Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον γράφεται ο επίλογος της σινε-μυθολογίας ενός μεταλλαγμένου ήρωα που όλοι αγαπήσαμε

Διάρκεια: 137 λεπτά

Είδος ταινίας: Sci Fi περιπέτεια, δραματική

Γλώσσες: Αγγλικά, με ελληνικούς υπότιτλους

Σκηνοθεσία: Τζέιμς Μάνγκολντ

Σενάριο: Τζέιμς Μάνγκολντ, Σκοτ Φρανκ, Μάικλ Γκριν

Με τους: Χιου Τζάκμαν, Πάτρικ Στιούαρτ, Ντάφνι Κιν, Στίβεν Μέρτσαντ, Μπόιντ Χόλμπρουκ

+ Στους κινηματογράφους σε όλες τις πόλεις

 

Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον γράφεται ο επίλογος της σινε-μυθολογίας ενός μεταλλαγμένου ήρωα που όλοι αγαπήσαμε για τον μπαρουτιασμένο του δυναμισμό και την εσωτερικευμένη του ευαισθησία, και ταυτίσαμε αναπόφευκτα με τον ανεπανάληπτο Χιου Τζάκμαν.

Η ταινία «Λόγκαν» ρίχνει την αυλαία για έναν κορυφαίο χαρακτήρα του σύμπαντος της Marvel και των «X Men», τον οποίο για πρώτη φορά δείχνει να επιβραδύνει από την έξαψη των προηγούμενων υπερπαραγωγών, για να αναμετρηθεί, σε βάση ανθρώπινη και δραματική, με τους πρωταγωνιστές του και τον προορισμό τους. Δεκαεπτά χρόνια αφότου έγιναν οι πρώτες συστάσεις με τον φοβερό μαινόμενο Γουλβερίν, εννέα ενσαρκώσεις του ρόλου από τον Χιου Τζάκμαν μετά, κι ενώ μεσολάβησαν δύο αυτόνομα μπλοκμπάστερ με διαφορετικούς βαθμούς ευστοχίας ή επιτυχίας, ο Αμερικανός σκηνοθέτης Τζέιμς Μάνγκολντ αναλαμβάνει για δεύτερη φορά τα ηνία και ολοκληρώνει την «τριλογία».

Μια τελευταία πράξη αποχαιρετισμού, με ανεπαίσθητα μόνο νεύματα στα πρότερα επεισόδια, αντ’ αυτού τονωτικά βασισμένη στο graphic novel του Μαρκ Μίλαρ «Old Man Logan».

Εκεί θα συναντήσουμε ένα Γουλβερίν, κατά κόσμον Λόγκαν (Χιού Τζάκμαν), της ωριμότητας και της παρακμής, κουρασμένο, γερασμένο και τρωτό πια, αποδυναμωμένο από μια παράξενη αρρώστια που ολοένα του στερεί τις υπερφυσικές του δυνάμεις και αφημένο σε μια κατάσταση απομόνωσης και σήψης. Μια στάση ζωής που πόρρω απέχει από τις πάλαι ποτέ καλές εποχές της περιπέτειας και της άκρατης αδρεναλίνης. Εργάζεται νωχελικά ως οδηγός λιμουζίνας και παράλληλα φροντίζει τον επίσης εξασθενημένο καθηγητή Τσαρλς Εξέβιερ (Πάτρικ Στιούαρτ), ο οποίος έχει χάσει πλέον τον έλεγχο των δυνάμεών του και παρασιτεί σ’ ένα καταθλιπτικό κρησφύγετο κάπου στα σύνορα του Μεξικού, μονίμως υπό την επήρεια αναγκαίων ισχυρών (και ακριβών) φαρμάκων. Η μόνη ελπίδα για μια κάποια λύτρωση για τον ήρωά μας είναι η ψευδαίσθηση της αγοράς ενός σκάφους για να αποσυρθεί στην αφάνεια, παρέα με τον Εξέβιερ στη θάλασσα. Ώσπου μια νεαρή κατατρεγμένη μεταλλαγμένη (Ντάφνι Κιν), με παρόμοιες δυνάμεις με τον Λόγκαν, θα βρεθεί στον δρόμο του για να αναστατώσει τις ισορροπίες και να τον συμπαρασύρει σε ένα ανθρωποκυνηγητό που θα τον φέρει αντιμέτωπο με το ίδιο του το είναι και το προδιαγεγραμμένο τέλος.

Διαδραματισμένη σε ένα μετα-αποκαλυπτικό σκηνικό που θυμίζει γουέστερν, με λίγη έως καθόλου χρήση CGI και green screen, η ταινία κάνει αποφασιστική υφολογική στροφή από την αισθητική των κόμικ και ανατρέχει σε στυλιστικές επιρροές από μια ποικίλη γκάμα ταινιών που συμπεριλαμβάνει, κατά τον ίδιο τον σκηνοθέτη, το «Σέιν» (1953), το «Χάρτινο Φεγγάρι» (1973), το «Little Miss Sunshine» (2006) και το «The Wrestler» (2008). Ο Μάνγκολντ επιλέγει ως επί το πλείστον εξωτερικά γυρίσματα με τρεμάμενη κάμερα και γρήγορο μοντάζ, και καταφέρνει να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού με δράση πιο μετρημένη, διαφορετική απ’ ό,τι μας έχουν συνηθίσει οι ταινίες Γουλβερίν, αλλά εξίσου συναρπαστική. Ομολογουμένως η πλοκή είναι εξ αρχής προβλέψιμη, ωστόσο η έλλειψη της τυπικής υπερβολής ή των εκπλήξεων δεν αφαιρεί από την ταινία, μάλλον προσθέτει, ανάγοντάς την σε μια αποφασιστικά διαφοροποιημένη εκδοχή μιας συνταγής που έπρεπε να αλλάξει. Οι διάλογοι, ωριμότεροι και πιο στοχαστικοί, σε εντελώς διαφορετικό τόνο απ’ ό,τι έχει προηγηθεί, αποτυπώνουν την ποιότητα, σχεδόν πατρική, της σχέσης του Λόγκαν με τον Τσαρλς, και δημιουργούν συναισθήματα ταύτισης και συγκίνησης. Ο Τζάκμαν όπως πάντα εξαιρετικός, σε ένα ρόλο που του ταιριάζει γάντι, εξελιγμένος ωστόσο ερμηνευτικά για να συμφιλιώσει με λεπτότητα τη χαμένη δόξα με την τωρινή φθορά και τον πόνο. Παράλληλα ο τεράστιος Στιούαρτ αποχαιρετά τον ρόλο τού Τσαρλς με μια φορτισμένη, όμορφη, καθόλα άρτια υπόκλιση, ενώ η μικρή Ντάφνι Κιν στέκεται αντάξια των περιστάσεων με τη δυναμική της περφόρμανς και αναλαμβάνει με σιγουριά το κληροδότημα του Λόγκαν, ως η εκπρόσωπος μιας νέας γενιάς υπερηρώων.

Ένα δραματικό, γλυκόπικρο ορεβουάρ στον Λόγκαν, το εκ φύσεως υβριδικό τέρας και το τεχνολογικά τροποποιημένο δολοφονικό όργανο, που στο φινάλε αποκαλύπτεται πιο τραγικά πολυσύνθετο, ανθρώπινο κι ευαίσθητο από ποτέ.