Επιστρέφοντας φέτος στην επετειακή χρονιά του με ένα εντυπωσιακά ποικίλο πρόγραμμα, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λονδίνου απέδειξε πως ξέρει να γιορτάζει και να τιμά τον κινηματογράφο, με συμμετοχές από 840 κινηματογραφιστές από 74 συνολικά χώρες, περισσότερες από 190 ταινίες μεγάλου μήκους, 50 και πλέον ντοκιμαντέρ και 144 ταινίες μικρού μήκους, σε 18 παγκόσμιες πρεμιέρες και 39 ευρωπαϊκές. Δύσκολη η επιλογή από ένα τόσο μακρύ και πλούσιο κατάλογο, αλλά εμείς ξεχωρίσαμε, είδαμε και σας παρουσιάζουμε έξι ταινίες (σε δύο μέρη) από διαφορετικά είδη, κατηγορίες, προϋπολογισμούς και χώρες, που πιστεύουμε συνοψίζουν το πνεύμα και τη φιλοσοφία του θεσμού: πολυπολιτισμικότητα, διαφορετικότητα, φαντασία, νέοι κόσμοι, καινούριες οπτικές και προβληματισμοί. Προσβλέπουμε στα κινηματογραφικά φεστιβάλ και αφιερώματα της χώρας μας, που πληθαίνουν ελπιδοφόρα, αλλά και στις γενικές προβολές, για να τις δούμε και στην Κύπρο με το νέο έτος.

Ιt’s Only the End of the World (Juste la Fin du Monde, Καναδάς-Γαλλία 2016)

Διάρκεια: 95 λεπτά

Είδος Ταινίας: Δραματική, στα γαλλικά

Σκηνοθεσία: Ξαβιέ Ντόλαν

Με τους: Μαριόν Κοτιγιάρ, Λέα Σεντού, Κασπάρ Ουλιέλ, Ναταλί Μπαγιέ, Βίνσεντ Κασέλ.

Επιλεγμένη από τους διοργανωτές του φεστιβάλ ως ειδική παρουσίαση (Special Presentation) στην κατηγορία “BFI Flare” (LGBT), η ταινία, παρ’ ότι στενάχωρη και φορτισμένη, ενθουσίασε το κοινό και εξασφάλισε παρατεταμένο χειροκρότημα σε μια υπέρλαμπρη προβολή στο Leicester Square και παρουσία του enfant terrible σκηνοθέτη της Ξαβιέ Ντόλαν και των απαστραπτουσών-εγκυμονουσών- πρωταγωνιστριών της Μαριόν Κοτιγιάρ και Λέα Σεντού. Βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Ζαν-Λικ Λαγκάρ και επάξια βραβευμένη με τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 2016, η νέα ταινία του Γαλλοκαναδού σκηνοθέτη είναι ένα συναισθηματικά ρευστό, οπτικά κλειστοφοβικό μελόδραμα και ένα ισχυρό, σπαρακτικό σχόλιο για την προβληματικότητα των οικογενειακών σχέσεων. Το φιλμ ακολουθεί στενά, σχεδόν αποκλειστικά σε γκρο πλαν, την επανένωση του συγγραφέα Λουί (ένας εντυπωσιακός ερμηνευτικά Κασπάρ Ουλιέλ) με την οικογένειά του, μετά από δέκα χρόνια αποξένωσης, με σκοπό να τους αποκαλύψει πως πάσχει από ανίατη ασθένεια. Μια επανένωση που θα τον φέρει αντιμέτωπο με το απρόβλεπτο και συχνά παράδοξο της οικογενειακής δυναμικής, σε ένα φιλμ που δεν φοβάται να φέρει -κυριολεκτικά- στο προσκήνιο τις δυσλειτουργικές, τεταμένες οικογενειακές σχέσεις που κάνουν τελικά ανέφικτη την αλληλοκατανόηση, ακόμη και όταν πρόκειται για ζητήματα ζωής και θανάτου.

Τhe Autopsy of Jane Doe (Αμερική, 2016)

Διάρκεια: 99 λεπτά

Είδος Ταινίας: Τρόμου

Σκηνοθεσία: Άντρε Όβρενταλ

Με τους: Εμίλ Χιρς, Μπράιαν Κοξ, Οφήλια Λόβιμποντ, Ογουέν Κέλι

Φοβερή ταινία γκρανγκινιόλ για γερά στομάχια και η καταλληλότερη επιλογή για το φετινό “Cult Gala” του φεστιβάλ, που πραγματικά μας πάγωσε το αίμα -τόσο που ορισμένοι εκ των θεατών εγκατέλειψαν την αίθουσα έντρομοι. Και αυτό το λέμε για καλό, γιατί πώς αλλιώς μετριέται η επιτυχία ενός horror φιλμ, αν όχι με τον βαθμό δέους, αμηχανίας και πανικού που κατορθώνει να μεταδώσει στο κοινό της; Μαέστρος του είδους ο Νορβηγός σκηνοθέτης Άντρε Όβρενταλ, μετά και το συναρπαστικό Troll Hunter του 2015, μας ρίχνει στα βαθιά, ακολουθώντας καρέ-καρέ μια κλιμακωτά περίεργη και αλλόκοτη νεκροτομή στο υπόγειο του σπιτιού ενός διδύμου, πατέρα και υιού ιατροδικαστών. Μετά την ανακάλυψη από την Αστυνομία του αγνώστων στοιχείων πτώματος μιας νεαρής κοπέλας, ο Όστιν και ο Τόμι Τίλντεν αναλαμβάνουν δράση για την εξακρίβωση των στοιχείων και των συνθηκών του θανάτου της, αργά το βράδυ (φυσικά) και ενώ έξω λυσσομανά μια από τις χειρότερες νεροποντές της σεζόν (φυσικά). Με κάθε τους τομή ωστόσο, ανακαλύπτουν αλλεπάλληλες ανωμαλίες και βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στο ανεξήγητο, παρασύροντας τους θεατές σε ένα μιαμισάωρο ψυχολογικό ρολερ-κόστερ γεμάτο σασπένς και αγωνία. Μια ταινία τεστ-αντοχής, με αισθητική απόλυτα πιστή στα χαρακτηριστικά του genre, άκρως παραστατική και με εξαιρετικό timing, σίγουρα όχι για τους σιχασιάρηδες εξ υμών, που κατάφερε να μας κάνει να τη συζητάμε -ίσως όχι όμως μετά τα μεσάνυχτα, σε υπόγειο και εν μέσω καταιγίδας…!

Τhe Untamed (La regiοn salvaje, Μεξικό-Δανία-Γερμανία-Γαλλία-Νορβηγία, 2016)

Διάρκεια: 100 λεπτά Είδος Ταινίας: Δραματική, στα ισπανικά

Σκηνοθεσία: Αμάτ Εσκαλάντε

Με τους: Ρουθ Ράμος, Σιμόν Μπούσιο, Γιέζους Μέσα

Το οξύμωρο με την τελευταία ταινία του βραβευμένου στις Κάννες για το “Heli” Ισπανού σκηνοθέτη Άματ Εσκαλάντε είναι πως κανονικά δεν πρέπει να σας πούμε τίποτε απολύτως, παρεκτός να σας την προτείνουμε. Και αυτό γιατί η όποια απόπειρα να την περιγράψουμε εκτενώς θα πρέπει να συνοδεύεται από κάμποσα spoiler-alerts. Την είδαμε γνωρίζοντας ελάχιστα και το όλο άγνωστο και απρόβλεπτο, πρόσθεσε σημαντικά στην εμπειρία. Θα αρκεστούμε λοιπόν σε μια σύντομη σύνοψη: Ένα ζευγάρι παγιδευμένο σ’ έναν προβληματικό γάμο βρίσκει σ’ ένα δάσος του Μεξικού έναν μετεωρίτη και συναντά ένα μυστηριώδες πλάσμα, που θα αλλάξει άρδην τις ζωές τους, τόσο προς το καλύτερο και την ηδονή, όσο και προς το χειρότερο και την καταστροφή, ενώ παλεύουν να βρουν λύσεις στα αδιέξοδά τους και εν τέλει μια ισορροπία. Ένα φιλμ μοναδικό στο είδος του, ένα υποβλητικό κράμα τραχέος οικογενειακού δράματος, ερωτικής ταινίας, επιστημονικής φαντασίας και οργανικού τρόμου, με σπάνια πρωτοτυπία, ένταση, ανατροπές και εκπλήξεις.

Στο δεύτερο μέρος, την Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2017: η αντιβιογραφία “Neruda” για τον Νομπελίστα ποιητή και διπλωμάτη Πάμπλο Νερούδα, η ταινία του Τομ Φορντ “Nocturnal Animals” που προκάλεσε αίσθηση και έχει ήδη προταθεί για 3 Χρυσές Σφαίρες και το εξαιρετικό ντεμπούτο του σκηνοθέτη από το Μάλι, Νταούντα Γκουλιμπάλι, “Wulu”.