Σκηνοθεσία: Μόνικα Μελέκη

Μουσική: Λευτέρης Μοσχοβίας
Σκηνικά-Κοστούμια: Γιώργος Αχιλλέως
Χορογραφίες/Κινησιολογία: Ρόζα-Μαρία Πάντζη
Σχεδιασμός Φωτισμού: Miroslav Stanchev
Ηθοποιοί: Ελένη Οροκλινιώτη, Αριάνα Ιωάννου, Μαρία Μουστάκα, Χρυστάλλα Καλλένου
Συμμετέχει(χορός): Ρόζα Μαρία Πάντζη

Το θέατρο Σκάλα παρουσίασε στη νέα θεατρική χρονιά ένα σύγχρονο ελληνικό έργο: «Αψίνθιον = Δηλητήριο» της Μαίης Σεβαστοπούλου. Η συγγραφέας Μαίη Σεβαστοπούλου είναι ταυτόχρονα ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφράστρια και καθηγήτρια σε Δραματική Σχολή με μακρόχρονη παρουσία στο ελληνικό Θέατρο. Θεατρικά της έργα που έχουν ανεβεί είναι «Μπάμπουσκα έχει πελμένι;», «Κλαυσίγελος πέντε αστέρων», «Με αφορμή..», Περμαγκανάτ», «Ο Αλέξανδρος ηγάπησεν ματαίως..», «Αψίνθιον = Δηλητήριο» κ.α.

Πρόκειται για τις τραγικές ιστορίες τεσσάρων νεαρών γυναικών που ξεδιπλώνονται σπονδυλωτά υπό την μορφή μονολόγων. Η κάθε μια έχει να πει τη δική της αλήθεια. Οι ιστορίες πλέκονται, συνδέονται με λόγια παρηγοριάς και με απελευθερωτικές και ανακουφιστικές κινήσεις και χορογραφίες, όπως προβλέπει η συγγραφέας.
Τέσσερα νέα κορίτσια συναντιούνται στο «επέκεινα», όπου και είναι εγκλωβισμένες. Έχουν πεθαίνει με βίαιο θάνατο, αυτόχειρες, ξεφεύγοντας από μια ανυπόφορη ζωή. Ο θεατής θα βιώσει μέσα από τις διηγήσεις τους τις σκληρές εμπειρίες κάθε μιας και τους λόγους «αποχώρησής» τους από τη ζωή: Η έλλειψη στοργής και η υποταγή σε παράλογες γονικές επιθυμίες που παραμορφώνουν συνειδήσεις, η αφελής και άνευ όρων νεανική αγάπη που φέρνει σεξουαλική, καταστροφική βία, η φρίκη των ναρκωτικών τα οποία παραμορφώνουν ακόμα και τη μητρική αγάπη, η αιμομιξία ως μίασμα που δεν αποτρέπεται, το οποίο για το θύμα αποτελεί θανατερό αμάρτημα που σκοτώνει. Τα κορίτσια διηγούνται το ανεκδιήγητο. Προσπαθούν να φτάσουν στην κάθαρση. Την αναζήτησαν με τον βίαιο και σκληρό θάνατό τους. Αποζητούν μια ανακούφιση. Μα μόλις τελειώσουν τις εξομολογήσεις, θα αρχίσουν από την αρχή στο καθαρτήριο αυτό των ψυχών. Οι εξομολογήσεις αυτές εναλλάσσονται με λόγια παρηγοριάς μεταξύ τους, μα το κλίμα παραμένει σκοτεινό και βαρύ. Οι τέσσερεις αποστρέφονται τις ζωές τους όχι μόνο επειδή δεν τις αποδέχεται η κοινωνία, αλλά είναι απορριπτέες και από το έμφυτό τους ήθος. Σημαντικό είναι το γεγονός ότι όλες βρίσκονται σε αναζήτηση της αγάπης που φαντάζει άπιαστο όνειρο και μετατρέπεται τελικά σε κοφτερό μαχαίρι.
Η παράσταση που σκηνοθετεί η Μόνικα Μελέκη στο σύνολό της ανταποκρίνεται στο πλούσιο, συναισθηματικά φορτισμένο κείμενο για το ηθικά σκληρό παιχνίδι που η μοίρα έπαιξε στις τέσσερεις κοπέλες.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Γιώργου Αχιλλέως είναι λιτά μα συναρμολογούν το λευκό φόντο στο «υπερπέραν», όπου κινούνται οι σκιές τους. Ο φωτισμός του Μιροσλάβ Στάντσεβ ακλουθεί ή και οδηγεί κάποτε την εξέλιξη. Η μουσική του Λευτέρη Μοσχοβία και ο κάπως αφηρημένος χορός, χορογραφίες της Ρόζα-Μαρία Πάντζη, λειτουργούν ως συνδετικός κρίκος.
Η εργασία της σκηνοθέτιδας με τις νεαρές ηθοποιούς είναι αισθητή και αξιοσημείωτη.
Μέσω αυτής οι φωνές των τεσσάρων κοριτσιών αποκτούν διαφορετικό τόνο και χρώμα, η κάθε ιστορία είναι δραματικά διαφοροποιημένη, η κάθε μια από τις ηρωίδες σωστή και με μια προσωπική απόχρωση στο βίωμα της δυστυχίας. Οι χαρακτήρες αναδιαμορφώνονται: το αγοροκόριτσο της Αντωνίας, η αθώα και γνήσια Άλμα, η αμφισβητίας της τελική αλήθειας για την ύπαρξή της Δέσποινα και τέλος η ανυποψίαστη αιμομίχτρια Μαργαρίτα.

Μια παράσταση με αξιώσεις που δικαιώνονται επάξια.

Βασίλκα Χατζήπαπα