γράφει η Λίζα Tilford

Μου ήταν αδύνατον να αποφύγω τη σύγκριση ανάμεσα στη «Μύγα τσε-τσε» και το «Μάνα είναι μόνο… ένας» [αμφότερες από το Σατιρικό], χάρη στα κοινά θετικά τους στοιχεία: πλοκή που ξεδιπλώνεται γρήγορα, χιούμορ, ανατροπές, σεξουαλικά υπονοούμενα και συναφείς χειρονομίες [αυτές ακόμα «πουλούν»;]. Πολύ φοβάμαι, όμως, πως η νέα παραγωγή με το έργο «Μάνα είναι μόνο… ένας», η οποία είχε την πρεμιέρα της στο ποιοτικό σανίδι πριν από μία βδομάδα, δεν θα στεφθεί με την ίδια επιτυχία σε σχέση με τη «Μύγα…». Καταρχάς, δεν μας πείθει ο τρανσέξουαλ ταγματάρχης όχι [μόνο] γιατί είναι εξαιρετικά αρρενωπό το λουκ του ηθοποιού, αλλά επειδή η σκηνοθεσία δεν επένδυσε στην προβολή μιας υποτυπώδους γυναικείας φύσης αυτής της μορφής. Με πιο απλά λόγια, ενώ κινούμαστε ανάμεσα στη διττή ταυτότητα ενός τρανσέξουαλ, σχεδόν τίποτα δεν ενισχύει το γυναικείο της «κομμάτι». Σε κάποιες περιπτώσεις υπογραμμίζεται ότι ο νυν ταγματάρχης έμοιαζε πολύ αρρενωπή κοπέλα πριν την επέμβαση αλλαγής φύλου, αλλά ούτε αυτό σώζει την κατάσταση. Τέλος, ορισμένοι ηθοποιοί δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους: όποιος ρόλος και να τους δοθεί, επί σκηνής βλέπουμε πάντοτε τον ίδιο χαρακτήρα…