Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Όταν επέστρεψε από τις διακοπές του και μίλησε επιτέλους για τις ταραχές και τις λεηλασίες, ο Βρετανός πρωθυπουργός αναφέρθηκε σε μια άρρωστη κοινωνία, σε ποταπά κίνητρα και συμμορίες, σε ανθρώπους που έχουν μάθει να θεωρούν πως ο κόσμος τούς χρωστά κάτι, σε νεαρούς που δεν παίρνουν την ευθύνη για τη ζωή και τις επιλογές τους.

Με άλλα λόγια, για τον κύριο πρωθυπουργό οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές τους δεν φέρουν ευθύνες για τους άνεργους στους δρόμους της Αγγλίας.

Οι κυβερνήσεις δεν ευθύνονται, επίσης, για την αίσθηση που έχουν οι μαύροι των υποβαθμισμένων γειτονιών, αλλά ακόμα και όσοι ανέβηκαν επίπεδο ή βρίσκονται εξαρχής εκεί, ότι για τις Αρχές ένα συγκεκριμένο χρώμα ισούται με συγκεκριμένη εγκληματική προδιάθεση.

Επίσης, οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές τους δεν ευθύνονται ούτε για το ότι τόσος κόσμος -τον οποίο το σύστημα αφήνει χωρίς μόρφωση, χωρίς δουλειά και χωρίς σοβαρή προοπτική εκτός από το ανεργιακό, το μπαρ, μια κακοπληρωμένη δουλειά και έναν γρήγορο γάμο με πολλά κουτσούβελα- βομβαρδίζεται από γεννησιμιού του με το πρότυπο του παμφάγου καταναλωτή και με την εμμονή πως είναι ένα τίποτα, γιατί δεν έχει τίποτα.

Με άλλα λόγια, ο πρωθυπουργός μάς λέει, σαν άλλη, πιο παχουλοδροσάτη Άιν Ραντ, πως ευθύνες έχουμε μόνο σε ατομικό επίπεδο και ειδικά αν είμαστε στον «πάτο» της κοινωνίας. Η αυξημένη ισχύς των επιτυχημένων και των κυβερνώντων φαίνεται πως δεν αυξάνει και την ευθύνη – ο πρωθυπουργός υιοθέτησε τόσα και τόσα από τον Νέο Κόσμο, αλλά δεν έχει ακουστά τη «Σπάιντερμαν φιλοσοφία» τού απλού ανθρώπου που θέλει να γίνει υπερήρωας*.

Πριν από μερικές εβδομάδες, από το δρόμο όπου μένω, απέναντι και δίπλα από διαμερίσματα γεμάτα με τις φυλές της γης, πέρασε κατά τις 4 με 5 το πρωί μια παρέα μεθυσμένων Κυπραίων φωνάζοντας κάτι περίεργα συνθήματα για τον «Ομέρ Βρυώνη» και τον «Κολοκοτρώνη». Προφανώς ποδοσφαιρικής φύσης, και γι’ αυτό άσχετα με την πραγματικότητα. Ο κόσμος προσπαθούσε να κοιμηθεί και κάποιοι μετανάστες, απροσδιόριστης καταγωγής, βγήκαν στο μπαλκόνι να διαμαρτυρηθούν.



Οι ανθοί της ελληνοκυπριακής νιότης, μάλλον φοιτητές που την επόμενη θα κατευθύνονταν προς Πρωταρά, άρχισαν τα γνωστά για «ππουστόμαυρους» και «μπλάκκιες». Ένας νεαρός στο μπαλκόνι, που μάλλον θα είχε να πάει και δουλειά την επόμενη, απάντησε φωνάζοντας στους «ππουστοκυπραίους» να τους αφήσουν ήσυχους. Τον έβλεπες ότι με το ζόρι συγκρατούσε τον εαυτό του μέχρι που, τελικά, δεν θυμάμαι ποιος πρώτος, άρχισαν να ρίχνουν όποιο αντικείμενο έβρισκαν μπροστά τους.



Όταν από τα γύρω μπαλκόνια ακούστηκε κι άλλος κόσμος [και κάποιοι «δικοί μας»] να φωνάζουν πως θα πάρουν την αστυνομία, οι ανθοί της ελληνοκυπριακής νεολαίας έφυγαν τρέχοντας. Δεν ξέρω αν για τους γείτονές μου εκείνη η νύχτα ήταν κάτι συνηθισμένο. Ξέρω, όμως, ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί.



*With great power comes great responsibility.