Γράφει η Έλενα Παρούτη / Αρχιτέκτονας

αγαπημένο μου η,

όσο περνούν οι μέρες πιο πολύ ανυπομονώ για την έξοδο, πιο πολύ μου λείπουν όλα τα έξω, τα normal, μα πιο πολύ λυπάμαι για την άνοιξη που χάνω.

ήταν ξεκάθαρο από την αρχή, να μείνουμε στα σπίτια μας να σπάσει η αλυσίδα.

είναι εκεί λοιπόν που μαζεύεις τα απαραίτητα, κλείνεσαι στο σπίτι σου και συνεχίζεις την καθημερινότητα σου από τον χώρο σου.

χωρίς μετακινήσεις χωρίς πήγαινε έλα.

ήταν το μοναδικό αντίδοτο στο όλο κακό.

δεν ακουγόταν όμως και τόσο κακό.

στο σπίτι μας, μας ζήτησαν να μείνουμε εκεί που ο καθένας μας θα έπρεπε να αισθάνεται πιο οικεία και ασφαλή από οπουδήποτε αλλού.

μαζεμένοι όλοι, να συνυπάρξουμε, να ζήσουμε το περιβάλλον μας 24/7. να βρούμε τη γωνιά μας, να οχυρώσουμε την ιδιωτικότητα μας, να εξερευνήσουμε το «καβούκι» μας.

και να που ανακαλύπτεις το υπέροχο φως του πρωινού στην τραπεζαρία ιδανικό για να σε συντροφεύει στο online meeting σου.

και το ανοικτό παράθυρο τις μεσημεριανές ώρες να φέρνει άλλο αέρα από τη γειτονιά.

και πόσο όμορφος είναι ο αντικατοπτρισμός των χρωμάτων του δειλινού στο τζάμι του καθιστικού.

και πόσες αποχρώσεις του μπλε το σούρουπο στη βεράντα.

αγαπημένο μου η,

πολλές φορές στη πορεία των χρόνων «στο χώρο», αναρωτήθηκα αν οι χώροι που δημιουργούμε είναι οικείοι, αν οι χώροι που σχεδιάζουμε δημιουργούν το αίσθημα της ασφάλειας, αν οι χώροι ξυπνούν συναισθήματα.

γιατί και το πιο πετυχημένο design στερείται αν ο σχεδιασμός δεν καταφέρει να προκαλέσει το συναίσθημα στον χρήστη εκεί που ανακαλύπτει τον χώρο του, ακόμα και σε αυτές τις δύσκολες χρονικά συγκυρίες του εγκλεισμού που οι επιλογές είναι μιας και μόνο κατεύθυνσης.

με αγάπη

Ε