18.9.2011
Γράφει ο Γιώργος Κακούρης
Άκουγα και ξανάκουγα αυτές τις μέρες τη "Στολή του Μπάτμαν" των Trio Tekke, συγκεκριμένα από το βίντεο που κυκλοφορεί στο YouTube και το οποίο χρησιμοποιεί πλάνα από το πρόσφατο πανηγύρι, όπου κάμποσοι μεγαλόσχημοι παπάδες, στρατιωτικοί και κακόμοιροι πολιτικοί ηγέτες, σφιγμένοι μέσα στα κουστούμια τους, πήγαν στην αυλή της Αρχιεπισκοπής για να μη χάσουν τα εν χορδαίς και οργάνοις αποκαλυπτήρια ενός κακόμοιρου, λευκού αγάλματος του Εθνάρχη.
Το ίδιο το άγαλμα μπορείς να το χαρακτηρίσεις ταπεινό και μετρημένο σε σχέση με το σταλινιστικής αισθητικής άγαλμα του Μούσκου που δέσποζε πάνω από την περιοχή. Να είναι καλά όμως ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος, το όλο σκηνικό των αποκαλυπτηρίων, με στρατιωτικό άγημα, χορωδία παιδιών από την Κωνσταντινούπολη και πύρινες ομιλίες, που αναπλήρωσαν για τη χαμένη υπερβολή.
Κι αυτό είναι το στοιχείο που ανέδειξε ο δημιουργός του βίντεο, αντιπαραβάλλοντας παραδοσιακούς χορούς και παλαμάκια με τους χορούς και τα παλαμάκια της κυπριακής παράδοσης του 20ού αιώνα - αντί για βράκες, νισιάνια και άβολα κοστούμια, και φυσικά, τις μπέρτες του Μπάτμαν που έδωσαν τον τίτλο τους στο κομμάτι.
Καθώς ο ρυθμός του κομματιού επιβραδύνει και ξαναζωντανεύει, περνούν από μπροστά μας όλοι όσοι έσπευσαν να αποδώσουν τιμές, όχι βέβαια στον περί του οποίου το άγαλμα, αλλά στον σημερινό ένοικο της Αρχιεπισκοπής, σε slow motion και fast forward, ξανά και ξανά, υπό το άγρυπνο βλέμμα του συνοφρυωμένου σεκιουριτά.
Έτσι, αν σε πρώτο επίπεδο το τραγούδι ασχολείται με την αφορμή του ναού με τον οποίο ο κ. Δημητρίου θέλει να καπελώσει την παλιά πόλη, το βίντεο αναδεικνύει και την άλλη διάσταση του κομματιού και των στίχων του. Γιατί το κομμάτι αφορά και όλα τα γινάτια ενός αυτόκλητου σωτήρα, ενός Μπάτμαν που αποφάσισε, όπως και ο Μπρους Γουέιν, να καταστήσει εαυτόν υπερήρωα με τη χρήση αποκλειστικά και μόνο της χρηματικής του επιφάνειας.
Ο Μπρους Γουέιν επένδυσε τα λεφτά του σε υπερηρωικά εργαλεία, φουτουριστικά αυτοκίνητα και μια ευφάνταστη στολή πολλαπλών χρήσεων για να πολεμήσει το έγκλημα και να εξιλεώσει την ανασφάλειά του. Ο δικός μας Μπάτμαν τα χρησιμοποιεί κάπως διαφορετικά, αλλά και πάλι ως εργαλεία για να πετύχει αυτά που θα ήθελε, τραβώντας κοντά του κόσμο, ο οποίος, αν ήθελε να λέγεται σοβαρός, θα έπρεπε να τον αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι.
Και κάπου εκεί αντιλήφθηκα ότι αυτό που μόλις άκουσα ήταν επιτέλους πολιτικό τραγούδι. Άντε να αποκτούμε θράσος, μήπως αρχίσουν να καταλαβαίνουν οι κάτοικοι των προσωπικών τους ονειροφαντασιών πως δεν βρίσκονται στη "νοτιοανατολική Ελλάδα", αλλά κάπου αλλού.
