ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΥΤΟΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥ|Μέρα 49η

ΠΑΡΑΘΥΡΟ Δημοσιεύθηκε 3.5.2020

Γράφει η Χάρις Χαραλάμπους / Ψυχολόγος, εκπαιδεύτρια

Έχω την εντύπωση ότι ο κόσμος εκτίμησε περισσότερο το απλό περπάτημα αυτή την περίοδο. Βοηθούν οι άδειοι δρόμοι (λιγότερα καυσαέρια), ο ανοιξιάτικος καιρός, τα κλειστά γυμναστήρια, η ανάγκη να βγει από το σπίτι. Ίσως, όμως, κάποια σκυλιά να υποφέρουν από το πολύ περπάτημα!

Τυχεροί όσοι έχουν κήπο ή μπαλκόνι με ήλιο και θέα σε δέντρα, που τους δίνουν την ευκαιρία να λιαστούν και να ακούσουν τα πουλιά να κελαηδάνε. Άνοιξε κόσμε τα αυτιά σου να ακούσεις τα πουλιά που κελαηδάνε! Ίσως να ακούγονται και πιο δυνατά τώρα που υπάρχει περισσότερη ησυχία γύρω μας. Φέτος είμαι σίγουρη ότι ακούω νέους ήχους πουλιών στη γειτονιά.

Η υπέροχη μυρωδιά των ανθών της νεραντζιάς και της λεμονιάς κάτω από το μπαλκόνι μου τρυπάει τα ρουθούνια.

Στην αρχή της καραντίνας τελείωσα το διάβασμα του βιβλίου «Άνθρωποι: Μια σύντομη ιστορία του πώς τα γα…με όλα!», του Τομ Φίλιπς. Εξαιρετικό βιβλίο, που παρουσιάζει με παραδείγματα και μια γερή δόση χιούμορ – γιατί μόνο με μια γερή συνοδευτική δόση χιούμορ μπορεί να την αντέξει κάποιος - την καταστροφική ανθρώπινη βλακεία των τελευταίων 70 χιλιάδων χρόνων. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Μια δύσκολη κατάσταση την αντέχεις συναισθηματικά εκτός αν τη βιώνεις ως τραυματική γιατί δεν έχεις τα εργαλεία και την προηγούμενη γνώση για το πώς να τη διαχειριστείς. Τότε το μόνο που θες είναι να ξεφύγεις το συντομότερο, δεν είσαι σε θέση να αναλογιστείς τι μπορεί να σε διδάξει.

Προσωπικά, βρίσκω διέξοδο στο χιούμορ, τη δημιουργικότητα, το συγγραφικό οίστρο που προκαλεί ο εγκλεισμός. Διέξοδο και σε ανοικτούς χώρους όπου μπορώ να αθληθώ, να ακούσω μουσική, να χορέψω μόνη μου χωρίς να ενοχλήσω κανένα. Διέξοδο και στην έμπνευση και την ηρεμία που προσφέρει απλόχερα η φύση.

Ανυπομονώ για την επόμενη φορά που θα μπορέσω να πάω στη θάλασσα. Να φύγω από τη Λευκωσία στις 6πμ, στις 7:15πμ να είμαι μέσα στο νερό, να το χαρώ για ένα 3ωρο πριν να αρχίσει ο ήλιος να ψήνει το δέρμα μου.

Χαίρομαι που ακούω 9χρονα παιδιά να λένε ότι τους έχουν λείψει οι συμμαθητές και η δασκάλα τους που τους υπεραγαπά. Οι καλές ανθρώπινες σχέσεις στα σχολεία μας δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένες. Χαίρομαι όταν λένε ότι τώρα περνάνε πιο ποιοτικό χρόνο με τους γονείς τους. Οι καλές ανθρώπινες σχέσεις στις οικογένειες δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένες.

Παρακολουθώ καθημερινά στο Youtube τις ενημερώσεις που κάνει ο Andrew Cuomo (κυβερνήτης της πολιτείας της Νέας Υόρκης) για τη διαχείριση της πανδημίας. Όχι τόσο για τον αριθμό των ανθρώπων που χάνονται καθημερινά (αυτός είναι πάνω-κάτω δεδομένος) όσο για τον τρόπο με τον οποίο ο Κουόμο απευθύνεται στο κοινό. Με ταπεινότητα, ειλικρίνεια και ενσυναίσθηση για το τι βιώνει ο απλός κόσμος - όπως ακριβώς πρέπει να μιλά ένας πολιτικός σε τέτοια θέση ευθύνης. Το 98% των Κύπριων πολιτικών απαξιούν να πάρουν τέτοια μαθήματα ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Περνούν από το μυαλό μου διάφοροι προβληματισμοί:

Τι γίνεται με τον κόσμο που ζει στριμωγμένος σε ένα διαμέρισμα-σπιρτόκουτο;

Με τους γονείς που ήδη πριν την καραντίνα δεν ήξεραν πώς να κτίσουν μια υγιή σχέση με τα παιδιά τους;

Με τους γονείς που έχουν να απασχολήσουν μικρά παιδιά ενώ προσπαθούν να εργαστούν στο σπίτι;

Τα ζευγάρια που ήδη είχαν προστριβές;

Τελικά, τι αξίζει πραγματικά από όσα διδάσκονται τα παιδιά στη δημόσια εκπαίδευση; Ποιες δεξιότητες διδάχθηκαν για να αντέξουν αυτή την πραγματική, καθημερινή πρόκληση;

Μήπως πρέπει κάθε χρόνο να σταματάνε όλα για ένα μήνα, να μπαίνουμε σπίτι μας, να αναπνέει και λίγο ο πλανήτης;

Πόσοι τόνοι πλαστικών σκουπιδιών δημιουργούνται τώρα λόγω του ιού;

Τελικά, μήπως δεν γλυτώνουμε με τίποτα την αυτοκαταστροφική πορεία ως ανθρωπότητα;

Οι εποικοδομητικοί διάλογοι ανάμεσα στους ανθρώπους είναι πάντα χρήσιμοι, πόσο μάλλον αυτή την περίοδο.

Τροφή για σκέψη: Τι θέλουμε να δούμε να συμβαίνει όταν λήξουν τα περιοριστικά μέτρα; Ποια θέλουμε να είναι η νέα μας καθημερινότητα; Τι κρατάμε και τι αφήνουμε για να μην οδηγηθούμε στην επόμενη καταστροφή;