Μόνο ένας πραγματικός λάτρης του silent film είδους θα μπορούσε να πάρει το ρίσκο του βωβού κινηματογράφου, σε μια εποχή που ο κινηματογράφος έχει ολωσδιόλου διαφορετικές τεχνολογικές ανησυχίες.

Διάρκεια: 100 λεπτά

Είδος Ταινίας: Δραματική, Αισθηματική, Κωμική

Γλώσσες: Βουβή ταινία/ αγγλικά, με ελληνικούς υπότιτλους

Σκηνοθεσία: Μισέλ Χαζαναβίσιους

Σενάριο: Μισέλ Χαζαναβίσιους

Με τους: Ζαν Ντιζαρντέν, Μπερενίς Μπελό, Τζον Γκούντμαν, Τζέιμς Κρόμγουελ, Πενέλοπη Αν Μίλερ, Μίσι Πάιλ, Μάλκολμ ΜακΝτάουελ

Προβολή: Παρασκευή, 26 Μαΐου 2017 στις 21:00, από τον Όμιλο Φίλων Κινηματογράφου. Είσοδος ελεύθερη.

Αναμφισβήτητα η ταινία που ξεχώρισε μακράν το 2012, κερδίζοντας το δύσκολο στοίχημα όντας υβριδική, μαυρόασπρη και βουβή, συναρπάζοντας τόσο κοινό όσο και κριτικούς με τη νοσταλγική της απλότητα, το έξυπνο μπρίο, την ανεπιτήδευτη αθωότητα και τη στυλιστική της αρτιότητα. Ένα παραμύθι στα χνάρια των θρυλικών «Singing in the Rain» και «Α Star is Born», για ένα φιλάρεσκο και λαμπερό αστέρα του βωβού κινηματογράφου του Χόλιγουντ, τον Ζορζ Βαλεντίν (Ζαν Ντιζαρντέν), που συναντά στα τέλη της δεκαετίας του 1920 την επαγγελματική ματαίωση και την απελπισία, όταν η έλευση του ήχου στις ταινίες προμηνύει το τέλος της καριέρας του. Αρνούμενος να αγκαλιάσει τη νέα τεχνολογία, ταπεινωμένος, μόνος και εγκαταλελειμμένος από τη βιομηχανία που τον ανέδειξε στο παρελθόν, με μόνη παρηγοριά τον πιστό του σκύλο Άγκι, θα δει μια παλιά του γνωστή και ευεργετημένη στα πρώτα της βήματα από αυτόν, την Πέπι (Μπερενίς Μπελό) να διαγράφει, εν αντιθέσει με τον ίδιο, εξαιρετική πορεία ως μια από τις πλέον υποσχόμενες εκπροσώπους των «talkies», δηλαδή των ταινιών του ομιλούντος κινηματογράφου. Υπάρχει δυνατότητα να διατηρηθεί μια ειλικρινής σχέση ανάμεσά τους ενόσω εκείνος κατρακυλά και εκείνη όλο και απογειώνεται; Θα έχει άραγε η ιστορία του Ζορζ χαρούμενο, γλυκό επίλογο, σαν σε μια καλή μελοδραματική silent movie; Και πιο γενικά, θα μπορέσει η τέχνη του κινηματογράφου να επιβιώσει αμόλυντη των νέων εξελίξεων -το τελευταίο και ως οικουμενικό ερώτημα, τόσο σχετικό ακόμα στις μέρες μας, όσο και στις αρχές του 20ου αιώνα.

Ένας πνευματώδης, γοητευτικός και συγκινητικός φόρος τιμής στη χρυσή εποχή του βωβού κινηματογράφου, όπου όλα ήταν λίγο πιο μαγικά, λίγο πιο ονειρικά και για πολλούς πολύ πιο ουσιαστικά, από έναν λάτρη του είδους, τον διαπρεπή Γάλλο σκηνοθέτη Μισέλ Χαζαναβίσιους. O oποίος, ειρήσθω εν παρόδω, επανέρχεται φορτσάτος τον Σεπτέμβριο με άλλο ένα tribute film, αυτήν τη φορά στο ιερό τέρας του κινηματογράφου, τον Ζαν-Λικ Γκοντάρ, στην πολυαναμενόμενη ταινία «Le redoubtable», αλλά αυτά θα τα πούμε εν καιρώ. Ο σκηνοθέτης ήθελε για χρόνια διακαώς να φέρει στις σύγχρονες σκοτεινές αίθουσες μια βουβή ταινία, αλλά έπεφτε στα γνωστά οικονομικά προσκόμματα της παραγωγής, μέχρι που κατάφερε να πείσει τις εταιρείες παραγωγής πως ένα τέτοιο φιλμ άξιζε και έπρεπε να γίνει. Για το «The Artist», ο Χαζαναβίσιους έκανε εκτενή έρευνα για το Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’20 και μελέτησε σχολαστικά ταινίες του βωβού κινηματογράφου προκειμένου να κατανοήσει και να εφαρμόσει τις σωστές τεχνικές και μηχανισμούς που θα έκαναν κατανοητή στο κοινό του σήμερα μια ταινία χωρίς προφορικό λόγο. Η αλήθεια είναι πως μόνο ένας πραγματικός λάτρης του silent film είδους θα μπορούσε να πάρει ένα τέτοιο ρίσκο, σε μια εποχή που ο κινηματογράφος έχει ολωσδιόλου διαφορετικές τεχνολογικές ανησυχίες -βλέπε 3D. Και μόνο ένας καλός γνώστης του genre θα έφερνε σε πέρας ένα τέτοιο παράτολμο πείραμα, συνυφαίνοντας ετερόκλητα, ομολογουμένως δύσκολα στοιχεία, σε ένα πρωτότυπο, απολαυστικά εύγλωττο βουβό αριστούργημα.

Feel-good, καλαίσθητη,

καθολικά εντυπωσιακή

και εντυπωσιακά άμεση,

με μια λέξη μοναδική

-αν τη χάσατε

όταν πρωτοβγήκε προ πενταετίας,

σπεύσατε!

Το αποτέλεσμα δικαίωσε τον σκηνοθέτη. Η ταινία έγινε αμέσως κλασική και απέσπασε πέντε βραβεία Όσκαρ το 2012, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Ταινίας -το πρώτο γαλλικό φιλμ με νίκη σ’ αυτήν την κατηγορία-, Σκηνοθεσίας και Α’ Ανδρικού Ρόλου, ενώ προτάθηκε για δέκα συνολικά Όσκαρ. Συγκέντρωσε παράλληλα ρεκόρ παγκοσμίων διακρίσεων σε διεθνή φεστιβάλ και κινηματογραφικά φόρα, περισσότερα από κάθε άλλη γαλλική ταινία (151 νίκες και 189 υποψηφιότητες, σύμφωνα με το IMDB). Από αυτά ξεχωρίζουν οι 12 υποψηφιότητες για τα βρετανικά BAFTAS του 2012 αποσπώντας επτά, οι έξι υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες την ίδια χρονιά κατακτώντας τρεις, τα δέκα νεύματα στα γαλλικά Cesar και οι έξι νίκες αντίστοιχα, καθώς και το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού στις Κάννες το 2011. Τα τόσα εύσημα δεν είναι καθόλου τυχαία. Πέραν της οπτικής του ακεραιότητας και της αισθητικής του γενναιοδωρίας, το φιλμ μπορεί δικαίως να υπερηφανεύεται για την εξαιρετική μουσική του Λουντοβίκ Μπούρς που μας ταξιδεύει, αλλά και για τις αψεγάδιαστες ερμηνείες τόσο της Μπελό όσο και του Ντιζαρτέν, που αποφεύγουν τη μελοδραματική γραφικότητα, αντ’ αυτού προσεγγίζουν τους ρόλους τους με φρεσκάδα. Η πρώτη, φωτογενής, λαμπερή, η αρχετυπική flapper girl του βωβού σινεμά, ο δεύτερος μαέστρος του κωμικού χρονισμού, με ένα χαμόγελο που κερδίζει και κινηματογραφική γοητεία αντάξια του Τζιν Κέλι και του Κλαρκ Γκέιμπλ.

+ Cine Studio, Πανεπιστήμιο Λευκωσίας. Για περισσότερες πληροφορίες: http://www.ofk.org.cy, τηλέφωνο: 96420491.

ΑΡΧΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Στα γυρίσματα της ταινίας The Artist: αριστερά ο σκηνοθέτης Μισέλ Χαζαναβίσιους, δεξιά καθιστός ο Ζαν Ντιζαρντέν και ο πιστός του σκύλος, Άγκι.