Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

* Το πόσο προβληματική είναι η εντύπωσή μας για τον πολιτισμό -στην ευρύτερή του έννοια- σε αυτή τη χώρα είναι εμφανές σε πολλαπλό επίπεδο. Υπάρχουν και πολλά παραδείγματα που μπορεί κανείς να δει για να καταλάβει τα ελάχιστα.

* Προβάλλεται την επόμενη βδομάδα στην Κύπρο το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου "Agora", το οποίο παρακολουθεί τέσσερα χρόνια κρίσης στην Ελλάδα. Από το 2010 μέχρι και το 2014, όταν το ντοκιμαντέρ ολοκληρώθηκε.

* Είναι τα ντοκιμαντέρ 7η τέχνη; Όχι όλα. Είναι τα ντοκιμαντέρ είδος μακροσκελούς ρεπορτάζ; Κάποτε. Είναι τα ντοκιμαντέρ πολιτισμός; Πάντα.

* Οι περισσότεροι θα γνωρίζετε περισσότερο τα ντοκιμαντέρ της τηλεοπτικής εκπομπής Εξάντας, παρά το όνομα του δημιουργού τους, που είναι ο Γιώργος Αυγερόπουλος.

* Το νέο του ντοκιμαντέρ, το οποίο στην ουσία αποτελεί ένα χρονολόγιο της ελληνικής κρίσης, χρηματοδοτήθηκε από τη δημόσια γερμανική τηλεόραση WDR, τον αραβικό Αl Jazeera, τη σουηδική και τη βελγική δημόσια τηλεόραση. Και προβλήθηκε στη γερμανική τηλεόραση στις αρχές Φεβρουαρίου, σε μια ιδιαίτερα "καυτή" χρονική στιγμή ανάμεσα στις σχέσεις Γερμανίας και Ελλάδας. Ήταν την ίδια μέρα που ο υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας θα συναντούσε στο Βερολίνο τον Γερμανό ομόλογό του.

* Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Deutsche Welle μετά τη γερμανική πρεμιέρα του "Agora", ένας χρήστης του τουίτερ σχολίασε την ίδια μέρα: "Ίσως ο Βαρουφάκης θα μπορούσε να προσκαλέσει τον Σόιμπλε να παρακολουθήσουν μαζί το ντοκιμαντέρ Agora του Αυγερόπουλου απόψε στο WDR".

* Στο ίδιο ρεπορτάζ αναφέρεται ο αντίκτυπος της πρώτης μετάδοσης του ελληνικού ντοκιμαντέρ στη Γερμανία. Η υπεύθυνη του τμήματος ντοκιμαντέρ του WDR [τμήμα ντοκιμαντέρ; ΡΙΚ;] Γιούτα Κρουγκ δήλωσε χαρακτηριστικά: "Με την προβολή του Agora ελπίζουμε να συμβάλουμε στη διαφοροποιημένη και πολυδιάστατη κάλυψη του ελληνικού προβλήματος, δηλαδή να μεταφέρουμε μια εσωτερική οπτική, η δυναμική της οποίας έχει μεγάλη ιστορική διάσταση. Θέλαμε να δώσουμε μια εναλλακτική διάσταση σε μια ιδιαίτερα σύνθετη θεματική και ανταμειφθήκαμε. Αυτή είναι η δημόσια τηλεόραση σε όλη της τη σημασία. Το πώς φαίνεται αυτό στην κυβερνητική πολιτική είναι δευτερεύον ζήτημα" [ενός λεπτού σιγή συμπαράστασης στη Σούλα Χατζηκυριάκου].

* "Είναι ίσως το πιο σημαντικό ντοκιμαντέρ της χρονιάς", λέει μια κριτική που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του Γερμανικού Κέντρου Ντοκιμαντέρ στη Στουτγκάρδη. * Και το σχόλιο του Κώστα Γαβρά είναι: "Είναι μια σοβαρή και απαραίτητη ταινία που δείχνει τα τρομερά χρόνια που περνά ο ελληνικός λαός. Η ταινία είναι ένα ιστορικό γεγονός. Ελπίζω κάποια αλλαγή να έρθει γρήγορα".

* Η ταινία προβλήθηκε και στον αραβικό Al Jazeera και στη δημόσια φινλανδική τηλεόραση YLE, και αλλού στον κόσμο.

* Κανείς δεν έχει την απαίτηση της προβολής του ντοκιμαντέρ από τη δημόσια ραδιοτηλεόραση [που λέει και η Βίβιαν κάθε βράδυ στις 21:00], αν και θα 'πρεπε.

* Για να επιστρέψω όμως στο πόσο προβληματική είναι η κυπριακή πραγματικότητα σε αυτόν τον τομέα και σε άλλους παρεμφερείς, το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου προβάλλεται στα... αμφιθέατρα της ΠΕΟ.

* Το πρόγραμμα έχει ως εξής:

* Λευκωσία: Δευτέρα 2 Μαρτίου, 19:00, Αμιφιθέατρο ΠΕΟ.

* Λεμεσός: Τρίτη 3 Μαρτίου, 19:30, ΤΕΠΑΚ (Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου).

* Λάρνακα: Δευτέρα 9 Μαρτίου, 19:30, αίθουσα εκδηλώσεων Συνεργατικού Ταμιευτηρίου Αμμοχώστου.

* Πάφος: Δευτέρα 23 Μαρτίου, 20:00, Θέατρο ΠΕΟ

* Θα πάμε. Αλλά μια αίθουσα, μια τηλεόραση, κάτι, κάτι άλλο. Όχι;