Το «Into the Woods» το είχα υπόψη από τα φοιτητικά μου χρόνια ως ένα εμβληματικό μιούζικαλ του Στίβεν Σόντχαϊμ χωρίς να το έχω δει και χωρίς να ξέρω τότε ακριβώς γιατί - είναι απλώς υψηλή και σημαντική η θέση του μεταξύ των θεατρόφιλων στις ΗΠΑ και της υποκατηγορίας των φαν των μιούζικαλ. Στο σινεμά πάντως η εκδοχή της Disney με τη Μέριλ Στριπ στον ρόλο της μάγισσας καταφέρνει να είναι διασκεδαστική και αστεία -συνδυάζοντας γνωστά παραμύθια με εικονοκλαστικό και έξυπνο τρόπο- όμως κάπου χάνει στο σημείο της «σκοτεινής» ανατροπής το οποίο υποτίθεται πως το διαφοροποιεί και το έχει κάνει κλασικό. Το στοιχείο εκεί είναι ακόμα ορατό, αλλά όπως σημείωσαν αρκετοί κριτικοί λείπει η υπαρξιακή αγωνία του αρχικού μιούζικαλ, το οποίο είχε γράψει ένας γκέι άντρας στην Αμερική της μεγάλης επιδημίας του AIDS της δεκαετίας του 1980, όταν η ελπίδα για τα happy end που είχαν υποσχεθεί τα παραμύθια είχε σχεδόν εξαφανιστεί.

Γιώργος Κακούρης