“Τρέμω τα γεράματα Γρηγόρη. Τι να το κάνω το δικό μου το σπίτι; Έχω τρία κατοστάρικα δάνεια για 13 χρόνια”. Τα λόγια αν τα δει κανείς γραμμένα και έπρεπε να τα διαβάσει, θα τα φώναζε με το παράπονο και τη μουρμούρα του στερεότυπου καλαμαρά των τηλεοπτικών σειρών.
Αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι. Ο άντρας συζητούσε, κυρίως μονολογώντας, με έναν φίλο του στο βαγόνι του μετρό, καθ’ οδόν προς Συγγρού-Φιξ. Και έπαιζε έναν ρόλο που τον βαριόταν. Μιλούσε για δύσκολα, πρακτικά προβλήματα τα οποία δεν ήθελε μάλλον να σκέφτεται.
Μιλούσε με ενέργεια και σπάνια κοιτούσε απ’ ευθείας τον φίλο του. Έβλεπε γύρω, εδώ και εκεί, είτε αποφεύγοντας το βλέμμα του άλλου είτε θέλοντας να δει κάτι πιο ενδιαφέρον από αυτά που έλεγε. Ήθελε να αποσπάσει την προσοχή του από τη στερεότυπη και χωρίς προοπτικές πραγματικότητα που περιέγραφε για τα προβλήματα της δουλειάς, τα χρέη και τα δάνεια.
Λίγο μετά πλησίασα το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, βλέποντάς το να υψώνεται σαν τετράγωνο φρούριο μεταξύ λεωφόρων. Σε ένα τσιμεντένιο τοίχο λίγο πριν την είσοδο κάποιοι άλλοι από τους ντόπιους είχαν με ένα στένσιλ ζωγραφίσει το κουίζ της φωτογραφίας. Η Documenta 14 και η άφιξή της στην Αθήνα είναι κάτι σαν τη Παγκόσμια Έκθεση, το Eurogroup, τη Eurovision ή όλα τα πιο πάνω, ρωτούν οι I8AGENEIS (που κάπου σε έναν άλλον τοίχο έστελναν μήνυμα στους διοργανωτές της Documenta πως δεν θέλουν να γίνουν εξωτικό είδος για χάρη του πολιτιστικού κεφαλαίου του Κάσσελ).
Οι περαστικοί είχαν ψηφίσει με τις τσίχλες τους τα πάντα εκτός από τον προφανή και βαρετό συσχετισμό με το Eurogroup. Ψήφισαν και το all of the above, αλλά δεν είχαν επιλέξει από μόνη της τη σοβαροφανή καταγγελτική επιλογή. Οι τρεις ψήφοι μάλιστα από τους πέντε είδαν την Documenta σαν μια πολιτιστική Eurovision.
Οι ιθαγενείς που ξέρω στην Αθήνα είχαν υπόψη την Documenta, αλλά δεν είχαν τη σχέση μίσους και αγάπης που φαίνεται να ανέπτυξε η τοπική… χιπστερική νομενκλατούρα. Όμως όλοι τους αναγνώρισαν πως θα είχαν κάτι να μάθουν από αυτήν. Υποψιάζομαι το ίδιο και ο φίλος του Γρηγόρη, που έψαχνε με αγωνία στο τρένο να δει κάτι πέρα από την καθημερινότητά του.
