Κάπου, στη μέση του πουθενά (μεταξύ του χωριού Γέρι, που πάει να πει αγέρας και τον κοντινότερο εμπορικό του δρόμο) ένα ρολόι σημαίνει δώδεκα. Μια φωτογραφία ενός κτιρίου γραφείων, το μισό καλυμμένο από σκαλωσιές· η εικόνα τέμνεται από ένα κάθετο κυλινδρικό αλουμίνιο γλυπτό. Το τρίπτυχο αυτό μου φαίνεται εξαιρετικά αντιπροσωπευτικό της δουλειάς της Μαρίας – ο μοντερνισμός και η σχέση του με την εργασία και τη λειτουργικότητα, η παρουσία του βαθιά ριζωμένη στο αστικό

τοπίο της Κύπρου· το διαρκές παιχνίδι με το καθεστώς «υπό κατασκευή», με το άδειασμα, με την αποκάλυψη αυτού που συνήθως παραμένει κρυφό· η συνεχής μετατόπιση από το ρόλο του καλλιτέχνη στο ρόλο του περαστικού και πάλι πίσω, με την ταυτόχρονη μετακίνηση αντικειμένων και γλυπτών μέσα από διαφορετικά συγκείμενα παρουσίασης.

Αλλού, μια σκισμένη ταμπέλα γράφει «ζωή» - εδώ, κάθε αντικείμενο φέρει το ίχνος του ανθρώπινου αγγίγματος. Το σώμα επιστρέφει ως εξόγκωμα, ως λεκές, σε διάφορα εργονομικά σχήματα, και τεντώνεται αποζητώντας να το αγγίξουν, να το μάθουν, να το χρησιμοποιήσουν. Το σύρμα από νιτινόλη συνήθως χρησιμοποιείται στη μαλακή ρομποτική ή τη χειρουργική. Εμβρυϊκά, οργανικά σχήματα δημιουργούνται από πηλό, καλουπώνονται σε μέταλλο, επικαλύπτονται από νικέλιο. Η συρόμενη πόρτα ανοίγει όταν πλησιάζουμε. Η θέση της Μαρίας εντοπίζεται μεταξύ των γενεών και χαρακτηρίζεται από homages και ανταλλαγές. Το πέρασμα των αντικειμένων από χέρι σε χέρι εκφράζει τη μελαγχολία της κληρονομιάς, όταν τα πράγματα είναι φορτισμένα από ένα συναίσθημα, από ένα οικογενειακό επώνυμο.

Αντί για τους οικογενειακούς δεσμούς όμως, είναι τα ονόματα των συνεργατών και των πρακτικών τους που επαναλαμβάνονται μέσα σε εισαγωγικά, ανάμεσα σε παρενθέσεις. Και μέσα από το διπλασιασμό και τον τριπλασιασμό – επιλογές που συνέχουν την έκθεση σε όλα τα μέσα που μεταχειρίζεται – το αυθεντικό και το μοναδικό γίνονται λίγο λιγότερο ιερά. Μέσα από τα αντίγραφα – στο λόγο, στην πράξη – οι δεσμοί πολλαπλασιάζονται μέσα στο χρόνο, κατά μήκος καλλιτεχνικών διαγενεακών πεδίων.
Η εφευρετικότητα σε σχέση με τα υλικά προέρχεται, βέβαια, από την γενιά της ανακύκλωσης, όμως ο χαρακτήρας της έχει διαμορφωθεί από τη διαδοχή της φθοράς και της κατάρρευσης. Βλέπουμε το “less is more” στην πράξη όταν πλαστικές σακούλες επεξεργάζονται με διαλυτικό, όταν ο πίνακας θρεπτικών συστατικών σβήνει και μόνο το λογότυπο μένει ανέπαφο. Η τεχνική δεξιότητα στρέφεται σε κυκλικούς δρόμους και χιουμοριστικά αδιέξοδα.

Η γκαλερί και η καλλιτέχνης θα ήθελαν να ευχαριστήσουν τα ακόλουθα άτομα για τον χρόνο, την φροντίδα και την προσήλωση τους στην έκθεση: Ορέστη Λαζούρα,Ευαγόρα Βανέζη, Παναγιώτη Μηνά,  Whirldos Loukia Hadjiyianni, Ερατώ Καντούνα, Ραίσσα Αγγελή, Μιχάλη Παντελίδη,Κατερίνα Παπαλαμπριανού, Μαριέλ Κουβέλι, Κούλα Σαββίδου, Μάγια Τούντα, Αντρέ Ζιβανάρη, Αντόνη Ηλία, Ολύμπιος, Ξένια και Χρίστο Τουμάζου, Μαρίνα Αβραάμ.

+ "Coil", ατομική έκθεση της Μαρίας Τουμάζου 12.9.2012-27.11.2021, γκαλερί Hot Wheels, Αθήνα