Γράφει ο Αλέξης Βασιλείου / καλλιτέχνης των παραστατικών τεχνών

Γέμισε με πουλιά ο ουρανός, ο ουρανός, γέμισε πουλιά, γέμισε ο ουρανός πουλιά και η “Πλαγάρα”, η “Πλαγάρα” επέστρεψε, επέστρεψε και πάλι στο νησί, στο νησί, μετά από μέρες, μετά από είκοσι έξι μέρες, είκοσι έξι μέρες μετά, επέστρεψε στο νησί, νησί αγαπημένο, είκοσι έξι μέρες ταξίδι, όπως και πέρσι, όπως πέρσι και πρόπερσι και τον προηγούμενο από τον προηγούμενο χρόνο, και τον χρόνο πριν από τον προηγούμενο χρόνο, και τον προπέρσινο χρόνο, τον χρόνο πριν απ’ αυτόν τον χρόνο, πριν, από ταξίδι επέστρεψε η “Πλαγάρα”, επέστρεψε όπως κάθε χρόνο, από τον προηγούμενο χρόνο σε νησί αγαπημένο, και γέμισε και πάλι, πουλιά ο ουρανός, ο ουρανός, ο ουρανός γέμισε πουλιά, χιλιάδες, χιλιάδες, χιλιάδες χιλιόμετρα, χιλιόμετρα χιλιάδες η “Πλαγάρα”, όπως και κάθε χρόνο, κάθε χρόνο, επιστρέφει, επιστρέφει, σε νησί αγαπημένο και μας είπες, μας είπες, βγείτε, βγείτε έξω, έξω, εσύ μας είπες βγείτε έξω, και το’ κάνες, το’ κάνες, εσύ το’ κάνες και βγήκες έξω, έξω, στεκόσουν, στεκόσουν και έβλεπα την πλάτη, την πλάτη σου, την δική σου πλάτη, εικόνα, μια εικόνα, την δική σου εικόνα και την φλόγα, την φλόγα, ψηλά, στο ύψος των ματιών σου, των ματιών σου, ψηλά, την φλόγα και θυμήθηκα το πρώτο γράμμα, τον πρώτο ήχο, την πρώτη λέξη, αυτήν την λέξη, θυμάμαι, θυμάμαι κι’ αυτό το σπρώξιμο, το σπρώξιμο μέσα μου, μέσα σου, για να χαράξει το χαρτί, αυτή η λέξη, η λέξη να σημαδέψει την οθόνη, να τρυπήσει αυτό που βλέπω στα χέρια μου, στα χέρια τα δικά σου, το κράταω, το κρατάω μέσα μου, δικό μου, δεν θα, φύγει, να φύγει, ποτέ, ποτέ από μέσα μου, μέσα σου, το μέσα σου, το δικό σου μέσα, το πρώτο γράμμα, την πρώτη λέξη, την εικόνα, την πρώτη εικόνα, αυτήν την μια και μοναδική, αυτήν που έρχεται στα μάτια, στα δικά σου μάτια, ξανά και ξανά και ξανά, να μην μπορείς, να μην, να μην την αντέχεις άλλο, να μην, μέχρι που η εικόνα θα είσαι πια εσύ, εσύ, η εικόνα είσαι εσύ, και πηγαίνω πίσω, πίσω στο σπίτι, στο σπίτι, σ’ αυτό το σπίτι και βλέπω εμένα, εσένα, αυτόν, όπως και τώρα, δηλαδή όπως και τώρα, όπως και τώρα δηλαδή, εμάς τους τρεις, τους τρεις, κι ένα χαμόγελο, μια στιγμή, μια στιγμή κι’ ο ουρανός, ο ουρανός, γι’ εμάς τους τρεις, όλα, τους τρεις, μια λέξη, ένας ήχος, μια εικόνα, κρέμεται από πάνω μου, πάνω μου, από πάνω σου κρέμεται, και κρέμεται, και πέφτει, η εικόνα, πέφτει η εικόνα, η εικόνα πέφτει, πέφτει, πέφτει, η εικόνα πέφτει και γέμισε πουλιά, πουλιά, πουλιά, πουλιά, πουλιά, πουλιά ο ουρανός, ο ουρανός, η λέξη, η πρώτη, η πρώτη εικόνα και η λέξη, ο πρώτος ήχος και πέφτει, πέφτει, πέφτει, Δευτέρα, κάθε Δευτέρα, κάθε πρώτη μέρα, κάθε μέρα, εσύ, λουλούδι, εσύ, του κήπου, λουλούδι του κήπου, κάθε πρώτη μέρα, Δευτέρα, εσύ λουλούδι του κήπου, αφήνεις, αφήνεις, τ’ αφήνεις, λουλούδι του κήπου, του κήπου μου, λουλούδια, αφήνεις, κάθε πρώτη, πρώτη μέρα, μέρα, και επιστρέφει, επιστρέφει, όπως και κάθε χρόνο, είκοσι έξι μέρες μετά, όπως και πέρσι, έτσι και ́φέτος, και κάθε χρόνο, επιστρέφει, αυτή η πρώτη λέξη, η πρώτη εικόνα, ο πρώτος ήχος, όπως και κάθε χρόνο, και γέμισε, γέμισε, γεμι, μι , σε, ε, ο ουρα, νός, ο ουρανός, νος, πουλιά, λια, λια, α,