Ι. Daniel Blake, Αγγλία, 2016

Διάρκεια: 100 λεπτά
Είδος Ταινίας: Κοινωνική, δραματική
Γλώσσες: Αγγλικά, με ελληνικούς υπότιτλους Σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς
Σενάριο: Πολ Λάβερτι
Με τους: Ντέιβ Τζόουνς, Χέιλι Σκουάιρς, Σάρον Πέρσι

Προβολές: 12 Ιουλίου και 13 Αυγούστου

Ο Κεν Λόουτς δεν θέλει ιδιαίτερες συστάσεις. Παλαίμαχος σκηνοθέτης του κοινωνικού ρεαλισμού, βαθύτατα ανθρωπιστής και ιδεαλιστής, σταθερά ανυποχώρητος κι ασυμβίβαστος, με πνεύμα ανήσυχο, επαναστατικό κι ευαίσθητο κατά παντός λογής κοινωνικής αδικίας και καταπίεσης. Στα ογδόντα του και κάτι χρόνια πλέον, ο Βρετανός μαέστρος πέρασε στην αφυπηρέτηση πέρυσι με ένα ισχυρό κύκνειο άσμα – γροθιά στο κατεστημένο, το “Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ”, που θα έχουμε την τύχη να δούμε το φετινό καλοκαίρι στον Μαραθώνιο Θερινών Προβολών 2017, και μάλιστα στην επίσημή του πρώτη, στις 12 Ιουλίου. Βραβευμένος για δεύτερη φορά στις Κάννες το 2016 με τον Χρυσό Φοίνικα για το ύστατό του φιλμ, ο Λόουτς έπρεπε να έχει τον τελευταίο λόγο, τουλάχιστον κινηματογραφικά, για την αγαπημένη του εργατική τάξη, της οποίας τον αγώνα και την πάλη εκπροσώπησε με πάθος και συνέπεια σε όλη του τη φιλμογραφία. Με το “Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ”, θέλησε να καταγγείλει για μια ακόμη φορά μια σκληρή πραγματικότητα που οι πλείστοι δεν θέλουν ή δεν τους συμφέρει να βλέπουν: το άτεγκτο πρόσωπο του κράτους-πρόνοιας, που κωφεύει μπροστά στα προβλήματα του απλού ανθρώπου, αδιαφορεί για την ουσία των δυσκολιών κι εξακολουθεί να κρύβεται πίσω από το τέρας της γραφειοκρατίας και της ελλιπούς χρηματοδότησης ως δικαιολογία, για να απαλύνει ίσως αμαυρωμένες συνειδήσεις. Το πετυχαίνει ο σκηνοθέτης με καθαρότητα πρόθεσης, ειλικρίνεια απόδοσης και άδολο συναίσθημα.

Έξυπνα, φορτισμένα όσο αρμόζει στο θέμα, με ισόποσες δόσεις αγανάκτησης, τρυφερότητας, εγγλέζικου φλέγματος και χιούμορ. Με γνώμονα μόνο την αλήθεια, όπως την ξέρει και τον πονά πενήντα χρόνια τώρα. Και με την ευχή πως μόνο με θετική δράση και κινητοποίηση μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε ελπίδα για αλλαγή στον κόσμο μας.

Η εργατική τάξη στην οθόνη:

Με ισόποσες δόσεις αγανάκτησης, τρυφερότητας, εγγλέζικου φλέγματος και χιούμορ και με γνώμονα την αλήθεια,η ταινία αποτελεί μια αναγκαίακινητοποίηση για αλλαγή

Φωνή και δραματικό μέσο δίνει ο Λόουτς λοιπόν σε έναν μεσήλικα ξυλουργό από το Νιούκαστλ της Αγγλίας, τον Ντάνιελ Μπλέικ (Ντέιβ Τζόουνς), ο οποίος αναγκάζεται να αιτηθεί βοηθήματος πρόνοιας μετά από ένα βαρύ καρδιακό επεισόδιο που τον καθιστά ιατρικά ανήμπορο να δουλέψει. Μόνο που οι κοινωνικές υπηρεσίες έχουν διαφορετική άποψη. Υπό το βάρος της πιο πρόσφατης πολιτικής οικονομικής λιτότητας που έχει επιβάλει η κυβέρνηση των συντηρητικών και με μέτρο τεχνοκρατικές λύσεις που σπάνια λαμβάνουν υπόψιν τον άνθρωπο πίσω από τον αριθμό του φακέλου του, το κοινωνικό κράτος θα του γυρίσει την πλάτη. Γιατί δεν σκόραρε σωστά στα κουτάκια αξιολόγησης. Γιατί ήταν, φαίνεται, πολύ ειλικρινής για το καλό του. Στην προσπάθειά του να βρει δουλειά θα διασταυρωθεί και θα συνταχθεί με μια ανύπαντρη μητέρα με δύο παιδιά, την Κείτι (Χέιλι Σκουάιρς) που βρίσκεται σε πολύ χειρότερη θέση από τον ίδιο. Μια γυναίκα από το Λονδίνο που αναγκάζεται να μετεγκατασταθεί στη βορειοανατολική Αγγλία λόγω έλλειψης κοινωνικής στέγασης στη γενέτειρά της. Ο Ντέιβιντ θα αναλάβει τον ρόλο του καλού φίλου και στοργικού παππούλη για τα παιδιά της, αλλά η σοφία και οι γνώσεις ζωής που διαθέτει θα σταθούν λίγες μπροστά στον γραφειοκρατικό λαβύρινθο και τον νέο κόσμο πρόνοιας που καλούνται και οι δύο να διαχειριστούν.

Πώς απεικονίζει κανείς την εργατική τάξη επί της οθόνης; Πώς μεταφέρει την απελπισία και τη φτώχεια χωρίς να γίνεται κυνικός, πώς το αθέμιτο δίχως να γίνεται δογματικός και απαισιόδοξος; Ένα καλλιτεχνικό δίλημμα που ο Λόουτς και ο επί χρόνια συνοδοιπόρος του σεναριογράφος Πολ Λάβερτι προσεγγίζουν με ανθρωπιά, απλότητα και χιούμορ, παραβολικά συνδυάζοντας δεκάδες ανείπωτες ιστορίες των κοινωνικά αποκλεισμένων, συχνά ξεχασμένων ή παρεξηγημένων συνανθρώπων μας που έχουν πραγματικά ανάγκη επιδομάτων και κοινωνικών παροχών. Το αποτέλεσμα είναι ένα ισχυρό, απερίφραστο και περήφανο πορτρέτο ενός ολόκληρου δημογραφικού, εκατομμυρίων ατόμων σε όλη την Αγγλία που δυστυχώς περνιούνται ως απατεώνες και παράσιτα κι όχι ως παραμελημένα, ζωντανά κομμάτια ενός συστήματος που τους έχει απογοητεύσει κι αφήσει εκτεθειμένους. Με δυνατές, οικονομημένες ερμηνείες τόσο από τον stand-up κωμικό Ντέιβ Τζόουνς, όσο κι από τη συγκλονιστική Χέιλι Σκουάιρς, και με μια ιδιαίτερα σπαρακτική σκηνή που στοιχειώνει τον θεατή με την αμεσότητά της σ’ ένα “food bank” (πρατήριο παροχής τροφίμων), η ταινία μας αφήνει με μια υπενθύμιση και μια πρόκληση: πως υπάρχει δυστυχία γύρω μας, πως η αδιαφορία μας προς αυτή είναι και συνενοχή και πως στο τέλος-τέλος, υπάρχουν λύσεις μόνο όταν υπάρχει ευαισθητοποίηση και βούληση για αλλαγή. Η πρώτη αναμοχλεύεται συνειδησιακά με έργα όπως αυτό του Κεν Λόουτς, η τελευταία ξεκινά και αλάθητα σταματά στον άνθρωπο.

+ Προβολή στις 12 Ιουλίου και επανάληψη στις 13 Αυγούστου στον Θερινό Κινηματογράφο Κωνστάντια (Σόλωνος Μιχαηλίδη 15, Παλλουριώτισσα, πληροφορίες τηλ. 22349085) στις 21:00. Προβολές κάθε Τετάρτη μέχρι Κυριακή. Εισιτήρια προς 5 ευρώ (δωρεάν για παιδιά κάτω των 10 ετών και για ΑμεΑ).