Μιχάλης Πασιαρδής ... ένας σιωπηλός άνεμος

Δεν το καταλάβαμε καλά... είπαμε έφυγε ο Μιχάλης Πασιαρδής... μα δεν το καταλάβαμε καλά...είπαμε καλά λόγια για τον ποιητή... και θαυμασμός πολύς ... και κόσμος της Τέχνης και της Πολιτείας πολύς ... και απλός κόσμος μ’ ένα δάκρυ στην κόγχη του ματιού ...και παλιοί ποδοσφαιριστές παρέα του...μα δεν το καταλάβαμε καλά... Εκείνος ευγενικά κρατεί το χέρι μας , κρατεί τον σφιγμό μας και προσμετρά την αγάπης μας ....
Εκεί που η γνώση γίνεται κερί και φέγγει... ακριβό υφαντό της ζωής... εκεί που τα παιδιά έχουν όνομα ζωντανό και όμορφο... εκεί είναι ο Μιχάλης.... Μια ευγενική μορφή και γραφή... ένα αγρίμικο βλέμμα που καρφώνει αιώνια τον Πενταδάκτυλο...
Δεν το καταλάβαμε καλά... δεν φεύγουν αυτοί που ανοίγουν δρόμους... δεν φεύγουν αυτοί με το άπιαστο βλέμμα...
Ένας σιωπηλός άνεμος της ζωής και της γνώσης είναι ο Μιχάλης... ένας άνεμος που δεν φεύγει ποτέ.... επιμένει....
Επιμένω
Επιμένω σ’ αυτή την πέτρα κάθε απόγευμα που ανοίγει δρόμο ο ήλιος επιμένω να κοιτάω κατα κεί που πέφτει το σπίτι μου
( Ο δρόμος της Ποίησης Β, 1976 )

Μιχάλης Χατζηπιερής - 7 Μάη 2021