Γράφει η Μερόπη Μωυσέως
Δεν κατάφερα να δω ενωρίτερα την παράσταση της Ελεάνας Αλεξάνδρου «Στη χώρα των θ_υμάτων» που έκανε πρεμιέρα ήδη τον περασμένο Φεβράρη.
Με την ευκαιρία του ανεβάσματός της στο πλαίσιο του φετινού Χ-Dream Festival στο Ίδρυμα ΑRTος, έτρεξα!
Στο δελτίο Τύπου που συνόδευε την παράσταση η νεαρή χορεύτρια και χορογράφος αναφέρει: «Είμαι η Ελεάνα Αλεξάνδρου κι έχω βαθιές ανησυχίες και μια έντονη έγνοια για τον τόπο όπου αποφάσισα να ζω [προς το παρόν]. Θέλω να μιλήσω με ειλικρίνεια. Θα φτιάξω ένα κομμάτι με σατιρική διάθεση για την Κύπρο σαν χώρα, σαν κοινωνία, σαν δημοκρατία. Ένα κομμάτι για τη φύση, τους καλλιτέχνες, την καλλιτεχνική φύση. Τους μαύρους, τους γκέι, τους ανάπηρους, τους χοντρούς, τους κοντούς, τους γέρους, ένα κομμάτι για τους γονείς και τα παιδιά, για τα ζώα και τη ζωή… Θέλω να γίνω μονάρχης της Κύπρου».
Η Χώρα των θ_υμάτων είναι ένα χοροθεατρικό δρώμενο που ξεκινά σατιρικά, περνά σε ρεαλιστικά μελαγχολικές στιγμές και επανέρχεται στη σάτιρα μεταφέροντας ξεκάθαρα μηνύματα για την Κύπρο, τους πολιτικούς της, την πραγματικότητα του μνημονίου της.
Στο σκηνικό κυριαρχεί ένα χαλί: το περίφημο χαλί κάτω από το οποίο κρύβουμε όλα τα προβλήματα της χώρας. Την πτώση αεροπλάνων, την πολλαπλή ταυτότητά μας για να πείσουμε τον κάθε νεοεισερχόμενο πολίτη αυτής της χώρας πως είναι... Έλληνας.
Δεν θα χρειαζόταν κάτι άλλο για να κάνει το σχόλιό της η Αλεξάνδρου, μια ταλαντούχα χορεύτρια που έχει συνεργαστεί με μερικούς από τους σημαντικότερους Κυπρίους χορογράφους του σύγχρονου χορού.
Σ’ αυτή την παράσταση, όπου βλέπουμε και την πρώτη της χορογραφική δουλειά, καλλιτεχνικά «θυσιάζει» το χορευτικό της ταλέντο για να ασκήσει κριτική στα κακώς έχοντα της χώρας. Θυσιάζει το ταλέντο της από ανάγκη.
Κάνει χοντροκομμένες κινήσεις, προκλητικές, υπερβολικές για το δικό μου γούστο.
Αλλά στέλνει το μήνυμά της, δυνατά και ξεκάθαρα.
Στη Χώρα των θ_υμάτων, όπου ακούγεται για μία ακόμη φορά η δέσμευση του Νίκου Αναστασιάδη πως δεν θα υπογράψει μνημόνιο το οποίο προνοεί κούρεμα καταθέσεων, η Ελεάνα Αλεξάνδρου είναι ένας πολύ θυμωμένος νέος άνθρωπος.
Κι αυτό την τιμά [αφήνοντας και κάποια περιθώρια ελπίδας ότι υπάρχουν κι άλλοι θυμωμένοι νέοι, κι άλλοι, κι άλλοι... που ίσως κάποτε μιλήσουν κι αυτοί].
