* Ομολογώ ότι δεν γνώριζα το "τριπλό τεστ της διύλισης", μέχρι τη συζήτηση με τον ίδιο τίτλο, που πραγματοποιήθηκε στο Δημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας: Συνεργασία Ίδρυμα Πιερίδη (NiMAC) την περασμένη Τετάρτη. Στο εν λόγω τεστ κατέληξε ο αρχαίος φιλόσοφος Σωκράτης, όταν χρειάστηκε να ακούσει μια πληροφορία που θα του μετέφερε ένας γνωστός του. Ο Σωκράτης είπε στον γνωστό του, προτού του μεταφέρει την πληροφορία, να την φιλτράρει μέσα από τρία κριτήρια: της αλήθειας (κατά πόσο ο ίδιος είδε με τα μάτια του αυτό που θα του μεταφέρει ή αν απλά το άκουσε), της καλοσύνης (κατά πόσο αυτό που θα του πει είναι καλό ή κακό) και της χρησιμότητας (κατά πόσο θα φανεί χρήσιμο σε κάτι).

* Στη συζήτηση συμμετείχαν η Λία Χαράκη, η Μαρία Λοϊζίδου και ο Γιάννης Τουμαζής οι οποίοι αναφέρθηκαν στην ευθύνη και τη συνέπειά τους ως καλλιτέχνες και καλλιτεχνικός διευθυντής αντίστοιχα, στη θέση του καλλιτέχνη στην κοινωνία, στα θεσμικά κενά για τη χάραξη μιας πολιτιστικής πολιτικής για τον τόπο και όχι αυτής που έχουμε σήμερα, που κάλλιστα ανταποκρίνεται στο περίφημο "πού σου νεύκω πού πάεις".

* Έπειτα έθιξαν το ζήτημα της σημαντικότητας της τέχνης. Και όταν ρωτήθηκε για όσα σημαντικά θεωρεί ο Γιάννης Τουμαζής ότι έκανε από τη θέση του ως καλλιτεχνικός διευθυντής του NiMAC, η απάντησή του ήταν αιφνιδιαστική, εντυπωσιακή και συγκινητική συνάμα. Ο κ. Τουμαζής είπε πως για τον ίδιο, σημαντικό ήταν το ανέβασμα αρχαίας τραγωδίας στο Αρχαίο Θέατρο της Σαλαμίνας, όταν ήταν πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του ΘΟΚ αλλά και μέλος της δικοινοτικής επιτροπής για τον Πολιτισμό.

* Πράγματι, η διάχυση εκείνης της θεατρικής πράξης στην κοινωνία ίσως δεν έχει σημαντικότερο αντίστοιχο σε άλλες τέχνες.

* Λόγος στη συζήτηση έγινε και για την ακτιβιστική τέχνη με το ερώτημα εάν αυτό είναι το είδος τέχνης που μπορεί να έχει θέση σήμερα στην κοινωνία. Απάντηση δεν δόθηκε, είναι ωστόσο μάλλον καταφατική. Συμβαίνει, όμως, το εξής: η ακτιβιστική τέχνη πρέπει να μπορεί να φτάσει στον πολύ κόσμο για να δικαιωθεί.

* Ξεκινώντας από σήμερα, μια σειρά από εκδηλώσεις εγκαινιάζονται το επόμενο διάστημα: η πρώτη είναι μια συζήτηση και μια προβολή στο Φυτώριο, σήμερα. Η προβολή αφορά το μερικών λεπτών ντοκιμαντέρ "Ο κήπος της Όλγας", το σπίτι της οποίας βρίσκεται απέναντι από το πολυώροφο One, στη Λεμεσό. Έπειτα εγκαινιάζεται η έκθεση "Δρεπάνι & Κώδικας" που θέτει ζητήματα οικονομίας και αμφισβήτησης καπιταλιστικών ερμηνειών της εργασίας. Ακολουθεί η ατομική έκθεση της Κυριακής Κώστα που, με τη βοήθεια μαστόρων, διακρίνει λεπτομέρειες στο αστικό τοπίο που χρήζουν αποκατάστασης και προχωρά στην επιδιόρθωσή τους. Αυτή τη βδομάδα ξεκινά και το Buffer Fringe που συμβάλλει με τον δικό του τρόπο στην προσέγγιση των δύο κοινοτήτων. Αυτά, ως παραδείγματα. Υπάρχουν κι άλλα.

* Χρειάζεται να μπορούν ετούτα τα πρότζεκτ να επικοινωνήσουν σωστά με το ευρύ κοινό, ώστε η τέχνη τους εκτός από συνεπής, να είναι και χρήσιμη.