Καλοκαίρι 1983. Είχα μόλις ολοκληρώσει τις σπουδές μου στο Seattle. Η αδελφή μου κι ο γαμπρός μου οι οποίοι ζούσαν τα τελευταία χρόνια εκεί, είχαν ήδη αποφασίσει να μετοικίσουν στην Ελλάδα, κι έτσι θα γυρνάγαμε όλοι μαζί. Ήρθε από Αθήνα και ο Πλούμπης (νυν σύζυγος) και αφού τον ξεναγήσαμε για μια βδομάδα στην πόλη, ξεκινήσαμε για το ταξίδι της επιστροφής.

Στείλαμε την οικοσκευή με container κρατώντας μόνο 2 σκηνές, 4 sleeping bags, 2 φορητά ψυγειάκια και όσα ρούχα χωρούσαν σε δυο σακβουαγιάζ, και στριμωχτήκαμε μαζί με αυτά σε ένα Renault Le car, όπως λεγόταν το Renault 5 στις ΗΠΑ.

Μένοντας κατά κανόνα σε οργανωμένα camping, διασταυρώσαμε την Αμερική, πετάξαμε στο Λονδίνο στέλνοντας το αυτοκίνητο με καράβι, και συνεχίσαμε μέχρι το σπίτι στην Αθήνα.

Στις 4 Ιουλίου είχαμε φροντίσει να βρεθούμε στην Ουάσιγκτον για να δούμε τους εορτασμούς. Με εκείνα και με τούτα και κάτι βεγγαλικά, όταν το βράδυ μπήκαμε ξανά στο αυτοκίνητο για να βρούμε κάπου να στήσουμε τις σκηνές μας, κανένα camping δεν είχε ούτε ένα τετραγωνικό μέτρο ελεύθερο. Είχαν, φαίνεται, κι άλλοι την ίδια ιδέα μαζί μας, κι ας μην κατευθύνονταν προς την Ελλάδα. Οδηγούσαμε, λοιπόν, εναλλάξ όλο και λίγο παραπέρα και όλο και λίγο παραπέρα, είχε πάει ήδη δυο η ώρα τα χαράματα κι εμείς κοιμόμασταν πια στο τιμόνι… Σε κάποια στιγμή, εντοπίσαμε ένα camping όπου στο γραφείο τους στην είσοδο του χώρου, δεν ήταν κανείς. Είπαμε, λοιπόν, να το εξερευνήσουμε, μια και το λαμπάκι που έγραφε no vacancy ήταν σβηστό. Προχωρήσαμε καμιά τριανταριά μέτρα, περνώντας ανάμεσα από δεκάδες στημένες σκηνές, και φτάσαμε σε ένα μεγάλο χώρο στρωμένο με γρασίδι ο οποίος ήταν εντελώς άδειος! Εντελώς! Παρκάραμε, κατεβήκαμε, και με τα μάτια να κλείνουν, στήσαμε γρήγορα τις σκηνές και πέσαμε για ύπνο ξεροί.

Ξυπνήσαμε σχετικά αργά το άλλο πρωί. Μόλις βγάλαμε τα κεφάλια έξω από τις σκηνές, είδαμε με τεράστια έκπληξη, δεκάδες άλλους τουρίστες να μας κοιτάνε παραξενεμένοι. Βγαίνοντας έξω και κοιτώντας τριγύρω, συνειδητοποιήσαμε πως είχαμε στήσει τις σκηνές σε ένα round-about μέσα στο χώρο του camping. Τι ντροπή!!!!

Πάντως, τζάμπα την βγάλαμε στη γιορτή τους.

-Βίβιαν Αβρααμίδου Πλούμπη