23.10.2011

Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Το περασμένο Σάββατο, το πολύ 30 άτομα και από τις δύο πλευρές της Λευκωσίας βρέθηκαν στο σημείο μεταξύ των οδοφραγμάτων της Λήδρας, φώναξαν "One Cyprus", "I want to live in the buffer zone", "Fuck the military" [ή, πιο ορθά, "Make love to the military"], έδωσαν ραντεβού εκ νέου για χθες και έφυγαν. Το πώς πήγε το χθεσινό αδυνατώ να σας πω, καθώς η στήλη γράφεται Τετάρτη.

Κάθε φορά που γίνεται μια διαμαρτυρία στην Κύπρο, έχουμε μεγάλες προσδοκίες. Όσοι τουλάχιστον δεν έχουμε περάσει στον κυνισμό, νιώθουμε υποσυνείδητα πως, αν την επόμενη μέρα τα πράγματα δεν είναι εντελώς διαφορετικά, τότε δεν έχουμε κάνει τίποτα.

Ίσως είναι στην ανθρώπινη φύση να είμαστε ανυπόμονοι και να θέλουμε τις αλλαγές μας εδώ και τώρα. Όμως, αν πάμε δύο βήματα πιο μακριά και δούμε την εικόνα των τελευταίων χρόνων από απόσταση, θα καταλάβουμε πως κάθε φορά που γίνεται μια κινητοποίηση, ακόμα και όταν ατονήσει/χειραγωγηθεί/καπελωθεί, μας βρίσκει να έχουμε κάνει μια μικρή πρόοδο.

Πρώτα ήταν οι σφυρίχτρες και οι μπανάνες κατά του ξυλοφορτώματος δύο φοιτητών. Μετά ήρθε η πορεία στη Μακαρίου, που έδωσε το μήνυμα σε όσους στοχοποιούν τους αλλοδαπούς της παλιάς πόλης, πως κάτι τέτοια δεν χωρούν στη Λευκωσία. Μετά, χιλιάδες βρεθήκαμε στο Προεδρικό για να ζητήσουμε από το κατεστημένο των κομματικών ψευδοηγετών να αρχίσει να αναλαμβάνει ευθύνες, αν και μας απομάκρυναν αργότερα οι πελλοί και οι ακραίοι που, πολύ βολικά και για τις δύο πλευρές του συστήματος, έπνιξαν όλες τις άλλες φωνές.

Όταν πριν κάτι μήνες επιχειρήθηκε για πρώτη φορά μια συγκέντρωση, καμιάς 20αριάς ατόμων, στην πλατεία Ελευθερίας, εμπνευσμένη και από την αγανάκτηση για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η δημοκρατία στον μεταμοντέρνο κόσμο [όταν στην Κύπρο ο δημόσιος διάλογος έχει μόλις με το ζόρι και πολλά κούτζια δεχθεί το μοντέρνο], τα πράγματα ήταν, φυσικά, πρώιμα και κολλημένα σε έναν προκάτ, lifestyle αντιεξουσιασμό.

Όμως το Σάββατο 15 Οκτωβρίου τα πράγματα ήταν πιο συγκεκριμένα. Ίσως να ήταν το ότι το κάλεσμα για "κατάληψη" [συμβολική έστω] της πλατείας Ελευθερίας στο πλαίσιο της παγκόσμιας εκστρατείας για "Global Change" [october15.net] έφερε και Τουρκοκύπριους. Ίσως να ήταν και η τύχη που έφερε εκεί μια ομάδα ατόμων που μπόρεσε να συνεννοηθεί για θέματα πέρα από τα προφανή. Πάντως για πρώτη φορά, σε επίπεδο δημόσιου διαλόγου και όχι απλώς παρεΐστικα, συνδέσαμε στο μυαλό μας χαλαρά και σαν πρώτη προσπάθεια το παγκόσμιο σύστημα με αυτά που ζούμε στην Κύπρο. Και όταν κάποιος πρότεινε μια [συμβολική έστω] κατάληψη της ζώνης του λυκόφωτος μεταξύ των οδοφραγμάτων, δεν περίμενε να ακούσει τους πάντες να συμφωνούν.

Και κάπως έτσι, μερικές δεκάδες άτομα, κάποιοι της γειτονιάς, κάποιοι παρ' ολίγον κυνικοί και κάποιοι... ανένταχτοι, προχώρησαν στο οδόφραγμα, αλλάζοντας για λίγο την εικόνα του πολιτικού, λόγω τοποθεσίας, χώρου σε σημείο διαμαρτυρίας.
Ήταν κάτι που, όπως έμαθα, είχε γίνει και άλλες φορές. Όμως πρώτη φορά έγινε με δέσμευση για την επόμενη φορά και με μια προσπάθεια να τραβήξει κόσμο πέρα από τους συνήθεις υπόπτους. Και για πρώτη φορά υπάρχουν φωτογραφίες και βίντεο.
Επανάσταση; Ίσως όχι. Αλλά ένα βήμα μπροστά, σίγουρα. Τα λέμε μεταξύ των οδοφραγμάτων.

https://www.facebook.com/pages/Weekly-occupation-of-Lidra-St-buffer-zone/146097295489372