Διάρκεια: 116 λεπτά

Είδος Ταινίας: Δραματική, θρίλερ

Γλώσσες: Αγγλικά, με ελληνικούς υπότιτλους

Σκηνοθεσία: Τομ Φορντ

Σενάριο: Τομ Φορντ, Όστιν Ράιτ

Με τους: Έιμι Άνταμς, Τζέικ Τζίλενχαλ, Άιλα Φίσερ, Μάικλ Σιάνον, Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον, Άρμι Χάμερ

Στους κινηματογράφους από τις 26 Ιανουαρίου

Μετά το σαρωτικό του σκηνοθετικό ντεμπούτο με το “A Single Man” το 2009, ο χαρισματικός σχεδιαστής μόδας Τομ Φορντ εμπιστεύεται περίπου την ίδια ομάδα παραγωγής, προσαρμόζει μια ακόμη λογοτεχνική ιστορία και επιστρέφει με το καθηλωτικό “Νυκτόβια Πλάσματα”, την κινηματογραφική μεταφορά της νουβέλας “Τόνι και Σούζαν” του Όστιν Ράιτ. Το φιλμ ξεχώρισε ήδη στην κούρσα των βραβείων της σεζόν, με πολλαπλές υποψηφιότητες και νίκες, τόσο σε επίπεδο ερμηνειών όσο και σκηνοθεσίας-σεναρίου, αν και μάλλον ξέμεινε από γκάζι και θερμούς υποστηρικτές σε ό,τι αφορά τα φετινά Όσκαρ, αποσπώντας -αδίκως κατ’ εμάς- μία μόνο υποψηφιότητα (Β’ Αντρικού Ρόλου στον Μάικλ Σάνον).

Η ταινία αφηγείται την ιστορία της Σούζαν Μόροου, μιας δυστυχισμένης ιδιοκτήτριας γκαλερί (Έιμι Άνταμς), που παραλαμβάνει απρόσμενα από τον πρώην σύζυγό της, τον συγγραφέα Έντουαρντ Σέφιλντ (Τζέικ Τζίλενχαλ), το χειρόγραφο του νέου, ανέκδοτου μυθιστορήματός του, και ξεκινά να το αναπλάθει στη φαντασία της. Ενώ η Σούζαν βυθίζεται σταδιακά στον απροσδόκητα βίαιο και σκοτεινό κόσμο τής νουβέλας, θα βρεθεί αντιμέτωπη με το παρελθόν της, θα κρίνει εκ νέου τις επιλογές της και θα καθρεφτιστεί με το ίδιο της το είναι. Θα καταφέρει αυτή η συνειδησιακή αναδίπλωση να δώσει ξανά νόημα στην κενή και ανούσια ζωή της; Θα μπορέσει η ανακύκλωση του παρελθόντος διαμέσου ενοχής και ματαίωσης να προσφέρει την τόσο αναγκαία κάθαρση; Κλασική περίπτωση ιστορίας μέσα στην ιστορία (story within a story), αφού η πλοκή εναλλάσσεται μεταξύ της πολυτελούς μα υπαρξιακά στεγνής πραγματικότητας της Σούζαν, του μυθοπλαστικού κόσμου τής νουβέλας και των αναμνήσεων σε φλάσμπακ από τον πρώτο της γάμο, ο οποίος έληξε άδοξα δεκαπέντε χρόνια πριν, όταν αυτή εγκατέλειψε τον Έντουαρντ για έναν επιτυχημένο γιατρό (Άρμι Χάμμερ).

Στο συγκλονιστικό σύμπαν της νουβέλας, ο Τόνι Χάστινγκς, ένας καθηγητής Μαθηματικών (τον οποίο και πάλι υποδύεται ο Τζίλενχαλ), τρομοκρατείται από μια συμμορία ψυχοπαθών κακοποιών, των “νυκτόβιων πλασμάτων”, ενώ βρίσκεται καθ’ οδόν με την οικογένεια του για διακοπές στο Μέιν. Εξ ου και θα αναγκαστεί να ζητήσει απεγνωσμένα τη βοήθεια ενός Τεξανού σερίφη (Μάικλ Σάνον) σε μια λυτρωτική πορεία οργής και εκδίκησης. Από πού ξεπήδησε αυτό το αιματοβαμμένο, εφιαλτικό, χαιρέκακο στόρι στη νουβέλα; Μα, από την ίδια τη Σούζαν, “με άφησες με την έμπνευση που χρειαζόμουν να γράψω επιτέλους από καρδιάς, ήθελα να είσαι η πρώτη που θα διαβάσεις το χειρόγραφο”, υπέγραψε ο Έντουαρντ στο επισυναπτόμενο σημείωμα. Εκείνη ευθύνεται για την προδοσία, αφού τον άφησε για κάποιον άλλον και αμφισβητούσε συνεχώς το συγγραφικό του ταλέντο. Εκείνη, που επειδή κοιμόταν λίγο, ήταν ένα “νυκτόβιο πλάσμα” όπως γλυκά την αποκαλούσε ο Έντουαρντ, μα μετατράπηκε σε τέρας, όπως άλλωστε και οι χαρακτήρες της ιστορίας του.

Αυτή η ιδιαίτερη στρουκτούρα, που βασίζεται στην εναλλαγή και τα παράλληλα επίπεδα πραγματικότητας, προσδίδει στην ταινία βάθος κι ενδιαφέρον. Ο Φορντ καταφέρνει επιδέξια να δώσει στα διάφορα επίπεδα την ίδια βαρύτητα και να τα προβάλει ως εξίσου αληθινά και σημαντικά. Επιπλέον, αντιπαραθέτει επιτυχώς δύο πολύ διαφορετικά σύμπαντα, το γκλαμουράτο μεσοαστικό Λος Άντζελες και το ερημικό, άγριο κι απόκοσμο Δυτικό Τέξας σε ένα κοντράστ-μεταφορά του συναισθηματικού κόσμου της Σούζαν. Η φαινομενικά τέλεια, λαμπερή ζωή, που κρύβει ωστόσο την εσωτερική της δυστυχία και μαυρίλα: ο σύζυγός της την απατά ασύστολα και δεν τη στηρίζει καν στις σημαντικές στιγμές της καριέρας της, όπως τα εγκαίνια μιας μεγάλης έκθεσης στην γκαλερί της.

Το αποτέλεσμα είναι μια συγκρουσιακή κατάσταση μεταξύ παρόντος και παρελθόντος για τη Σούζαν, με δραματικό όπλο το παράλληλο σύμπαν της νουβέλας, η οποία στα χέρια του Φορντ αποδίδεται ικανά με εξαιρετικό ρυθμό και παλμό. Η ταινία έχει πανέμορφη, προσεγμένη αισθητική, όπως μας έχει συνηθίσει άλλωστε ο τελειομανής σκηνοθέτης. Η απεικονιστική δε ικανότητά του να συνθέτει άρτια καρέ δεν θα μπορούσε να είναι πιο έκδηλη στους αρχικούς τίτλους, με το παραστατικό γυμνό έκθεμα στην γκαλερί της Σούζαν, που ενδέχεται να σοκάρει, ωστόσο έχει αφηγηματική συνάφεια ως παραλληλισμός του κίβδηλου κόσμου της. Ανεκπλήρωτοι έρωτες, ματαίωση και ισχυρές συνειδητοποιήσεις για τις ανθρώπινες σχέσεις, σε ένα νεο-νουάρ μελόδραμα και ταυτόχρονα ένα σκοτεινό θρίλερ αξιώσεων, με καθολικά συγκλονιστικές ερμηνείες, το οποίο διατηρεί αμείωτο το σασπένς μέχρι το απρόβλεπτο φινάλε.