Αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα της καταστροφής του πλανήτη μας, βρίσκονται οι θεατές που παρακολουθούν τη συγκλονιστική παράσταση «Τότενφλος» του Χάραλντ Μύλλερ, ένα έργο με ακριβή ορισμό για το τι θα πει «μαύρο χιούμορ». Απορρίμματα και σκουπίδια που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε, πυρηνικά και χημικά απόβλητα και στη μέση ό,τι απομένει από τον άνθρωπο. Μια ατμόσφαιρα παραλογισμού αλλά και πραγματικότητας δημιουργεί την εικόνα της Γης σε μερικές δεκαετίες…

Ο «Άλλος Χώρος» στο «θέατρο ένα» μετατρέπεται σε ένα απέραντο μολυσμένο από τον ίδιο τον άνθρωπο περιβάλλον, σε ένα έργο όπου ο σημερινός άνθρωπος που διψά για εξουσία, γίνεται ως ο "εξουσιαστής", ο ίδιος "απόρριμμα" στο δημιούργημα του, για να επανέλθει ζητώντας βοήθεια από το έκτρωμα που ο ίδιος έφτιαξε. Οι συγκλονισμένοι από τις αλήθειες που βιώνουν στη διάρκεια της παράστασης, θεατές, μοιάζουν να έχουν βιδωθεί στα καθίσματα ακόμα κι όταν η αυλαία πέφτει. Η σκηνοθέτις Ερμίνα Κυριαζή πετυχαίνει με μαεστρία να περάσει το μήνυμα της περιβαλλοντικής καταστροφής, ταρακουνώντας αδυσώπητα τον σημερινό άνθρωπο, την απληστία και την αδιαφορία του για ένα δημιούργημα παρθένο που το σέρνει ο ίδιος κάθε στιγμή στην άβυσσο.







Ο Χάραλντ Μύλλερ έγραψε το  «Τότενφλος» το 1984, παίρνοντας μέρος σε ένα διαγωνισμό θεατρικού έργου με θέμα την καταστροφή του κόσμου. Το διαγωνισμό είχε προκηρύξει το θέατρο Όμπερχαουζεν. Το «Τότενφλος» ξεχώρισε ανάμεσα σε εκατό έργα και ανέβηκε, την ίδια χρονιά, στο θέατρο που είχε διοργανώσει τον διαγωνισμό. Αργότερα ο Μύλλερ το ξανάγραψε, δίνοντας του μία άλλη μορφή. Το «Τότενφλος» μεταφέρει τον θεατή στο 2050. Η Γη έχει καταστραφεί από μία σειρά πυρηνικών εκρήξεων και χημικών διαρροών. Τρεις άντρες και ένα κορίτσι κατεβαίνουν με μία σχεδία τον ποταμό Ρήνο, από την Χαϊδελβέργη ως το μυθικό Ξάντεν με την ελπίδα ότι εκεί θα βρούνε καταφύγιο από τη χημική και την πυρηνική φρίκη. Φοβούνται! Αγωνίζονται να κρατηθούν στη ζωή, που την αγαπούν, παρόλη τη φρίκη που τους τριγυρίζει και που σιγά-σιγά τους καταπίνει, αντιδρώντας ο καθένας με τον τρόπο του: Ο Τσέκερ, όταν αναφέρεται στον εαυτό του, μιλάει πάντα στο τρίτο πρόσωπο, σαν να μιλάει για κάποιον άλλο. Ο Ιτάι υπακούει τυφλά στις εντολές αυτών που τον δημιούργησαν - είναι προϊόν κλωνοποίησης. Και οι δύο αρνούνται να ξέρουν. Ο Κούκος, φορτωμένος τις ενοχές του ανθρώπου των δεκαετιών του 1900, αρνείται να θυμηθεί, αλλά κρατάει τις φωνές των πουλιών. Η Μπιούτυ, πάλι, ζει με την φαντασία της στον παλιό ωραίο κόσμο, που τον γνώρισε από τα απαγορευμένα βιβλία που διάβασε και τον περιγράφει με τη «χαμένη γλώσσα», γεμάτη λυρικές φραστικές εξάρσεις. «Αλλά καταρρέουν οργανικά και οδεύουν προς το θάνατο, το χάος, για να επιστρέψουν, τελικά, εκεί που ανήκουν, στη θάλασσα».







Για το έργο η σκηνοθέτις λέει: «…Ερμηνεύοντας την ύπαρξη μας, μέσα από τα ίδια τα σκουπίδια μας, τα εν γένει και τα «εντός» μας, αποχρωματίζουμε την «κοινωνική ηθική» δίνοντας φως στην «αξία»… Τι αποφασίζω να αποχωριστώ και τι να συντηρήσω είναι αυτό που με προσδιορίζει και με καθορίζει… Σ΄αυτό το προσωπικό ξεκαθάρισμα της «έμβιας» ζωής μου, βρέθηκα αντιμέτωπη με το ερώτημα: Τι λοιπόν σημαίνει «πρόοδος»; Η πρόοδος ορίζεται μέσα από την οπτική, το πρίσμα της δύναμης που κατέχει ο άνθρωπος και η εξουσία; Που χωρίς κανένα σεβασμό με την «ανωτερότητα» που ο ίδιος αυτοκαλέστηκε, καταστρέφει χωρίς ΚΑΝΕΝΑ σεβασμό το ίδιο του το «σπίτι», τη «Θεία» φύση; Και πόσες αντοχές μπορεί να έχει ένα σπίτι όταν στα θεμέλια, δόλια, τοποθετείς κλωνοποιημένο σαρκοφάγο σαράκι; Προφητικός και πιο επίκαιρος από ποτέ ο Χάραλντ Μύλλερ μας απαντά…»







Συντελεστές:

Μετάφραση: Ιώ Μαρμαρινού - Σκηνοθεσία: Ερμίνα Κυριαζή - Σκηνικά / Κοστούμια: Στέφανη Λουκά - Κατασκευή Σκηνικού: Λάμπρος Κόκκινος - Μουσική / Μουσικός επί σκηνής: Cliff / Κίνηση: Γιώργος Δημόπουλος - Σχεδιασμός Φωτισμού: Αντρέας Χριστοδουλίδης / Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Μιχάλης Χρήστου, Γιώργης Χριστοδούλου, Σωτήρης Μεστάνας και Μικαέλλα Θεοδουλίδου.

Παραστάσεις κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, στις 8:30 μ.μ. στον «Άλλο Χώρο» του «θεάτρο ένα». Για προκρατήσεις στο τηλέφωνο 22-348203.