"Πολυαγαπημένες Μέρες, μια χαμένη ευκαιρία" θα μπορούσε να είναι ο δεύτερος τίτλος αυτού του κειμένου. Ενδεχομένως και του ίδιου του ντοκιμαντέρ του Κωνσταντίνου Πατσαλίδη και του Γιώργου Αβραάμ, το οποίο ξεκίνησε με στόχο να διερευνήσει τη χαμένη ευκαιρία της Κύπρου ως κινηματογραφικού προορισμού παραγωγής ταινιών πριν την τουρκική εισβολή.

Την άκρη του νήματος σ' αυτό το -πολύ μπερδεμένο- κουβάρι οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ το παίρνουν από την ταινία The Beloved [δεύτερος τίτλος Sin] που γυρίστηκε το 1971 στο κατεχόμενο σήμερα Κάρμι. Στην πορεία της έρευνάς τους προκύπτουν άλλα ζητήματα: οι Καρμιώτες που νοσταλγούν τις "πολυαγαπημένες μέρες" πριν το 1974, το πόσο ωραία πέρασαν στην Κύπρο οι ξένοι συντελεστές της ταινίας, το πόσο δύσκολο ήταν να ολοκληρωθεί το ντοκιμαντέρ όταν κάπου, κάπως σκάλωσε.

Εν τέλει, μπερδεμένο δεν είναι μόνο το κουβάρι που λέγεται "Κύπρος: κινηματογραφικός προορισμός" -τι επίκαιρο θέμα-, αλλά και το ίδιο το ντοκιμαντέρ, το οποίο χάνεται στο πέλαγος των πληροφοριών που συνέλεξαν οι δημιουργοί του. Επιπλέον, χάνεται στις εικόνες. Αδυνατώ να αντιληφθώ γιατί ήταν αναγκαία -σε ένα ντοκιμαντέρ που άνετα μπορούσε να είναι μικρότερο σε διάρκεια- μια σκηνή των συντελεστών στο αεροδρόμιο να αράζουν στις καρέκλες περιμένοντας την πτήση! Αδυνατώ, επίσης, να δεχτώ ότι ένα ντοκιμαντέρ που κερδίζει διθυραμβικές κριτικές έξω από αυτή τη σελίδα δεν βρήκε καλύτερο τρόπο να τοποθετήσει έναν σπουδαίο διευθυντή φωτογραφίας, τον Μαρτσέλο Γκάτι, ετών 80φεύγα, σε καλύτερο πλάνο από το να κάθεται μπροστά από μια οθόνη με καλώδια απλωμένα παντού...

Μάλλον δεν το 'πιασα. Χαμένη ευκαιρία λοιπόν, μιας πολύ καλής ιδέας, να καταλήξει σε καλό αποτέλεσμα στη μεγάλη οθόνη.

Μερόπη Μωυσέως