Ο «Ανθρώπινος Πηλός» της ζωγράφου Κριστίνας Τζεορτζιάνας Καραγιάννη,

παρουσιάζεται σε ατομική εικαστική έκθεση.

Η εικαστικός Κριστίνα Τζεορτζιάνα Καραγιάννη, απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, συστήνεται στο καλλιτεχνικό κοινό της Κύπρου μέσα από την ατομική της έκθεση με τίτλο «Human Clay» («Ανθρώπινος Πηλός»), στον εκθεσιακό χώρο Rouan Art and Frame, στη Λεμεσό, στις 20 Νοεμβρίου του 2021.







Η πρώτη θεματική της έκθεσης - εμπνευσμένη από τα κινηματογραφικά collage του Jean-Luc Godard - προσλαμβάνει τη μορφή εικαστικής ταινίας που προσωποποιεί την εμφάνιση μιας ιδέας με τη γέννηση ενός μωρού. Ιδέες και άνθρωποι δείχνουν να ακολουθούν μια κοινή διαδρομή: αναφύονται από μια αυθόρμητη παρόρμηση, απαρακώλυτα, μη οριοθετημένα, υπόκεινται στην επεξεργασία των μηχανισμών του κοινωνικού κονφορμισμού, διυλίζονται στο «υπερεγώ» και μεταβάλλονται, αφομοιώνουν στοιχεία, αλλά και αφομοιώνονται, ωριμάζουν και ακμάζουν, αποδομούνται και τελικώς πεθαίνουν. Μέσα από αυτήν την πορεία ανακύπτουν σύγχρονοι προβληματισμοί για την πλημμελή διαπαιδαγώγηση των νεότερων, την εγκληματική έκθεσή τους στα social media, τις ολέθριες συνέπειες της άτεγκτης αυτοκριτικής, τη ματαιότητα της κοινωνικής αναγνώρισης, το καθημερινό άγχος για τη φθορά και τον θάνατο.

Στη δεύτερη θεματική κυριαρχεί το παιδί, ως εκφραστής της ελπίδας για το μέλλον, που αντιδιαστέλλεται στον φόβο του αναπόδραστου τέλους. Ένα παιδί που ξεδιπλώνει καθημερινά όλα τα στοιχεία που απουσιάζουν από την ενήλικη καθημερινότητα: την αθωότητα, τον αυθορμητισμό, τη φαντασία. Ο γενικότερος οπτιμισμός, όμως, υποχωρεί και εδώ μπροστά στον κίνδυνο της βίας και της κακοποίησης. Η φεμινιστική ματιά είναι διακριτικά παρούσα, αλλά το ενδιαφέρον στρέφεται μάλλον προς την ακούσια ή μη στρέβλωση των εύπλαστων παιδικών χαρακτήρων μέσα από την καθημερινή διάδραση με το ενήλικο περιβάλλον.

Στα μικρά έργα της τελευταίας θεματικής - προπομπό της νέας δουλειάς της καλλιτέχνιδας, που θα παρουσιαστεί σε επόμενη έκθεση - η ανθρώπινη μορφή αποδομείται, παύει να είναι κλειστή και αναδεικνύεται σε κομμάτι του πίνακα. Η ελευθερία κινήσεων, η φρέσκια, σχεδόν ανεπεξέργαστη, γραφή, η χρωματική ζωντάνια και η παιγνιώδης διάθεση, διεισδύουν στον ανθρώπινο ψυχισμό και φιλοδοξούν να τον εξερευνήσουν.

Οι μοντέρνες, βασισμένες σε έντονα και καθαρά χρώματα, ανθρωποκεντρικές δημιουργίες της Κ. Τ. Καραγιάννη, που σέβονται τους ακαδημαϊκούς κανόνες, χωρίς να τους ανάγουν σε αυτοσκοπό, προσεγγίζουν τον άνθρωπο ως μορφή, αλλά και ως ατομική και συλλογική οντότητα, με τρόπο αυθόρμητο και συναισθηματικό. Ο ιδιότυπος ρεαλισμός τους εγείρει διαχρονικές υπαρξιακές ανησυχίες και σύγχρονους κοινωνικούς προβληματισμούς που αφορούν την κοινωνική ηθική, την ενσυναίσθηση, το αίσθημα συλλογικής ευθύνης, τα ψυχικά αδιέξοδα, την ενδοσκόπηση, την αγωνιώδη προσπαθεια για κοινωνική «επιτυχία», την παρακμή και τον φόβο του θανάτου.

Πάρις Μαυρουδής, Ιστορικός Τέχνης.