Η Gabriele Münter απεικονίζει μικρά παιδιά ως σύνθετα υποκείμενα, όλο σκέψεις και συναισθήματα. Η Paula Modersohn-Becker ζωγραφίζει τον εαυτό της γυμνό, με μόνον ένα ψάθινο καπέλο με πορτοκαλί κορδέλες. Στο έργο του 1909 της Marianne Werefkin «Ο Χορευτής Αλεξάντερ Σαχάροφ», η φιγούρα αναδύεται μέσα από μπλε, με μάτια, χείλη και μάγουλα να φλέγονται με κοραλί κόκκινο χρώμα. Η Käthe Kollwitz μεταφράζει σπουδές του σε σεξουαλική φρενίτιδα σώματός της σε σειρά γκραβούρων όπου ένας αποστεωμένος θάνατος παλεύει με μια μάνα που θρηνεί για το σώμα του παιδιού της.

Για τη σημασία αυτών των γυναικών στις εξελίξεις στην τέχνη εκείνης της περιόδου, η Βρετανή επιμελήτρια της έκθεσης, Dorothy Price, - έχει ερευνήσει, διδάξει και γράψει για τον Γερμανικό Μοντερνισμό «βασικά, όλη τη ζωή μου ως ενήλικας» - υπογραμμίζει: «Από τη δική μου οπτική, από πράγματα που έχω διαβάσει και από τα δικά τους λόγια, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε πραγματικά συμβεί χωρίς τις γυναίκες μέσα στον κύκλο (των καλλιτεχνών)»

(ΚΥΠΕ-ΑΠΕ-ΜΠΕ/AAΓ/ΗΦ)