Γράφει ο Σταυρίνος Κυριάκου

Κάθουμαι στο ντιβάνιν του κελλιού μου, σταυροπόδιν. Στην αναμεσιά των ποθκιών μου, το μπλοκ με τις κόλλες που χρησιμοποιώ για να σου γράψω τούτα τα γράμματα. Ένα μικρό γραφείο, μια μεταλλική τουαλέτα τζαι ένας μεταλλικός νιπτήρας συμπληρώνουν τον χώρον. Στην άκρην του γραφείου, το φάιλ με τα γράμματα που σου γράφω. Μιαν μέραν θα καταφέρω να σου τα δώκω.

Στον τοίχο, κολλημένη με σπιτφίξ μια φωτογραφία σου. Εσύ αγκαλιά με τον Ηρακλήν, στο γρασίδιν της αυλής μας. Το κουνέλλιν, φοητσιασμένον, δείχνει να κουνά τα πόθκια του για να ξεφύγει. Το κόκκινον σου φορεματάκιν συμπληρώνει το χαμόγελο σου. Άννοιξη.

Οι εποχές στην φυλακήν 'εν αλλάσσουν με τον ίδιον τρόπον όπως αλλάσσαν έξω. Δηλαδή, ο καιρός αλλάσσει, αλλά στην καθημερινότηταν μου η μόνη διαφορά έν' ότι τον χειμώναν φορώ ζεστά ρούχα, ενώ το καλοκαίριν φορώ ελαφρά. Ούλλα τα άλλα έν' τα ίδια. Ο κύριος Αντώνης θυμούμαι μόλις ήρτα είπεν μου "Έννεν η απομόνωση που σε συνετίζει στην φυλακήν. Έν' η βαρεμάρα". Επεθύμησα τον πολλά τον κύριον Αντώνην. 'Εν έμαθα ακόμα τι του εσυνέβηκεν τζαι εξαφανίστηκεν.

Είσεν δίκαιον όμως τελικά. Έσει σχεδόν δύο χρόνια που είμαι κλειδωμένος δαμέσα τζαι, εκτός των γραμμάτων που σου γράφω κάθε εβδομάδαν, δεν υπάρχει τίποτε άλλον που να μου διά έστω τζαι κάπκοια στοιχεία δράσης τζαι ευχαρίστησης. Σχεδόν δύο χρόνια μια απέραντη απελπιστική βαρεμάρα. Απλώνεται μπροστά μου σαν έρημος. Τζαι έχω ακόμα 20 χρόνια ποινής να εκτίσω.

Επροσπάθησα μέσα 'που τα τελευταία μου γράμματα να σου μεταδώσω την δικήν μου οπτική των γεγονότων που με εφέραν ώς δαμαί. Κάμε την δική σου ανάλυσην τζαι φκάλε τα δικά σου συμπεράσματα. Υπάρχουν πολλά κομμάθθκια μες στην ιστορίαν που είμαι σίουρος ότι εννά σε βοηθήσουν. Υπάρχουν τζαι άλλα που δεν θα σου προσφέρουν απολύτως τίποτε τζαι κάπκοια άλλα που εννά σε κάμουν να με μισήσεις.

Δεν θέλω πλέον να είμαι δαμέσα. 'Εν σου κρύφκω ότι η φυλακή άρχισεν να με λυγίζει, να με σπάζει. Σκέφτομαι διάφορους τρόπους να δραπετεύσω, να φύω 'που δαμέσα, αλλά χρειάζομαι βοήθεια. Ο Μπέντζης δεν με βοηθά. Όποτε του ανοίξω κουβένταν, ξεκινά τις φιλοσοφίες του για την ζωήν, τον άνθρωπον, τους λόγους που είμαστεν δαμαί. Έν' καλή η παρέα του γενικά, όμως τζαι μετά την εξαφάνισην του κύριου Αντώνη έν' ο μοναδικός μου φίλος.

Όπως φαίνεται θα πρέπει είτε να εύρω έναν άλλον σχέδιον που δεν θα χρειάζομαι βοήθειαν 'που κάπκοιον, είτε να εύρω κάπκοιον άλλον, εκτός 'που τον Μπέντζην, να με βοηθήσει. Θα σε κρατώ ενήμερη. Υπομονήν, κάποτε θα ξαναβρεθούμε.

Με αγάπη,
Ουρανός