Γράφει ο Γιώργος Κακούρης

Για κάποιον λόγο που δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον από μόνος του, βρέθηκα πριν από κάτι μέρες σε ένα από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Δεν κατεβαίνω στις συγκεκριμένες περιοχές συχνά. Έχω μπει εδώ και λίγο καιρό σε μια ρουτίνα σπιτιού - δουλειάς και τανάπαλιν, την οποία αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα σπάσω, αν δεν το έχω κάνει ήδη.

Τώρα λοιπόν που βρέθηκα στην περιοχή, άρχισα να προσέχω στο πανεπιστήμιο, στα καφέ της περιοχής, να περπατάνε στα πεζοδρόμια φοιτητές οι οποίοι ξεκάθαρα δεν είναι Κύπριοι και δεν ανήκουν στις γνωστές κατηγορίες εθνικής καταγωγής που ο Κύπριος έχει συνηθίσει να βλέπει [ή, αν βλέπει, τις βλέπει μόνο στον ρόλο του χαμηλά αμειβόμενου εργαζόμενου ή υπό την ταμπέλα του "α, ένας μετανάστης"].

Δεν μπορώ καν να αρχίσω να περιγράφω χωρίς να φοβάμαι πως θα κάνω λάθος λόγω άγνοιας. Αλλά διαπιστώνω πως Αμερικανοί, Αφρικανοί, Ασιάτες αποκτούν ως άτομα και ως κοινωνικές ομάδες μια άλλη παρουσία και μια άλλη ορατότητα στην [ε/κ τουλάχιστον] κοινωνία. Κι αυτοί φαίνεται προς το παρόν να ζουν ξεχωριστά, σε έναν παράλληλο κόσμο από αυτόν της πλειοψηφίας. Και οι Κύπριοι φοιτητές στην Κύπρο, υποψιάζομαι, και διορθώστε με αν κάνω λάθος, μάλλον ζουν σε κλίκες όπως έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν στο εξωτερικό, αναπαράγοντας τη ζωή του γυμνασίου. Για φανταστείτε, μια ολόκληρη κατηγορία πληθυσμού ακόμα, που ζει ίσως μια άλλη Λευκωσία από αυτή που ζούμε οι υπόλοιποι, με κάποιες ανάγκες παρόμοιες και κάποιες εντελώς διαφορετικές. Για τους οποίους όταν, και αν, φύγουν, η Κύπρος θα είναι πάντα μέρος της προσωπικής τους ιστορίας και όχι χώρος διακοπών.

Η άγνοια που έχω για αυτόν τον κόσμο λίγο με θλίβει και λίγο με συναρπάζει. Πόσο εύκολα μπορεί να αρχίσει να αλλάζει η καθημερινότητα μιας κοινωνίας που παλιά -όταν συζητείτο το άνοιγμα του Πανεπιστημίου Κύπρου- δεν ήθελε καν να ακούσει για αγγλόφωνο πανεπιστήμιο