Γράφει ο Γιώργος Κακούρης /Δημοσιογράφος

Εν ήμουν ποττέ της μουσικής. Με την έννοια ότι εν είχα το σκουλούτζι άμα ακούσω κάτι να ψάξω παραπάνω, να γοράσω CD ή κασέττες (είμαι που άλλη εποχή). Πλέον άμα γουστάρω κάτι ή άμα νοσταλγήσω κάτι εν θα το γυρέψω στο Spotify για να κάμω playlist. Το πολύ να το εντοπίσω στο YouTube.

Έτσι η μουσική στη ζωή μου εν σάουντρακ στο βάθος – εν ξέρω ντε τζαι καλά ποιος εν ο κιθαρίστας των τάδε ή ποια εν η κοινωνικοπολιτική συνισταμένη ενός κομμαθκιού που μου αρέσκει. Κάποτε μπορεί να μου δόξει να ψάξω, αλλά εν θα μπω σε βάθος.

Βιβλία, κόμικς, ράντομ θέματα που ράντομ ιστορικές περιόδους ναι. Μουσική όι. Παιθκιά, εν με κόφτει το ψυχολογικό υπόβαθρο του Νικ Κέιβ. Εν ξέρω γιατί εχώρισε το τάδε συγκρότημα την τάδε περίοδο. Ναι, ξέρω τα δημοφιλή τραούθκια που παίζουν τα ράδια.

Οπότε άμα επιστρέφω σε κάποια πράματα επιστρέφω εντελώς αταβιστικά. Η καραντίνα στο Βέλγιο εν μετρά πολλές μέρες, τζαι ούτως ή άλλως κάμμω πολλή που τη δουλειά μου στο σπίτι. Όμως προς το παρόν συνεντεύξεις Τύπου γιοκ. Καφέδες γνωριμίας τζαι ανταλλαγής απόψεων γιοκ. Ποσκόλιο στο βιβλιοπωλείο πιο κάτω γιοκ.

Ακόμα τζαι για κούρεμμα στις Βρυξέλλες, επιτρέπεται μόνο αν πάεις ένας πελάτης τη φορά. Τζαι πάλε τούτη η απλή έξοδος γίνεται διαδικασία που εν θέλεις απαραίτητα να επεξεργαστείς.

Άρα χωρίς να το καταλάβω καν πάω πίσω στο γνώριμο. Άλλωστε αν τζαι θεωρητικά ζούμε σε μια κατάσταση που δεν έχουμε ξαναβιώσει, η καθημερινότητά της προς το παρόν εν τζαι διαφέρει τζαι τόσο που ένα βαρετό Σαββατοκυρίακο. Βλέπεις τις ειδήσεις, τις φωτογραφίες τζαι τα βίντεο που την Ευρώπη τζαι τον κόσμο, προσπαθείς να χωνέψεις τους αριθμούς των κρουσμάτων τζαι των νεκρών. Αλλά στο τέλος της ημέρας ζεις μόνο στους τέσσερις σου τοίχους τζαι στους δρόμους γυρώ σου, προς το σούπερμαρκετ, το πάρκο τζαι το φαρμακείο.

Την πρώτη μέρα που έμεινα σπίτι κάτι με έπιασε τζαι εξέθαψα ένα πλέιλιστ (στο YouTube – έσιει κάποιος ακόμα μουσική στο κομπιούτερ του;) με ούλλη τη δισκογραφία που έφκαλαν οι Τρύπες.

Καθώς εδούλεφκα, άκουσα ξανά τζαι ξανά τραούθκια που έξερα, τζαι μερικά που μα τον Θεό εν είχα ιδέα πως υπήρχαν. Αντί να μπω στη λογική της νοσταλγίας των 90s (παιθκιά, τα 80s ήμουν στην ηλικία που τρώμε τες μύξες μας, πού να ξέρω τις Τρύπες), ο εγκέφαλος εγέλασε μου τζαι εκατάταξε το Χάρτινο Τσίρκο τζαι την Παράξενη Πόλη στο σάουντρακ της περιόδου «κορωνοϊός».

Όι, εν ΟΚ, εν θα σας κάμω τωρά εφηβικούς παραλληλισμούς. Ο καθένας κάμμει τους δικούς του.

Τες επόμενες μέρες εννά πηαίνω τζαι εννά έρκουμαι που τες Τρύπες στον Μπαχ τζαι που τζαμέ στην Νίνα Σιμόν. Προχτές άκουσα για πρώτη φορά τον Ινάλ Μπιλσέλ. Ετέλλειωσα τα «Hyperion Cantos» του Dan Simmons τζαι μπορεί μετά να κάτσω να θκιαβάσω Βυζαντινή ιστορία ή τζείνο το αυτοβιογραφικό βιβλιαράκι του Stephen King.

Πόσο διαφέρουν τα πιο πάνω που την υπόλοιπη μας ζωή; Ναι, ούλλοι θκιαβάζουμε τζαι ακούμε ράντομ πράματα, κανένας μας έννεν εκλεκτική ιδιοφυία. Έσιει όμως καμιά θκυο εφτομάδες που ο συλλογικός μας εγκέφαλος ψάχνει το λογικό υπόστρωμα μιας πρωτόγνωρης κατάστασης. Τζαι άμα ούλλοι σου λεν πως πρέπει να αλλάξεις καθημερινότητα, δημιουργάς του εαυτού σου προσδοκίες.

Εννά θκιαβάσεις τα βιβλία που εν εθκιάβασες, εννά δεις τα έργα που εν είδες, εννά ακούσεις τη μουσική που εν άκουσες. Εννά κάμεις τζείνα που εν έκαμμες για χρόνια. Εννά μάθεις να μαειρέφκεις. Εννά καθαρίσεις το γραφείο. Εννά κάμεις παζλ με 5.000 κομμάθκια. Εννά γράψεις τον Βασιλιά Ληρ. Εννά ανακαλύψεις τη θεωρία της βαρύτητας.

Αλλά όπως έγραψε τζαι ένας σοφός στο ίντερνετ, μπορεί τζαι να κάτσεις να θωρείς το τραπέζι για 45 λεπτά. Μπορεί να παίζεις ούλλο το απόγευμα πα' στο τηλέφωνο να κάμμεις crush the candy, merge the dragons ή να καθαρίζεις κήπους.

Εν τζαι εν κακό να βαρεθείς. Ούτε να μεν είσαι παραγωγικός. Μπορείς απλώς να κάτσεις να ακούεις μουσική που ήταν στο παρασκήνιο άλλων εποχών. Ό,τι κάμεις, η μόνη διαφορά εν πως θα το κάμεις με λλιόττερα παράσιτα.