Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

Την επόμενη βδομάδα, 15 Οκτωβρίου, ξεκινά το φετινό Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κύπρου. Πρόκειται για έναν σημαντικό θεσμό στον τομέα του κινηματογράφου -ακόμη ένα, γιατί σ’ αυτό τον τομέα σημειώνονται άλματα- που επιχειρεί κάθε φορά κι ένα μεγαλύτερο άνοιγμα στον διεθνή χώρο.

Κάθε χρονιά, όλο και περισσότεροι μικρομηκάδες καλούνται σε μια γιορτή της μικρού μήκους ταινίας, την οποία «στήνουν» το Θέατρο Ριάλτο και οι Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού, με καλλιτεχνικούς διευθυντές τους σκηνοθέτες Αλεξία Ρόιτερ και Ιωακείμ Μυλωνά.

Το φεστιβάλ πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο Θέατρο Ριάλτο με κάποιες παράλληλες προβολές στην Πλατεία Ηρώων ή αλλού. Φέτος θα γίνουν και στην πλατεία, και στην καφετέρια του Ριάλτο, για να ξεφύγει λίγο το φεστιβάλ από την φόρμα της προβολής σε μια κλασική σκοτεινή αίθουσα, να δοθεί και ένα επιπλέον κίνητρο στους θεατές να παρακολουθήσουν σε νέους ή ασυνήθιστους ή ενδιαφέροντες άλλους χώρους τις προβολές.

Από το πλήθος των ανακοινώσεων που ξεκίνησαν ήδη να φτάνουν σχετικά με το φεστιβάλ, ξεχώρισε η ανακοίνωση ενός από τα παράλληλα προγράμματα της διοργάνωσης με θέμα «Κατανοώντας την πραγματικότητα» / προβολές εν πλω.

Ενδιαφέρον. Τι θα πει αυτό; Θα πει ότι την Πέμπτη, 20 Οκτωβρίου, θα φεύγουν από το παλιό λιμάνι της Λεμεσού πλοιάρια στις 11 το βράδυ, μέσα στα οποία πλοιάρια οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ταινίες μικρού μήκους που δημιούργησαν έφηβοι πρόσφυγες από τη Συρία και τον Λίβανο.

Εμείς, το κοινό, σε πλοιάρια. Για να «κατανοήσουμε την πραγματικότητα» των νεαρών προσφύγων που αφηγήθηκαν σε ταινίες μικρού μήκους τις προσωπικές τους ιστορίες.

Η ιδέα για το πλοιάριο έγινε δεχτή με ενθουσιασμό από τη Λιβανέζα επιμελήτρια του προγράμματος που είναι κοινωνική θεραπεύτρια, ενώ το όλο εγχείρημα τέθηκε υπό την αιγίδα της Ύπατης Αρμοστείας των ΗΕ για τους πρόσφυγες.

Δεν ξέρω τι λέει σε σένα, αγαπητέ αναγνώστη, αυτή η ιδέα του πλοιαρίου, προσωπικά σιχάθηκα μόλις την διάβασα. Ακόμη προσπαθώ να αντιληφθώ τι είδους συνειρμός πέρασε από τα κεφάλια όλων αυτών των ανθρώπων -που είναι και δημιουργικοί άνθρωποι και κάτι παραπάνω ξέρουν- για να μας καλέσουν να μπούμε σε πλοιάρια το βράδυ και να παρακολουθήσουμε ιστορίες νεαρών προσφύγων οι οποίοι ρισκάρουν τις ίδιες τις ζωές τους μπαίνοντας κι αυτοί σε πλοιάρια, επίσης βράδυ, για να σωθούν.

Μόλις ένας από τους νεαρούς σκηνοθέτες κατάφερε να φτάσει στην Ευρώπη διασχίζοντας τη Μεσόγειο. Οι υπόλοιποι είναι ακόμη στον Λίβανο, προσπαθώντας να διαφύγουν από τις σκληρές συνθήκες διαβίωσής τους, όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση.

Μήπως φταίμε εμείς; Οι θεατές; Που όλο ζητάμε αυτό το επιπλέον, το εξτρά, για να πάμε σε μια προβολή, μια θεατρική παράσταση, μια ποιητική βραδιά;

Που βαριόμαστε να πάμε σε μια λογοτεχνική ανάγνωση αν δεν γίνει στους... Γκρεμμούς του Χανουτάρη ή… στη λίμνη του Μαγκλή, επί παραδείγματι. Και με κρασί στο τέλος απαραίτητα, ή και στη διάρκεια της ανάγνωσης.

Που θέλουμε το αλατοπίπερο σε μια παράσταση, να πέφτουν -ας πούμε- σοκολάτες από την οροφή του θεάτρου προτού ξεκινήσει το έργο, να έχουμε κάτι να κάνουμε στη διάρκειά του.

Εν τέλει, μήπως διαχρονικά αυτό το «κάτι επιπλέον, που να προκαλεί αίσθηση» οδήγησε τους παραγωγούς τέχνης σε ιδέες «πλοιαρίου», οι οποίες δεν επιτρέπουν κιόλας να δούμε πόσο πολιτικά ανορθόδοξη -αν μη τι άλλο- είναι μια τέτοια απόφαση;

Έτοιμοι, κοκεταρισμένοι, θα μας περιμένει το λεωφορείο στο Ριάλτο, στις 11 φεύγει το πλοίο. Να είμαστε στην ώρα μας ωραίοι, συνειδητοποιημένοι, μετά να πάμε για ποτό να το συζητήσουμε. Τι ωραία εμπειρία, μας προβλημάτισε η αποψινή προβολή.