Ένα αιώνα μετά τη γέννησή της , η επιρροή της μεγάλης Γερμανικής σχολής καλών τεχνών εξακολουθεί να είναι αισθητή.

Το Bauhaus (Μπάουχαους ) προήλθε από την αντίστροφη γερμανική λέξη Hausbau που σημαίνει «κτιστό κτίριο». Ήταν μια σχολή της τέχνης, της αρχιτεκτονικής και του σχεδιασμού που ιδρύθηκε το 1919 στη Βαϊμάρη της Γερμανίας από τον αρχιτέκτονα Βάλτερ Γκρόπιους.

Σκοπός της ήταν «να καταρρίψει το αλαζονικό όριο που χωρίζει τον χειροτέχνη από τον καλλιτέχνη, να επιτύχει μια νέα ενότητα μεταξύ τέχνης και τεχνολογίας και να συλλάβει και δημιουργήσει το νέο κτήριο του μέλλοντος». Στο μανιφέστο του 1919, ο Γκρόπιους ξεκινά με τη φράση «Απώτατος στόχος κάθε δημιουργικής δραστηριότητας είναι το κτίριο».

Η κεντρική ιδέα της σχολής, ήταν η χρήση της τεχνολογίας για καλλιτεχνικό σκοπό, οραματιζόμενη να αποτελέσει μια ενιαία σχολή, τόσο στην αρχιτεκτονική όσο και στις καλές Τέχνες έχοντας ως βασική αρχή το ανοιχτό μυαλό μπροστά στις νέες προκλήσεις της τότε εποχής και ειδικά η προσέγγιση τους πιο πρακτικά παρά θεωρητικά. Ενώ οι ακαδημίες τότε, είχαν σταματήσει τα εργαστηριακά μαθήματα, η σχολή τα επανέφερε. Σε αυτή δίδαξαν επιφανείς καλλιτέχνες του 20ού αιώνα, παρόλο που το διάστημα λειτουργίας της ήταν μικρό χρονικά.

Ο Βάλτερ Γκρόπιουςεπεδίωξε να καταρρίψει το όριο μεταξύ των καλλιτεχνών και των βιομηχανικών σχεδιαστών και να συγκεράσει καλές και εφαρμοσμένες τέχνες σε ένα ενιαίο στυλ, το Μπάουχαους, το οποίο αποτέλεσε την επιτομή της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας της εποχής του. Ουσιαστικά το Μπάουχαους είχε ως στόχο να αλλάξει την κοινωνία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και να αναζητήσει ένα νέο τρόπο ζωής.

Οι βασικές αρχές του Μπάουχαους ήταν η απλότητα, η λειτουργικότητα και η χρηστικότητα, με ιδιαίτερη έμφαση στις γεωμετρικές φόρμες και στο χρώμα. Απέρριπτε κάθε περιττό διακοσμητικό στοιχείο, θεωρώντας πως τα ίδια τα υλικά εμπεριέχουν ένα είδος φυσικής και εγγενούς διακοσμητικής αξίας και ικανότητας.

Επιδίωξη ήταν η αναβάθμιση των προϊόντων μαζικής παραγωγής (έπιπλα, συσκευές, οικιακά αντικείμενα) αλλά και της κατοικίας συνολικά. Ως εργαστήριο ιδεών και υλικών, οραματίστηκε, και υλοποίησε τις ιδέες του στα πράγματα που περιβάλλουν τον άνθρωπο στον χώρο του: από τα έπιπλα γραφείου και τις περίφημες καρέκλες του, κι από τα ρολόγια τοίχου μέχρι τις καφετιέρες, όλα, ακόμα και τα παιδικά παιγνίδια, συνυπήρχαν αρμονικά σε συνομιλία με το οικοδόμημα, σε κατασκευές, που συνέδεαν τον χώρο με τις ανάγκες και το σχήμα με τη χρήση.

Γυναίκα με μάσκα του Schlemmer καθισμένη σε μια από τις πρώτες σωληνωτές καρέκλες χάλυβα του Marcel Breuer. / Φωτογραφία: Bauhaus-Archiv, Βερολίνο

Οι δύο τελικές εκδηλώσεις Bauhaus πραγματοποιήθηκαν στις 18 και 25 Φεβρουαρίου 1933. Όλα τα δωμάτια ήταν διακοσμημένα για αυτές τις μεγάλες δημόσιες εκδηλώσεις καρναβαλιού. Ο Kandinsky, ο Feininger, ο Albers και ο Marcks, ο Georg Kolbe, ο Fernand Léger, ο Πικάσο και πολλοί άλλοι διάσημοι καλλιτέχνες είχαν δωρίσει έργα για μια τόμπολα που είχε ως στόχο να συγκεντρώσει χρήματα για το Bauhaus. Οι δύο κάρτες πρόσκλησης σχεδιάστηκαν από τον Αμερικανό φοιτητή της σχολής Bertrand Goldberg/ Φωτογραφία: Bauhaus-Archiv, Βερολίνο

 

Tο δελτίο ταυτότητας Bauhaus της Gunta Stölzl, 1928. Η Stölzl ήταν η πρώτη γυναίκα που έλαβε τον τίτλο της «Αρχηγός του Bauhaus στο Dessau».Ανέλαβε την γενική διεύθυνση του εργαστηρίου υφαντουργίας από τον Απρίλιο του 1927 / Φωτογραφία: Bauhaus-Archiv, Βερολίνο

Τα μαθήματα του Joost Schmidt πραγματεύονταν την απεικόνιση ενός αντικειμένου, πεδίου και χώρου, χρησιμοποιώντας μέσα όπως τυπογραφία, τρισδιάστατα σώματα και φωτογραφίες. Αυτή η μελέτη από τον Eugen Batz είναι το απλούστερο στάδιο στην πορεία προς έναν εξελιγμένο συνδυασμό επιπέδων εικονογράφησης. Όπως και οι άλλοι δάσκαλοι του Bauhaus, ο Schmidt διδάσκει την επίσημη βάση του δικού του έργου. Περιορίζοντας τον εαυτό του σε οπτικά μέσα απεικόνισης, είναι σαφές ότι το θέμα του είναι περισσότερο γραφική τέχνη παρα σύγχρονη διαφήμιση, η οποία αρχίζει ήδη να περιλαμβάνει έννοιες του μάρκετινγκ / Φωτογραφία: Bauhaus-Archiv, Βερολίνο

Τέσσερις φοιτητές του Bauhaus σε έναν κύκλο: ο Robert Lenz (κορυφή), ο Hin Bredendieck (δεξιά), ο Lony Neumann (κάτω) και ο Hermann (Sven) Gautel / Φωτογραφία: Bauhaus-Archiv, Βερολίνο

Kurt Schmidt: Ο άνθρωπος στον πίνακα ελέγχου, 1924, σκηνογραφία / Φωτογραφία: Markus Hawlik / Bauhaus-Archiv

Judit Kárász: Πορτραίτο της Otti Berger με την πρόσοψη της Bauhaus / Φωτογραφία: Bauhaus-Archiv

Walter Funkat: Το λόμπι του κτιρίου Bauhaus, που αντανακλάται σε μία από τις γυάλινες σφαίρες που διακοσμούσαν το κτίριο κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ Metallic, το 1929. / Φωτογραφία: Bauhaus-Archiv, Βερολίνο

Bella Ullmann: "Απόπειρα σε ένα χρωματικό σχήμα για δευτερογενείς μορφές", 1931. Ξεκινώντας από τη διάταξη βασικών μορφών και βασικών χρωμάτων, όπως υποστήριζε ο ίδιος ο Kandinsky, έγινε προσπάθεια να βρεθούν τα αντίστοιχα χρώματα για τις ενδιάμεσες μορφές, οδηγώντας σε ένα είδος κύκλου χρωμάτων και φόρμας / Φωτογραφία: Bauhaus-Archiv, Βερολίνο

Μια κωμική φωτογραφία ενός άγνωστου φοιτητή της Bauhaus / Φωτογραφία: Bauhaus-Archiv

Στην κύρια φωτογραφία: Oskar Schlemmer: Ομαδική φωτογραφία όλων των χορευτών του Τριαδικού Μπαλέτου στο πλαίσιο του περιοδικού Wieder Metropol στο θέατρο Metropol του Βερολίνου, 1926 / Φωτογραφία: Bauhaus-Archiv