Γράφει η Δήμητρα Χατζηγιάννη / Απόφοιτος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σχέσεων

Κάπου ανάμεσα στον ορυμαγδό της πανδημίας και της αβεβαιότητας, βρέθηκα εν μία νυχτί στο νησί μας, μη γνωρίζοντας πότε θα καταφέρω να ξαναγυρίσω στην Αθήνα. Έπρεπε να βρω τρόπους να μείνω σώφρων, ήρεμη και συμπονετική σε όλους γύρω μου. Κατέτρεξα λοιπόν σε συγγράματα, ταινίες, φωτογραφίες, διαδικτυακές παραστάσεις, εικονικές περιηγήσεις μουσείων, ζωντανές μουσικές (σόλο) εμφανίσεις, γυμναστική εγώ και ο καναπές μου κτλ. Δεν είδα ευτυχώς κάτι που ταλαιπώρησε το μάτι, σκέφτηκα όμως τι λείπει από την ψυχή. Ξεκίνησα να γράφω χαϊκού, πολύ προσεκτικά, ωραιοποιημένα, αλλά μετά όλες οι προσπάθειες κατέληξαν κάπως έτσι : ‘ μ’έβαλες σε καραντίνα, κι’ έτσι δεν θα δω την Ντίνα (φίλη στην Αθήνα)’. Εν κατακλείδι και για να μην μακρυγορώ, σήμερα στη 40η μου μέρα καραντίνας αποφάσισα να μοιραστώ το  ακόλουθο ποίημα του Αργύρη Χιόνη που μιλάει για τα χέρια - αφού η απώλεια της αφής που μας διακατέχει είναι ένας από τους κύριους προβληματισμός μου αυτή την περίοδο. Η χρήση των χεριών επαναπροσδιορίζει την κοινωνικοποίηση μας. 

Τα Χέρια

Οι άνθρωποι το πιο συχνά

δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν – τάχα χαιρετώντας – σ’ άλλους

Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή – το χειρότερο – τα ρίχνουνε στις τσέπες τους

και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα.

Επιμύθιο Ι: Καλύτερα ν’ αποχτήσεις κάτι κι ας το χάσεις, παρά να μην αποχτήσεις ποτέ τίποτε. 

Επιμύθιο ΙΙ: Πατάτε με σεβασμό την άσφαλτο. Από κάτω της υπάρχουν πέτρες που ονειρεύονται κήπους. 

(Αργύρης Χιόνης - ‘Τα Χέρια’)