Ο Ρομπ έγινε η Ρομπ (ή Ρόμπιν;) και στη θέση του Τζον Κιούζακ εδώ βλέπουμε τη Ζόι Κράβιτς. Και αυτή για να φανταστείτε είναι η μικρότερη αλλαγή από αυτές που θα συναντήσετε εάν έχετε δει την ταινία "High Fidelity" που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Νικ Χόρνμπι. Στην ουσία, η ταινία κρατάει μόνο τον... βασικό κορμό της υπόθεσης και αλλάζει τα φώτα σε όλα τα υπόλοιπα κομμάτια της. Γιατί; Επειδή είναι στην ουσία μια εξελιγμένη βερσιόν εκείνης της γενιάς που μεγάλωσε με κασέτες, που περίμενε το ραδιόφωνο για να ακούσει ένα καινούργιο τραγούδι και να βασίσει σε αυτό τα συναισθήματά του.

Η νέα γενιά έχει YouTube και μπορεί ανά πάσα στιγμή να ακούσει οποιοδήποτε τραγούδι σε οποιαδήποτε χώρα. Ακόμη και αν αυτό είναι ένα ψυχεδελικό τραγούδι της Λένας Πλάτωνος που θα ακούσετε σε μία από τις σκηνές της σειράς της Hulu. Γιατί παίζει η Ελληνίδα τραγουδίστρια σε αμερικανική παραγωγή; Όλα είναι πλέον πιθανά σε μια εποχή που όλοι έχουν πρόσβαση σε όλα. Η γενιά του Spotify ακούει τα πάντα, μπορεί με ένα κλικ να αλλάξει συναισθήματα. Και αυτό είναι το διαφορετικό στοιχείο που θα δείτε στη 10 επεισοδίων τηλεοπτική μεταφορά της ταινίας.

Η ηρωίδα χρησιμοποιεί το δισκάδικό της και τις playlists της (στη θέση των mixtapes) για να ξεπεράσει τον χωρισμό της από τον Μακ και την κάθε ερωτική εγκατάλειψη του παρελθόντος. Το τηλεοπτικό ριμέικ της ταινίας προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας πείσει ότι ζει μέσα στην εποχή του. Οι βοηθοί της είναι μια σύγχρονη κοπέλα που ζει αλλιώς και δεν είναι κουλ να παίρνει ναρκωτικά, αφού είναι στη φύση της. Μαζί της στο περιβάλλον του δισκάδικου ένας φίλος της που τη χώρισε επειδή είναι γκέι. Όλα διαφορετικά από την ταινία. Ακόμη και εκείνη η σκηνή με το τραγούδι "I just called to say I love you" αλλάζει σε "Thriller" του Michael Jackson επειδή αποκλείεται κάποιος να πουλήσει ένα άλμπουμ ενός παιδόφιλου.

Έχοντας βάση ένα πολύ έξυπνο, πνευματώδες και σφιχτό σενάριο, το οποίο όμως ήταν ιδωμένο από μία αντρική (και με... ψήγματα μισογυνισμού) ματιά, ο Φρίαρς είχε φτιάξει μια γλυκιά ταινία για τις σχέσεις των δύο φύλων, εκεί λίγο πριν τα 30. Ε, λοιπόν, στη σειρά θα δείτε τη γυναικεία ματιά της υπόθεσης, αφού σκιαγραφούνται πραγματικοί χαρακτήρες οι οποίοι είναι πολλές φορές αστείοι, αλλά πάντα ενδιαφέροντες μέσα σε έναν μικρόκοσμο του Μπρούκλιν, με την ηρωίδα να ζει ή να νομίζει πως ζει σε ένα διαφορετικό "Sex and the city" και να διηγείται τις ιστορίες της on camera βάζοντας τον θεατή στις δικές της ιστορίες. Όλα δοσμένα με μπόλικη μουσική, που ίσως η συνάδελφος Λίνα Πρωτοπαπά να μπορούσε να κρίνει καλύτερα από εμάς. Εμείς το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι πως σε μία μάλλον ενδιαφέρουσα τηλεοπτική μεταφορά, ίσως το ότι ακούς από αφρικανική μουσική μέχρι ελληνική να σημαίνει πως είσαι ένας σύγχρονος χίπστερ.