδηγήσει στον δρόμο της αγνότητας, της ανθρωπιάς, της ελπίδας και της αισιοδοξίας:

«Κι όποιος το βρει μες στ' άλλα αστέρια ανάμεσα
και δεν το χάσει,
σε μια άλλη Βηθλεέμ ακολουθώντας το
μπορεί να φτάσει».

Ο Παλαμάς στο ποίημά του με τίτλο «Να ’μουν του σταύλου έν’ άχυρο» εκφράζει την ψυχική γαλήνη που μπορούν να αισθανθούν όσοι είναι κοντά στον Χριστό:

«Να ’μουν του σταύλου έν' άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι
την ώρα π' άνοιγ' ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.
Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του,
το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του.
Να λάμψω από τη λάμψη του κι' εγώ σαν διαμαντάκι
κι' από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι.
Να μοσκοβοληθώ κι' εγώ από την ευωδία,
που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία.
Να 'μουν του σταύλου ένα άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι
την ώρα π' άνοιγ' ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι».

*Φιλόλογος