Η παράσταση του «Οθέλλου» στον αναστηλωμένο πύργο των οχυρώσεων της παλιάς Αμμοχώστου, που είχε ταυτιστεί με τον μυθικό Μαυριτανό στρατηγό, μπορεί να μην ήταν ιδανική, λόγω ίσως και του ότι οι συντελεστές δεν είχαν πολλές ευκαιρίες να κάνουν αρκετές πρόβες. Όμως τα τεχνικά προβλήματα με τον ήχο δεν ήταν αρκετά για να επισκιάσουν την έξυπνη σκηνοθεσία, που εκμεταλλεύτηκε τους κινηματογραφικούς χώρους του κάστρου, αλλά και την ατμόσφαιρα της στιγμής. Προσωπικά ανυπομονώ να δω την ίδια ή κάποια άλλη ομάδα να ζωντανέψει στον χώρο ολόκληρο το έργο του Σαίξπηρ στα ελισαβετιανά (η παράσταση της περασμένης εβδομάδας ήταν, φαντάζομαι για λόγους χρόνου, μια διασκευή στην αγγλική καθομιλουμένη). Όμως αυτό δεν σημαίνει πως δεν δάκρυσα ακόμα μία φορά με το τέλος, και την αιώνια αδυναμία των καλών ανθρώπων να σταματήσουν τα σχέδια των τεράτων – μόνο και μόνο γιατί δεν είπαν κάτι όταν μπορούσαν…

Γιώργος Κακούρης