Μία αλληγορία για την Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μετά τη χρυσή εποχή, αποτελεί το κείμενο του Θοδωρή Αθερίδη, «Άγρια Δύση», που άρχισε ήδη τις παραστάσεις του από την ΕΘΑΛ, σε σκηνοθεσία Μάριου Θεοχάρους. Ο τελευταίος, μίλησε στο «Π» για την εν λόγω παραγωγή που έκανε ήδη πρεμιέρα στη Λεμεσό.

Πες μας δυο λόγια για το έργο.

Το έργο γράφτηκε το 2012 για μια Ελλάδα που βυθιζόταν σε βαθιά κοινωνικοοικονομική κρίση, αφήνοντας πίσω της τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, τη νίκη στη Eurovision, το Euro κλπ… Αυτό που παρατηρούσες στην «Ελλάδα-μετά» τις σημαντικές αυτές επιτυχίες ήταν το κλείσιμο χιλιάδων μικροεπιχειρήσεων σε όλες τις ελληνικές πόλεις, ειδικά με το άνοιγμα των τεράστιων εμπορικών κέντρων με τα γνωστά brands, τη δημιουργία νέων ξενοδοχειακών μονάδων στη θέση των μικρών γραφικών ξενοδοχείων, οικογενειακών επιχειρήσεων συνήθως, που συναντούσε κανείς σε όλες τις πόλεις και στην ελληνική επαρχία. Η παράσταση είναι μια αλληγορία για την Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μετά τη χρυσή εποχή, μια Άγρια Δύση που «εισβάλει με τους δικούς της νόμους και κανόνες σε μια άλλη νοοτροπία», όπως λέει κι ο Αθερίδης και επιβάλλει ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και ύπαρξης, μια άλλη ιδιοσυγκρασία που συγκρούεται με την ελληνική ψυχή και περηφάνια, η οποία προσπαθεί να διατηρήσει τη γνησιότητά της.

Ποια είναι η δική σου σκηνοθετική προσέγγιση;

Το κείμενό μας βασίζεται στα μυστικά που κρατούν οι ήρωες, οι οποίοι ζουν πολύ σημαντικές στιγμές της ύπαρξής τους, αφού αναγκάζονται να μας τα εκμυστηρευθούν. Μικρά και μεγάλα. Άλλοτε ηθελημένα και άλλοτε από ανάγκη. Αυτό το παιχνίδι που γίνεται και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του καθενός από μας που παρακολουθεί την παράσταση ήταν το δικό μου στοίχημα. Επίσης τρεις από τους χαρακτήρες είναι αριστερόχειρες και έτσι είχαμε την ευκαιρία να μελετήσουμε των κόσμο αυτό και να ανακαλύψουμε έναν ολοκαίνουριο τρόπο σκέψης και ύπαρξης σε έναν κόσμο μη σχεδιασμένο γι’ αυτούς. Υπάρχει μια ολόκληρη επιστήμη που μελετά το θέμα και ήταν πολύ σοκαριστικό ότι εικάζεται ότι ο άνθρωπος αρχικά ήταν αριστερόχειρας. Τα υπόλοιπα επί σκηνής, πιστεύω.

Τι θα ήθελες ως σκηνοθέτης να περάσει στον θεατή το συγκεκριμένο έργο;

Το κείμενο μας παρουσιάζει τέσσερις πρωταγωνιστές που διψούν. Διψούν για νερό, αίμα και επιβίωση. Θέλουν να ζήσουν μέσα σ’ ένα κόσμο ξένο που αλλάζει συνεχώς. Κι οι απροσάρμοστοι δεν θα τα καταφέρουν. Είναι δυστυχία όταν το ξέρεις αυτό, διότι αναγκάζεσαι να εφεύρεις νέους μηχανισμούς για να τα καταφέρεις. Αυτό γίνεται στην παράσταση. Ο Αθερίδης λέει μεγάλες αλήθειες για ανθρώπους καθημερινούς, για τον διπλανό αλλά και τον εαυτό μας. Οι αλήθειες πάντα πονούν. Τις ντύνει, λοιπόν, με το μυστήριο και τη γοητεία της Άγριας Δύσης και τις τοποθετεί στη δική του Αρκαδία, την Κρήτη. Οπότε εμείς οφείλουμε να δούμε πίσω από την ψεύτικη επικάλυψη για να δούμε την αλήθεια. Σαν την ελπίδα των μεταλλωρύχων για χρυσάφι. Όσο συνεχίζει το σκάψιμο η ελπίδα είναι ζωντανή. Διερωτήθηκες πότε αν σκάβουν, άραγε, και μέσα τους οι μεταλλωρύχοι ενώ σκάβουν τη γη; Τι σκέφτονται; Αλχημιστές μεταλλωρύχοι υπάρχουν; Αυτούς ψάχνει ο Αθερίδης μέσα στο κείμενό του, αυτούς που αδυνατούν να δουν πού βρίσκεται ο πραγματικός θησαυρός. Το ψάξιμο εξάλλου είναι που μας κρατά ζωντανούς.







Τι κρατάς από το κείμενο του Θοδωρή Αθερίδη;

Τούτο, ακριβώς, το ψάξιμο μέσα μας που φαινομενικά αρνούνται να κάνουν οι χαρακτήρες της παράστασης, αλλά η ζωή τους το επιβάλλει, τα βασικά θέματα, δηλαδή, που πρέπει να αναγνωρίσουμε και να ψάξουμε όλοι μας για να μπορέσουμε να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τους πραγματικούς εαυτούς μας για να αφεθούμε ευκολότερα στην πλάνη του έρωτα. Κάθε έρωτα. Κυρίως για ζωή.

Το γεγονός ότι το έργο είναι γραμμένο από έναν ηθοποιό, κάνει πιο εύκολη τη μεταφορά του στο θεατρικό σανίδι;

Στο θέατρο έχουμε τα events, σημεία καμπής δηλαδή που αλλάζουν τη δυναμική της σκηνής, της πράξης ολόκληρου του θεατρικού. Ο Θοδωρής έγραψε ένα κείμενο γεμάτο τέτοια σημεία καμπής, αρκετές φορές διαφορετικά για τον κάθε χαρακτήρα του κειμένου που όλα, όμως, μαζί σε οδηγούν στην κορύφωση του έργου. Από την πλευρά αυτή, ναι, θα έλεγα ότι τα μαθηματικά του έργου είναι εύκολο να γίνουν δεδομένου ότι αναγνωρίζει η ομάδα την ύπαρξή τους. Είναι όμως απαιτητικός συγγραφέας και ζητά από τους τέσσερις χαρακτήρες να επιλέξουν και να κατευθυνθούν σε καθαρές αλλά περίπλοκες διαδρομές με μπόλικες γέφυρες μεταξύ των προσωπικών τους σημείων καμπής στην κάθε σκηνή. Αυτό ήταν η πρόκληση για μας που ανάμεσα σε μπόλικες ιστορίες τρέλας, παράλληλες πρόβες, αναβολές πρεμιέρων, εγκλεισμούς και rapid tests, τα γνωστά καθημερινά που ζούμε πλέον, δηλαδή, οι ηθοποιοί έδωσαν πνοή, έδωσαν οξυγόνο και σάρκα στους χαρακτήρες που υποδύονται. Με πολλή αγάπη.

Είναι εύκολο να ανεβάζει κανείς κωμωδία; Ή θεωρείται πιο μεγάλο το στοίχημα για έναν σκηνοθέτη αυτό το θεατρικό είδος;

Θα έλεγα πως δεν είναι καθόλου εύκολο να σκηνοθετήσει κανείς θέατρο στη μετά-Covid εποχή που έχει έρθει να επαναδιαπραγματευθεί τους όρους της καθημερινής επικοινωνιακής διαδικασίας, πόσο δε μάλλον και της καλλιτεχνικής επικοινωνίας που έχει διαφορετικές συμβάσεις εξ ορισμού. Από εκεί και πέρα, ευτυχώς, η δίψα για τέχνη, η ανάγκη για θέατρο πάντα νικά κι έρχεται να ξεμπλοκάρει κάθε μούδιασμα που νιώθουμε και να μας ξαναρίξει στη θεατρική παλαίστρα.







ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: 25, 28, 29 και 30 Μαίου 2021, στο Θέατρο της ΕΘΑΛ, στις 20:00.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Μάριος Θεοχάρους
Σκηνικά / Κοστούμια: Θέλμα Κασουλίδου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Αλεξάντερ Γιότοβιτς
Μουσική Σύνθεση: Δημήτρης Σπύρου
Ηθοποιοί: Αχιλλέας Γραμματικόπουλος, Μαρίνα Βρόντη, Γρηγόρης Γεωργίου και Αθηνά Σάββα.

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ: https://www.soldoutticketbox.com/agria-dysh/?lang=el
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: 25-877827